Als ik terugkijk op de afgelopen week, dan moet ik zeggen, dat eigenlijk alleen de maandag was, zoals gebruikelijk. Ik heb het dan niet over de zondag, want toen werd de verjaardag gevierd van kleinkinderen Daan en Robyn. En zoals vrijwel altijd in onze familie was het een gezellige dag waarin ik ook nu weer in de watten werd gelegd, nu het met mijn gezondheid niet goed gaat. Een speciaal plekje in de schaduw in de tuin met zicht op de statafels en Pieter had ook voor een ventilator gezorgd. Ze zorgen goed voor mij en op die manier kan ik ook altijd bij de feestjes zijn. Foto’s heb ik deze week niet gemaakt. Ik kan mijn handen onvoldoende stil houden. Uit het archief dan de jarige Robyn en Daan die met zijn broertje Luuk poseert op een aap. Volgende week beter.
Terug naar die maandag. Tussen de middag komen drie kleinkinderen, Youri, Cas en Sem bij ons eten tussen de middag. De twee oudsten lopen voortaan van school naar ons en ik haal met de scootmobiel Sem op. Oma José dekt intussen de tafel en werkt aan de voorbereiding van het extraatje, dat ze bij toerbeurt mogen kiezen. Dat keer pannenkoeken. Dat werd dus smullen en nadat de monden en handen waren schoongemaakt, liepen de mannen weer naar school en bracht ik Sem, terwijl José intussen opruimde. Die maandag was dus vrij normaal.
De overige dagen minder. Drie keer ziekenhuisbezoek , twee keer voor mij, de nefroloog en cardioloog en een keer een onderzoek van de knie van José. Die zorgt, met name ’s nachts, voor pijn, waardoor José slaap wordt ontnomen. Gelukkig is het nu in gang gezet en kan ze binnenkort naar de orthopeed voor het vervolg. De nefroloog nam afscheid, want hij vindt dat in de huidige situatie elk ziekenhuisbezoek er voor mij een te veel is. Hij heeft de behandeling en medicatie overgedragen aan de cardioloog. Daar hoorde ik, dat de conditie van mijn hart hetzelfde is gebleven. Voor wat het waard is. Door het ziekenhuisbezoek aan de cardioloog kon Luuk helaas niet komen spelen.
Op de overgebleven vrije dag gingen we tanken, uiteraard in België. Een lekker ritje langs binnenwegen om vervolgens voor liefst 35 cent per liter goedkoper te tanken. Dat is de moeite waard. Dan blijft de zaterdag , vandaag dus over. Elke en Wouter komen met de kinderen mosselen eten bij oma José, die uiteraard het groen wat erbij hoort, vers zal snijden straks. We kregen na de verbouwing hun kookplaat en oven en trakteren ze nu op mosselen. Eerst mosselen en stokbrood halen zo dadelijk, De mosselen zijn besteld. Ik weet zeker dat Cas zijn vingers erbij zal opeten en uiteraard heeft oma voor Sem voor iets anders gezorgd. Die ziet mosselen liever in de winkel dan op zijn bord.
Wat we ook deze week niet vergaten, was het handgemaakte Italiaanse schepijs van ijssalon Enzo in Geertruidenberg. Dat is goed voor mij, zo had de cardioloog nog laten weten. Elke kan dat bevestigen, want die was namens de kinderen meegegaan naar dat controlebezoek. Ik doe intussen noodgedwongen alles in slow motion en houdt me met precisie aan de maximale anderhalve liter vocht per dag en verder goed eten, maar dat deden we al jaren en veel fruit. Langere stukken lopen, dan neem ik de rolstoel en José duwt me. Ik hoop van alle schatten in ons uitgebreide gezin nog lang te mogen genieten. Langer dan de tijd die de cardioloog mij in het vooruitzicht heeft gesteld. Doe ik intussen dan nog iets aan mijn familieonderzoek? Ja zeker. De mailtjes blijven binnenkomen en als ik me er even toe kan zetten, werk ik verder in mijn boek over de familiegeschiedenis. Ik hoop dat het op tijd af komt.
(Bron: familiearchief f.van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten