Dan maar blijven zoeken...

Ik heb weer eens even tijd gehad voor mijn hobby familieonderzoek. Twee leuke dingen leverde dat op. Op 6 augustus 1902 trouwden mijn opa Jan van Son met mijn oma Leentje Kools in Ginneken en Bavel. Ze bleven bij elkaar en waren dus 25 jaar later, in 1927, 25 jaar getrouwd. Toen ik in de welbekende krantensite zocht, vond ik zowaar op 30 augustus in het Dagblad van Noord-Brabant een advertentie van opa. Het was een dankbetuiging:  ‘Hiermee betuigen wij onzen oprechten dank voor de zeer vele blijken van belangstelling, ondervonden bij onze 25-jarige echtvereeniging.  J.van Son en H. van Son-Kools en kinderen, Ginnekenweg 65.  Breda. Dankzij het werk van de vele vrijwilligers is ook dit soort informatie digitaal op te zoeken. Jazeker. Als je er tijd in kan steken en een beetje doordenkt, dan komen van je voorouders nog heel wat leuke uitingen boven water. Het maakt hun levensverhaal voor mij steeds completer. Ik heb mijn opa zelf nog enkele jaren gekend, maar krijg een steeds beter beeld van de manier waarop hij zijn leven leefde. Ik onderzoek nu al sinds 1982 mijn voorouders en er is heel veel bekend geworden inmiddels. Komt allemaal in mijn boek

Poezie…

De tweede vondst kwam na mijn oproep van ene Marlies. In 1956 schreef mijn moeder op de Ginnekenweg in Breda voor haar buurmeisje in haar poezie-album. Marlies Canjels-Kreugel stuurde mij een digitale weergave van die pagina. Ook ik heb vroeger in heel wat ‘poesies’ geschreven. Bestaan ze eigenlijk nog? Heeft er nog iemand een poeziealbum, dat hij of zij ook nog gebruikt?  Of is dat nu echt iets van toen.

Onze Johan

Mijn oud collega fotograaf Johan van Gurp heeft collegiaal heel wat foto’s gemaakt van onze oudste dochter Inge. Ik heb er maar even een van opgediept uit mijn archief. Johan zal dat zeker niet vervelend vinden. Toen werkte ik nog als journalist voor de Stem vanuit het bijkantoor in de Arendstraat in  Oosterhout. Ik vond deze week een mooie foto van hem, waarop ik een hoofdprijs uitreik, een kleurentelevisie, op 22 december 1978  namens de krant aan een familie. Ik was dat zelf, -vertel ik eerlijk-, compleet vergeten. Toch leuk om jezelf nog eens, compleet met baard toen, even terug te zien met dank aan die onvolprezen Johan en uiteraard het Bredase gemeentearchief. Ik wil ook deze foto jullie niet onthouden.

Lachebekje

En verder, met onze kleinkinderen en kinderen gaat alles zijn gangetje. We zorgden donderdag- en vrijdagochtend nog even voor Cas en Sem. Over een maandje komt daar elke week onze jongste bij, Luuk. Die kan inmiddels lachen. Dat heeft hij geleerd. Ook dat laat ik jullie natuurlijk graag even zien. En voor de rest, ik wordt deze week geplaagd door een hardnekkige stijve nek. Balen!

(Bron: familiearchief f.van son; Delpher (www.delpher.nl) ; gemeentearchief Breda).