Mama is dood. Vrijdag 22 mei in de vroege ochtend, de zon was nauwelijks opgegaan, heeft mama zich met het onvermijdelijke verzoend. Na een leven van meer dan 91 jaar heeft zij na lang aarzelen noodgedwongen toegegeven aan haar geteisterde lichaam. Ze laat ons met intens verdriet maar ook met grote dankbaarheid achter. Verdriet dat wij haar moeten missen voortaan. Dankbaarheid dat haar verder lijden bespaard bleef en dat wij zo lang van haar mochten genieten.
Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Allemaal zullen wij haar verschrikkelijk missen. Gelukkig hebben wij elkaar nog.
Ik troost me met de gedachte dat Mama nu misschien eindelijk bij haar man, mijn vader, mag zijn en bij Lieke en Marianne, haar veel te vroeg overleden dochters en mijn zussen.
Maar oh, wat voelt het leeg en verdrietig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten