Een emotioneel tintje….

Het lopen gaat nog nauwelijks, zelfs met twee krukken. Daarom hebben José en ik een rolstoel opgehaald. Dat doet me meer dan ik verwachtte. Ik heb met kunst en vliegwerk mijn hele leven kunnen lopen, maar nu vloeit alle kracht ook uit mijn benen weg. Die rolstoel is dus definitief. Dat doet me emotioneel meer dan ik verwachtte. Maar goed, met een rolstoel kunnen José en ik nog wat leuke dingen doen, zolang het kan. Dat is ook weer zo. José is gepromoveerd en heeft er nog maar een taak bij gekregen, naast die duizend andere taken als mijn mantelzorgster. Ze mag mij voortaan duwen als ik de rolstoel gebruik. We nemen hem mee in de auto en als ik niet meer mag rijden, dan kan hij mee als wij met anderen mee mogen. Zoals bij voorbeeld binnenkort met Elke en Wouter naar het Hof van Saksen in Drenthe. Dan rijden José een ik mee. Het is wel ver immers om zelf de auto te pakken. Safety first! Over tot de orde van de dag.

De jongens

De scholen zijn weer begonnen, dus stonden oma José en ik maandag bij de school tussen de middag. Cas, Sem en Youri komen immers elke maandag bij ons eten tussen de middag. Dit keer was er de keuze van Cas als extraatje: bitterballen en een fricandelletje voor Sem natuurlijk.  Komende maandag moet José aan de bak. Letterlijk, Ze gaat pannenkoeken bakken, want die heeft Youri gekozen en die is aan de beurt. Luuk stak de handen uit de mouwen op het kinderdagverblijf. Hij vond het tijd om de boel even te vegen.

Schilderen

José kan er weer even tegen. Ze heeft nieuwe energie opgedaan bij haar schildervrienden en vriendinnen. Zondag was het de manifestatie KIP, wat staat voor Kunst in het park. In de afgelopen jaren was het prima, soms zelfs wat te warm weer. Dit keer strooide het weer roet in het eten. Regen! Toch konden we na uiteraard weer bezoek van diverse mensen, waaronder ook oma’s kleinkinderen, aan het eind nog een drankje doen. Het was gezellig. Zo snel laten de kunstschilders zich door een buitje regen niet uit het veld slaan.

Sven

Onze kleinzoon Sven kwam vrijdagavond een paar uurtjes bij ons. Papa en mama gingen bij ons in de buurt samen gezellig uit eten en wij mochten even samen spelen met onze kleinzoon. Gezellig. Zo dikwijls ziens wij onze Sven niet, afgezien van de videobelletjes soms op woensdag en af en toe een bezoekje bij hen of bij ons. Dat heb je, als je wat verder van elkaar af woont. Maar nu was het extra fijn. Sven bleef bij ons eten ‘rijst met saus’ is momenteel zijn lievelingseten en natuurlijk een toetje met ‘chocola’, want hij kan het al aardig uitleggen. Hij at prima en opa mocht hem helpen. Hij speelde voor en na het eten, -eigenlijk voor het eerst- uitgebreid met opa. Met de auto’s. Opa boog veel voorover, want op de grond spelen lukt niet meer. Sven was uiterst tevreden en gaf ons een knuffel toen hij weer met papa en mama naar huis ging. En ik, ik was zo oververmoeid, dat ik vrijwel onmiddellijk daarna mijn bed op moest zoeken. Maar wel voldaan. Ik had diverse malen weer kunnen lachten samen met mijn kleinzoon. Onbetaalbaar.Zondag is hij er ook weer bij, als Daan en Robyn samen hun verjaardag vieren. En natuurlijk zijn oma en opa ook van de partij.

Ziekenhuis

De komende periode wordt een echte ziekenhuisperiode.  Dinsdag naar de nefroloog, donderdag naar de cardioloog. Ik heb vorige week al bloed laten prikken. Dat is vaste prik. En dan mogen voor vrijdag ook nog voor José naar het ziekenhuis. Nog even en we breken ons record: 22 keer per jaar naar Amphia.

Genealogie

Op wat mailtjes na, ben ik deze week weer niet aan mijn familieonderzoek toe gekomen. We hebben het gewoon te druk en dan tel ik daarbij ook de ritjes door de Biesbosch en door het bos naar Meerseldreef voor koffie en een alcohol vrij biertje en naar de Bergse Markt voor een ijsje bij Enzo of koffie en een hapje tussen de middag bij het Bergsch bakhuys. Wij doen alleen maar leuke dingen.

(bron: familiearchief f. van son).