Veel te vertellen….

Nee, over die oproerkraaier Baudet en die eencellige relschoppers in Rotterdam heb ik het niet. Andere dingen zijn veel belangrijker. Het komt maar sporadisch voor, maar José is ziek. Een hele flinke verkoudheid, waarvan je je zo beroerd kan voelen of een griep? Corona was het niet. Gelukkig maar. Misschien had ze van Robyn de verkoudheid en algehele malaise overgepakt, toen zij in het afgelopen weekeinde bij ons was in verband met de geboorte van haar broertje Luuk. Zoals altijd ging José ook nu weer alleen maar ’s nachts naar bed. Overdag lag ze veel op de bank, had zo nu en dan koorts en ging de deur niet uit. Dus ging ze ook niet mee, toen ik woensdag drie medische afspraken had. Daarover straks meer

Luuk en Sven!

Vorige week zaterdag werd onze Luuk geboren. Ons twaalfde kleinkind; zoon van Pieter en Tara, broertje van Joël, Daan, Juna+ en Robyn. Toen ik mijn vorige weekbericht schreef, was het ouderpaar al in het ziekenhuis. Het was even na kwart over vijf ’s middags, toen ons twaalfde kleinkind werd geboren. Zondagmiddag mochten we even in het ziekenhuis kennis komen maken. Daar waren we blij mee uiteraard. We mochten onze kleine Luuk nog even op schoot nemen ook. Die prentjes wil ik jullie niet onthouden. Ouders en kind maken het goed. Luuk is nu al bijna 1 week thuis. Zondagmiddag gaan we beschuit met muisjes eten. Uit de dagelijkse appjes in de familieapp merken we dat het prima gaat in huize Van Son. Dat geldt overigens ook voor het gezinnetje van onze voorlaatste nieuwkomer, Sven.

Ziekenhuis

Vorige week woensdag was ik al bloed gaan laten prikken in het Pasteurziekenhuis in Oosterhout, of moet ik het ‘de Amphia poli Oosterhout’ noemen? Dat was nodig voor het controlebezoek afgelopen woensdag in het Amphia Breda. Die woensdag was een behoorlijk intensieve dag. ’s Morgens naar Oosterhout voor een uitgebreide hart-echo en ’s middags naar de cardioloog in het Amphia in Breda op controle. Het bloedbeeld was goed, de echo ook en dat gold ook voor het gebruikelijke hartfilmpje, dat vlak voor het bezoek aan de cardioloog wordt gemakt. De medicijnen werken nu prachtig samen, na enkele wijzigingen in de afgelopen maanden. En toch. De littekenhelft van mijn hart na de infarcten in 2004 en de open hartoperatie, was wat minder geworden. Daarom stelde de cardioloog voor, dat zij in het behandelteam op tafel wilde leggen, mij in aanmerking te laten komen voor een interne ICD. De kans dat ik een zwaardere hartritmestoornis krijg, is door die verslechtering mogelijk. Zo’n implanteerbare cardioverter-defibrillator, afgekort ICD, is een inwendig apparaatje, dat een elektrische schok aan het hart kan geven bij een levensbedreigende hartritmestoornis. Er werd nog geen andere afspraak gemaakt, maar zodra het zorgteam akkoord is, wordt ik aangemeld. Dan komt er een informatie-afspraak en een dagopname, gevolgd door een nachtje in-de-gaten-houden in het ziekenhuis. Daar gaan we weer. Ik ben er vaste klant, zo langzamerhand. Goed dat mijn gezondheid zo op de voet wordt gevolgd. En dan die derde medische afspraak. De griepprik halen bij de huisarts. Lang buiten in de rij staan. Broeihaard voor corona. En dan binnen bleek de prik tegen pneumokokken al uitverkocht.

Onderzoek? 

Nee, erg veel tijd voor onderzoek was er niet deze week. Ik heb een aantal foto’s van onze jongste telg in de digitale ruimte bij zijn persoonskaart gezet in mijn computerprogramma. Dat moet up to date blijven uiteraard. Maar mijn onderzoek kwam nauwelijks aan bod. Volgende week misschien beter. Want ik ben nog steeds bezig met de definitieve versie van mijn familieboek over 15 eeuwen voorouders. Even toch een belangrijk weetje. Op 24 november, komende woensdag dus, zouden mijn ouders precies 74 jaar getrouwd zijn. Bij de foto’s de originele foto in zwartwit van 24 november 1947. Die zit in ons archief. De ingekleurde versie heb ik ook even afgedrukt. Ze haalden net hun zilveren huwelijk niet eens. Mijn Pa stierf plotseling al in februari 1972. Mijn moeder in mei 2015.

(Bron: familiearchief f. van son).