Weegschaalgevoel....

De dood! Wij willen er niet zo graag over praten; het gaat ons niet zo gemakkelijk af. Toch maakt de dood net zo veel deel uit van ons leven als de geboorte. Er lijkt een taboe op te rusten. Wij mensen voelen ons wat ongemakkelijk als we met de dood worden geconfronteerd.
Gisteren, vrijdag 29 mei 2015, hebben wij afscheid genomen van Ons Ma. Ik heb het overlijden van mijn moeder vorige week op mijn blog en speciale facebookpagina vermeld. Het aantal reacties was zowel op mijn site en deze blog als in persoon overweldigend. En ik moet het zeggen: het heeft ons goed gedaan. Al die opmerkingen die je steeds over en weer hoort, dat mensen niet meer in elkaar geïnteresseerd zijn, verwijs ik naar het rijk der fabelen. Gelukkig maar dat menselijkheid en hartelijkheid niet verloren gaan. Dank jullie wel voor al die hartelijke woorden en reacties, kaarten en briefjes die wij mochten ontvangen. Daarin kan ik lezen dat mijn moeder een vriendelijke vrouw was, waarmee een goed gesprek met jong en oud mogelijk was over heel veel onderwerpen. Zij had een brede interesse. Vooral ook interesse in mensen. Zat je in de put, dan kon zij je moed inspreken. Ze hielp je bij het maken van moeilijke keuzes. Fijn dat ook anderen je moeder zo herinneren. En wat te denken van onze troostende kleinkinderen, die zagen dat opa verdrietig was en daarop -hartelijk als ze zijn- hun maatregelen namen.
Wij pakken nu –met moeite- de draad weer op. Maar tegelijkertijd hebben een prachtig vooruitzicht na een periode van verdriet. Ons achtste kleinkind is in aantocht. Nog een paar weekjes geduld. Ik heb er de eerste echofoto nog even voor uit het familiearchief gehaald. Ik ben nu al ontzettend blij met de komende nieuweling in onze uitgebreide familie. De nieuwkomer zal zonder twijfel in een heerlijk warm bedje komen, zowel letterlijk als figuurlijk! Ik zie in Elke en Wouter prima ouders zijn. Daarover maak ik mij geen zorgen. Gun me dat ik nog even moet verwerken… dood en leven liggen zo dicht bij elkaar. Geen wonder dat we het daar zo nu en dan wat moeilijk mee hebben, toch? Ik voel me een beetje een weegschaal waarin gelukkig langzaam maar zeker de toekomst weer de overhand krijgt, maar dankbaar terugkijkend op de bijna 64 jaar waarin ik Ons Ma bij me mocht houden...
(Bron: familiearchief f.v.son, Ons Ma 19 maart 1924 – 22 mei 2015; eerste echo van ons achtste kleinkind-in-wording).