Een week geleden nu.

Vorige week zaterdag heb je het weekendbericht waarschijnlijk gemist. Klopt. Overmacht zal ik het maar noemen. Vorige week vrijdag kon ik terecht in het Amphia ziekenhuis en moest meteen blijven. Ik bleek geen corona te hebben en kon dus worden geopereerd want dat was hard nodig. Ik hoefde niet op de corona-afdeling. Aanvankelijk zou de operatie nog diezelfde vrijdagavond gebeuren, maar mijn inr van het bloed was te hoog en dat zou problemen opleveren bij de operatie. Daarom medicijnen en in alle vroegte zaterdagochtend nog even inr-prikken. Nu was het kennelijk aanvaardbaar. Toch duurde het nog even totdat het bericht kwam om tien over elf dat ik snel naar de OK moest en pas na kwart over twee kwam ik daarvan af. Twee lange sneden in mijn buik,  narcose en een geslaagde zware operatie zo bleek achteraf. Wel langer geduurd dan door de chirurg werd gedacht: het bleek een dubbele gecompliceerde liesbreuk en verzakking van darmen. Ingenaaide ‘matjes’ waren nodig om herhaling te voorkomen en zwakke plekken af te dekken. Nu, een week later is het nog allerminst achter de rug. In het ziekenhuis is het overduidelijk Corona. De bedden moeten snel leeg. Maandagmiddag moest ik weer al weer naar huis. José en ik waren er niet echt blij mee. Zwak, grauw als as en doodmoe van de operatie en de narcose en het slecht slapen ondanks de morfine. In de afgelopen dagen heb ik met steun van José weer geprobeerd de draad op te pakken, zo goed en zo kwaad als het kan. De hebt daardoor vorige week het weekendbericht moeten missen.

Het herstel zou ingezet moeten zijn, maar er is weer ander zwaarder medicijn voor nodig om het in de hand te houden. Maar aan dat herstel werkten een mooi bloemetje van Tommy en Nienke en hebben prachtige tekeningen van Youri, Anouk, Sem, Cas, Emma, Robyn en Renée en opbeurende en erg geïnteresseerde telefoontjes van de kinderen aan José zeker aan bijgedragen. En niet te vergeten de prachtige fruitmand van Marijke en Simon en tientallen mailtjes.

Ik moet zeggen, dat ik een en al lof heb voor de hardwerkende zorg, de hele dag met mondkapje op, zowel artsen, chirurgen als verpleegkundigen en schoonmaaksters. Je zou al die onbenullen die corona nog steeds niet als probleem zien, willen toewensen dat ze niet zelf in het ziekenhuis terechtkomen. Wat ze daar allemaal moeten doen aan extra stappen, grenst aan het ongelooflijke. Respect! Of misschien zou het beter zijn als ze het juist wel aan den lijve ondervinden. Hoe nu verder? Opbouwen en twee weken wachten en dan belt de chirurg voor een belcontrole in verband met corona. Mijn dringend noodzakelijke operatie is gelukkig achter de rug. Hoe lang zou echt herstel duren, zo vraag ik me af. Ik kan nog maar bar weinig zelf.

(Bron: familiearchief f. van son)