En weer stond mijn gezondheid centraal in de afgelopen week, met als slotakkoord een felle galaanval gisteren aan het einde van de middag. Waar die weer vandaan komt. Het is me een raadsel Niet gegeten dus en goed ziek al tegen vijf uur naar bed. Vanmorgen lijkt het in elk geval weer verbeterd. De afgelopen week begon nog best gezellig. José en ik wilden er even tussenuit, in afwachting van mijn ziekenhuisbezoek maandag en de operatie dinsdag. Doel van onze trip was dit keer het Kröller-Müller museum in Otterlo en meteen maar even het nationaal park Hooge Veluwe. Voor musea is José altijd wel te porren en vorige keer zagen we toevallig plotseling een vosje op de heidevelden. Maar dit keer hadden we minder geluk wat dat betreft. Toch was het een fijne dag. Geen kleinkinderen gezien de afgelopen week. Die moesten helaas wijken voor ziekenhuisbezoek.
Voor niets
Maandagochtend vroeg naar het Albert Schweitzerziekenhuis in Dordrecht. Maar onverrichterzake konden we weer naar huis. Bij de medische gegevens die de huisartspraktijk had opgestuurd, stond niets van het feit dat ik een icd/pacemaker heb. Bij het onderzoek zou die moeten worden uitgezet en weer opnieuw moeten worden ingeregeld. Dat kon beter bij het eigen ziekenhuis! Dus weer naar huis en de afspraak omgezet. We kunnen aan het eind van de maand terecht in het Amphia. Tenzij er eerder een gaatje is. Een maand verloren dus. Dinsdag stond in hetzelfde Amphia een operatie gepland. Het duurde een half uur en ik mag voorlopig twee weken niet naar de fysio. Niet tillen, niet plotseling bukken, niet sjouwen of slepen. Autorijden mag dan weer wel. Tel uit je winst voor mijn conditie. Dan maar achter de computer voor mijn voorouderonderzoek en rust zoeken. Ik wil niet opgeven.
En toch trouwen
De Vastentijd. Het is voor de meesten iets van vroeger. Ik weet nog dat ik als kind een snoeptrommeltje had, want snoepen was taboe in de weken na carnaval tot aan Pasen. Alle snoepjes het trommeltje in en pas later opeten. Natuurlijk kreeg je een snoepje als je een boodschap had gedaan of zo… Zo waren de volwassenen ook weer wel. Toch stiekum een snoepje pakken, dat durfde je niet. God zag alles, zo prentte de kerk je in!
In de zeventiende eeuw was de vastentijd kennelijk een ‘tempus clausum’, gesloten tijd. Trouwen in die periode was voor de katholieken verboden. Mijn voorouders Jan Janssen van Son en zijn vrouw Wouterken Cornelissen trouwden toch in de vastentijd op 11 maart 1642. Ik kan het allemaal keurig teruglezen in hun trouwinschrijving. De twee verloofden gingen in ondertrouw op 28 februari en kregen behoorlijk op hun donder van meneer pastoor, zo staat er, omdat ze toch trouwden in de ‘tempus clausum’, de gesloten tijd. Ze zijn na drie proclamaties getrouwd op 11 maart mét ontheffing, in aanwezigheid van Denijs Teunen van Alphen en hun beide vaders, Cornelie Wouters en Johannes van Son.
Op die 11e maart 1642 was zowel het –wettelijk voorgeschreven- huwelijk voor de predikant van de Nederduitse gemeente in Goirle, (het was immers de tijd van de reformatie, waarin de protestanten het ook hier in de buurt voor het zeggen hadden). Maar desondanks was er ook de Rooms katholieke huwelijksinzegening, met als getuigen beide vaders.
Uiteraard houdt die ene vraag mij bezig: waarom persé trouwen in de ‘gesloten tijd’? Moesten Jan en Wouterken dan trouwen, of wilden zij de ‘gesloten tijd’ trotseren, of wisten zij als simpele gewone mensen niet van die ‘gesloten tijd’. Voor zo ver ik kon nagaan, was het niet omdat Wouterken zwanger zou zijn. Hun eerste zoon wordt immers pas op 27 februari 1643 geboren. Maar ik kan het ze niet meer vragen en bronnen zwijgen.
(Bron: familiearchief f. van son; Inv.nr. 07* -Goirle- doopboek 1650-1767 en huwelijken 1637-1652, 1660-1710, 1718 en 1726-1810 (R.K.parochie) Goirle r.k. trouwen 1637-1718 364-dtb Gle inv. 1. fol. 1v.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten