Elke avond kijk ik even.....

Eigenlijk heb ik elke avond hetzelfde ritueel sinds ik met pensioen ben. Na het eten pak ik even mijn mobieltje en kijk wat de volgende dag op de agenda voor ons in petto heeft. Veel keuze is er niet. Soms mogen we oppassen op een kleinkind bij ons of bij hun thuis, of zo nu en dan brengt José Youri naar school. Voor mij is er steevast, nu al jaren, fysiotherapie op woensdag en  vrijdagochtend. Vrijwel elke ochtend na het ontbijt werk ik meestal op mijn gemak een paar uurtjes aan mijn genealogie. Maandagochtend gaat José naar Inge in Made en heb ik het rijk alleen. Als José en ik samen tussen de middag een paar boterhammen hebben gegeten, dan gaan we weer zowat elke dag –als het weer maar enigszins meewerkt- even op de fiets en scootmobiel de natuur in en daarna ga ik sport kijken op tv of pak ik nog even de laptop. José doet de nodige boodschappen en zorgt voor het eten. ’s Avonds hebben we meestal geen afspraken in onze agenda staan. Vanaf volgende week is José weer op elke dinsdagavond naar haar schilderclub. Maar mocht je denken dat ons leven een sleur is, dan mag je dat echt vergeten. Deze week bij voorbeeld logeerde Robyn bij ons in het weekend. Zondagmiddag en avond was José naar een feest; een huwelijksjubileum van een lid van de schilderclub. Maandagmiddag gingen we voor de zoveelste keer mijn wondje op mijn voet laten controleren door de huisarts. Al weken zit ik daarmee. Nu lijkt het eindelijk dicht te gaan. Woensdagochtend pasten we op Sem, onze jongste kleinzoon en mocht ik me van mijn vaste taak kwijten: het geven van de fles. José ging ’s avonds even naar Meike om te horen hoe haar eerste werkdagen waren verlopen. Als we fietsen en met de scootmobiel rijden, dan is het altijd natuur wat de klok slaat. Dat kan zijn rondom Hank met de Biesbosch, het gebied tussen Hank en Nieuwendijk of de Peereboom, of de Oosterhoutse polder en rondom de Put, of de omgeving tussen Hermenzeil en Waspik/Raamsdonk en het halvezolenpad. Keuze genoeg. Maar deze week op de woensdagmiddag even geen natuur maar een retourtje Oosterhout met cabrio en fiets naar de verjaardag van onze schoondochter Tara. Als ik het goed heb, staat er komend weekeinde niets speciaals op het programma. Nog niet in elk geval.... We hebben zo onze eigen taken. Want bij elk baby-kleinkind dat bij ons komt, geeft opa dus de fles. Dat is altijd al zo geweest. Dat doe ik graag. Oma José speelt veruit het meeste met de kleinkinderen als ze er zijn en praat met de oudere kleinkinderen over van alles en nog wat als die komen. Zij zorgt daarnaast voor altijd smakelijke dagelijkse maaltijden; altijd vers! Deze week bij voorbeeld in het weekend zelf gemaakte pannenkoeken, uiteraard omdat Robyn er was; voor mij met spek..... en verder in de afgelopen week aten we onder meer Hokkien noodles met kip, snijboontjes met gekookte aardappeltjes en een snitzeltje, gebakken aardappelen met maaltijdsalade, een dag lasagne en en dag worteltjes met gehaktballetjes. Zeg maar eens dat er niet gevarieerd gegeten wordt bij ons. Ik houd graag grip op mijn leven en weet dus graag wat me morgen te wachten staat. Daarom elke avond na het eten even die blik op de agenda. Daar voel ik me prettig bij. Zo komen wij onze dagen door. Ik moet zeggen, als er een ‘detective’ komt, dan staat de tv daarop ‘s avonds afgestemd; soms nemen we het op, als het te laat wordt en kijken we een van de volgende dagen. Het gebeurt zo vaak dat er niks interessants is op tv. José pakt in de spaarzame vrije uurtjes graag een boek. Liefst een beetje spannend... Ons motto is steevast: dagelijks op tijd uit bed en meestal uiterlijk rond elven er weer in. Niks zo goed als een regelmatig leven...... 
(Bron: familiearchief f.van son: kleinkinderen bij ons, zomer 2018).