Een raar gevoel....

Wij hebben vijf kinderen. Dat moet zo langzamerhand wel bekend zijn. De een zal vinden dat “We gek zijn”, de ander denkt eerder aan “gezellig”. Hoe dan ook, 25 april 2013 was een dag, waarop alles hetzelfde leek als anders, maar toch anders aanvoelde. Onze jongste ging officieel het huis uit. 
Er kwam op die dag een einde –dachten we- aan het zorgen voor onze kinderen. Binnenin gaf het mij een gevoel van leegte. Ja. Elke was op haar plaats en zou een eigen leven beginnen. Dat vond ik niet moeilijk. Integendeel. Ze had en heeft een leuke vriend en het enige wat José en ik willen, is dat al onze kinderen gelukkig worden. Maar toch moest ik terugdenken aan vroeger, toen zij vrij kort na de geboorte op de intensive care belandde; maar ook aan de vakanties, pa en ma met haar alleen, in 2009 naar Kroatië bij voorbeeld. Als er één kon kaartlezen, dan was zij het wel. Zo schoten die dag diverse dingen door mijn hoofd.
Zo’n dag waarop de laatste het huis uitgaat; dat geeft een gevoel van definitief. Een einde van een tijdperk. Daar moest ik aan wennen. 
Maar wat veranderde er eigenlijk precies; Los van die emoties?  In huis veranderde een van de kamers op de eerste verdieping –Elke’s kamer- in een hobbykamer voor José, waar ze naar hartelust kan schilderen. Mijn hometrainer en printer kregen er ook een plaatsje.  Een campingbedje voor de kleinkinderen hoefde niet meer bij ons op de slaapkamer als er een kwam logeren, maar kreeg een plekje op de kinderkamer. Net als het bed voor de grotere kleinkinderen. De wasmachine draaide minder vaak; de douche was ’s morgens niet meer zo lang bezet. We zaten met z’n tweeën aan tafel. Alhoewel, dat laatste bleek al langer een misvatting.
Onze kinderen komen bij tijd en wijle met de kleintjes bij Oma eten. Het aantal keren dat dat gebeurde, nam alleen maar toe. Dat komt zeker niet alleen door het feit dat José zo lekker kan koken. Nee. Ze vinden het ook leuk en makkelijk om te komen. En wij op onze beurt zijn blij dat ze het doen. We eten minimaal eens per week met meer dan twee aan tafel. Dus eigenlijk veranderde er oppervlakkig gezien, weinig. “Kleintjes worden groot en vliegen uit, zo zeiden ze vroeger”. Nu weet ik echt wat dat betekent en ik heb het kunnen voelen ook. Niks mis mee !
(Bron: familiearchief f.van son: Elke met pa en ma op de intensive care, vakantiefoto’s Kroatië 2009, Elke en José in Brugge, Elke en Wouter).