Vrijdag 4 september zullen we niet licht vergeten. Tommy en Nienke kwamen bij ons eten. Ze hadden tijdens de vakantie in Portugal een souvenirtje gekocht voor ons, zeiden ze, en dat wilden ze even komen afgeven. Natuurlijk werd er gelijk ook een etentje aan gekoppeld en José zette weer haar beste beentje voor in de keuken, want zo dikwijls komen zij niet bij ons eten. Het werd een memorabele avond. Dat kan ik je wel vertellen. Het cadeautje werd voor het eten gegeven. Doe maar aan José, zei ik nog. Het was een slabbetje, gekocht in Portugal. Er zat ook een enveloppe bij met foto. Een wel heel bijzondere foto, zo bleek. Een echo. Nienke en Tommy bleken in verwachting. Ze wisten het in Portugal tijdens de vakantie en hadden daar het slabbetje aangeschaft. Ons elfde kleinkind komt eraan. Misschien nog niet verwacht, waar wel gehoopt. We gunden ook Tommy en Nienke graag een kindje en dat komt er nu. Een prachtig lichtpuntje in deze tijd. Als het gaat, zoals de eerste echo aangeeft, dan komt de kleine Van Son ergens eind april volgend jaar. Lang wachten, maar dat hebben we er graag voor over om straks onze jongste telg ook te kunnen vasthouden. Daarmee wordt ons elftal dan echt compleet. Of er ergens nog meer gezinsuitbreiding komt, dat wachten we gewoon af. Ik ben erg dankbaar dat ik al onze kleinkinderen heb kunnen meemaken. Mijn vader was dat niet gegeven. Niemand van onze kinderen, laat staan kleinkinderen, kent Opa of Opi Van Son. Zelfs José heeft hem niet gekend. Ze kennen hem wél van het schilderij dat wij in onze kamer hebben hangen. Opa Cor, zeg ik dan altijd, als er een om vraagt. Ook de vader van José hebben ik en onze kinderen nooit gekend. Ook die was al eerder overleden. Weer een mooie tijd om naar uit te kijken. Hopelijk voelt Nienke zich goed en kan zich samen met Tommy fijn voorbereiden op de komst van hun eerste. In de afgelopen week werd zij overigens al tante. Kan ze zien hoe dat met dat kleintje allemaal gaat. Wat ‘het’ wordt, is nog niet bekend. Dat horen we vanzelf. Maakt ook helemaal niet uit of het een jongetje of meisje wordt. Als het maar gezond is uiteraard. Maar als ik echt mag kiezen, dan hoop ik op een jongetje. Het zou de stamhouder worden, maar nodig is het niet. Man en vrouw zijn gelijk. José en ik zijn gelukkig met elk kleinkind. Weer een gezinsuitbreiding, dat is elke keer weer een genot. Ook nu we er al tien hebben. Voorlopig maar even wachten met een nieuwe foto van ons uitgebreide gezin.
Maar er is nog meer nieuws. Hij heeft er lang op moeten wachten, Te lang. Maar nu eindelijk was het op 5 september 2020 zo ver. De glansrijke voetbalcarrière van Youri is begonnen. Uiteraard onder het toeziend oog van trotse vader Ronald. Het ging om een minitoernooitje bij zijn club RFC in Raamsdonksveer. Je kan aan zijn enthousiasme en ogen zien, hoe serieus onze kleinzoon deze eerste officiële stap op de velden heeft gezet. Hij poseert voor de foto zoals zijn grote held Ronaldo het zou doen. Uiteraard neem ik ook foto’s van dit heuglijke feit mee deze week.
(bron: familiearchief f.van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten