Vandaag is het precies één jaar geleden dat mijn moeder ons verliet. Dat deed ze écht.
Op haar verzoek ging zíj bij de crematie weg en niet
andersom. Normaal gesproken nemen de aanwezigen afscheid na de bijeenkomst en
blijft de overledene moederziel alleen staan. Bij het afscheid van mijn moeder
niet. José en ik en mijn broer Marco en Dineke reden Mama de zaal uit.
Ze had het verschrikkelijk gevonden als iedereen na een
laatste groet háár de rug had toegekeerd.
Een jaar later voelt dat afscheid nog steeds oh zo
vreemd. En toch ben ik ook tegelijkertijd dankbaar. Dankbaar dat haar nog
verder lijden bespaard is gebleven.
Nog steeds voel ik de zachte handdruk van mijn moeder,
toen ik de avond voor haar overlijden als steun haar hand vasthield, zittend
naast haar bed. Haar ogen dicht, haar lichaam het leven moe.
Gelukkig denk ik terug aan een fijne moeder, oma en omi. Ik
denk terug aan grote en kleine dingen; hoe dankbaar zij was toen ze haar
geliefde zachtgekookte eitje van ons kreeg, dat ze –sinds ze in het
verzorgingshuis woonde-, niet meer kreeg. We namen een ongekookt eitje
voorzichtig mee van huis en kookten het in de waterkan op haar kamer, zonder
dat ze het wist. Haar gezicht toen wij het eitje in het eierdopje voor haar
neerzette, vergeet ik nooit meer. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’, het
was een van de liedjes die zij erg prettig vond en ook uit volle borst meezong,
toen zij tot op hoge leeftijd nog in het koor ten gehore bracht.
Nee. Het is niet zo dat we enkel nog de foto’s hebben van
ons Ma.
Er zijn zoveel herinneringen, zo veel warme en natuurlijk ook koudere
gevoelens overgebleven. Mijn moeder was immers ook maar een mens. Ik denk nog
aan de laatste zin die ik haar bij het afscheid mocht toespreken. Ja. Ik ben
nog steeds trots en dankbaar dat ik haar zoon mocht zijn… Rust zacht Mama.
(familiearchief f.v.son, 22 mei 2016: 87 jaar, 90 jaar,
zachtgekookt eitje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten