Voorlopig ben ik nog maar heel af en toen met de genealogie bezig, maar op donderdag 29 oktober werden wij verblijd met de mededeling dat van Tommy en Nienke een zoon zullen krijgen. Dat betekent dus in onze familielijn, een echte stamhouder. De aanstaande Van Son is de oudste zoon van Tommy, die op zijn beurt weer onze oudste zoon is en ik ben de oudste zoon van mijn vader Cor. Een echte stamhouder komt er dus aan, Nog wel lang wachten, maar de kleine is volgens de echo gezond en alles zit erop, erin en eraan. Wat ben ik blij dat alles gezond is. Dat is immers het allerbelangrijkste.
We hebben ook stuk voor stuk hartelijke kleinkinderen. Tekeningen, een knuffel of hartelijk woordje. Van Emma en Renée kregen we een steuntje in de rug in de vorm van een zelfgemaakte lichtgevende O met een lief briefje eraan. Wij zijn ontzettend rijk….
Ik kijk af en toe de Vuelta op tv of lig op de bank of op mijn buik op bed met warme kruik. Zo was de zaterdag en zondag afgelopen week. Sem en Cas kwamen zondagmiddag nog even langs bij opa en oma samen met papa. Mama was ziek thuis. Even een fijne onderbreking dus. Maandag 26 oktober zou mijn Vader 103 zijn geworden. Sinds die maandag ben ik van de ene ellende en verbazing in de andere gevallen. De medicijnen leverden mij tot dan toe ’s nachts de meest vreemde hallucinaties en dromen op en bleken weinig tot niets te doen tegen de pijn en voor de slaap en innerlijke rust, waaraan ik zo’n behoefte had. Je raakt dan oververmoeid en overstresst. Ik wel in elk geval. Daarom heb ik maandag vroeg in overleg met José de huisarts al gebeld, dat het écht anders moet. Zij kwam en schreef me na enig doorvragen een medicijn voor, waaraan ik de volgende ochtend echt iets leek gehad te hebben. Een behoorlijk aantal uren slaap en vooral rust. Maar voordat ik dat medicijn maandagavond kon nemen….
En toch zit de Zorg bij mij kennelijk steeds weer gecompliceerd in elkaar. Dinsdagochtend werd er aangebeld. “Ik kom prikken”, zo liet een aardige dame-met-tas weten. Stomverbaasd waren José en ik, die van geen bloed prikken wisten. Vier buisjes bleken nodig, dus maar weer een gaatje in mijn arm laten maken. De uitslag is er woensdag, zo liet ze weten. Nou dachten wij, woensdag komt de huisarts weer, dus dat horen we dan vanzelf. We staan nergens meer van te kijken, zo lijkt het. Het bloedbeeld zag er over het algemeen goed uit. Ook weer een goed signaal. Inmiddels is ook Jasper van de fysio geweest en die heeft mijn stijve spieren onder handen genomen. Maandagochtend komt hij weer. Het begint nu te lopen, zo lijkt het.
(Bron: familiearchief f.van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten