Knutselaars.....

Onze Jongste werd 30. Dat betekende natuurlijk, dat oma José haar creatieve gedachten moest laten gaan. De kinderen moesten natuurlijk voor mama een knutselcadeautje maken.  Nou, daar hoeft ze steevast niet zo lang over na te denken, oma José.  Sem maakte een speciaal hart in een door hem zelf versierd doosje met zijn foto erop en Cas hield het bij een carnavalsmasker.  Of mama dat gaat opzetten of in huis ophangen tijdens carnaval, dat weet ik natuurlijk niet. Er moet altijd bij het knutselen natuurlijk geverfd worden, want anders is het niet mooi genoeg. Zij had,  als ze docente handvaardigheid was geworden, veel kinderen plezierige lessen kunnen geven.  Aan mij is dat soort creativiteit niet zo besteed. Ik zat in mijn jonge jeugd weliswaar op een hobbyclub en gutste daar een houten asbak voor mijn ouders en dat soort dingen, maar op dat vlak ben ik niet creatief met mijn twee linkerhanden.

Eindelijk

Over verven gesproken. Gelukkig was het na lang wachten dinsdagavond eindelijk weer zo ver. José mocht weer naar haar favoriete wekelijkse uitje, de schilderclub. Dan kan ze ook daar weer in een gezellige omgeving haar hart ophalen.  Het heeft door die corona lang geduurd, dat er steeds een kruis stond door de dinsdagavond.  Ik ben benieuwd, waar ze binnenkort weer mee thuis komt. Er ligt ook nog een half afgewerkt familiewapen, waar ze dan ook weer ambitie in gaat krijgen om dat af te werken.  ‘Eindelijk’. Dat zal ook kleindochter  Renée hebben gedacht. We haalden deze week ook een verjaardagscadeautje voor haar. Het vorige bleek niet het goede cadeau, dus haalden José en ik iets anders deze week.  Het dekbedovertrek viel in goede aarde.  Dat had ze nog tegoed, toen zij op een van de laatste dagen van het vorige jaar haar verjaardag vierde.

Eerder dan gedacht

Het stond op de rol voor medio februari. De implantatie van mijn icd. Het had eigenlijk eerder gemoeten, maar er was door corona een achterstand. Onverwacht  kreeg ik deze week een telefoontje, dat ik me maandag 31 januari ’s morgens heel vroeg al moet melden in het Amphia. Fijn dat het eerder kan, maar eerlijk gezegd zie ik er ook echt tegenop. Er moet aan mijn toch al niet zo bijster sterke hart worden gewerkt. Er moet een draadje dwars doorheen en met een schroefje onder in mijn hart vastgedraaid worden. Ik troost me met de wetenschap, dat het voor de cardioloog routinewerk is. Maar ik moet het wel ondergaan. Hoop dat ik daarna toch snel weer aan mijn dagelijkse taken kan werken. Wel moet me even van het hart, dat ik het eigenlijk niet eerlijk vind, dat ik ook nu weer een van de voor de ingreep noodzakelijke medicijnen zelf moet betalen, naast enkele andere, die dagelijks ook al voor eigen rekening komen. Alsof ik zelf om de aandoening gevraagd heb. Terwijl dat stompzinnige ‘stoptober’ wel volledig wordt vergoed. Ik weet wel dat vervolgzorgkosten voor rokers groter zijn, maar José en ik zijn toch ook ooit op eigen kracht gestopt met roken. Het enige dat je daarvoor nodig hebt, is ruggengraat. Maar ook bij zorgkosten gaat het niet om eigen verantwoordelijkheid maar enkel om de centen, net als bij jeugdzorg bij voorbeeld. Verder uitkleden die ooit zo geroemde zorgstaat. Maar dat wist ik al.

(bron: familiearchief f.van son)