Allemaal eremetaal ...

Een weekje iets anders. Deze week stond bij mij vooral ‘sport’ in het middelpunt van de belangstelling. Niet dat ik er –met uitzondering van de fysio natuurlijk- zelf actief veel aan doe, maar ik kan er wel van genieten. Ik vlij me dan thuis op de bank. Niemand thuis meestal in deze verhuisweken van Elke en Wouter. Ik heb dus het rijk alleen, zogezegd. Vorige week kon ik al genieten van de EK damesvoetbal, de WK Atletiek in Londen met goud voor Schippers op de 200 meter, de wielerronden van Utah en Polen en van de Europese kampioenschappen wielrennen met die prachtige gouden plakken van tijdrijdster Ellen van Dijk en Marianne Vos en de bronzen medaille van Anna van der Breggen op de tijdrit en die van Moreno Hofland bij de profs op zondag. Volop mooie sporturen op tv dus. Flesje water erbij en een sinaasappeltje en ik liet het op me afkomen.

Maar eerlijk gezegd; het meeste heb ik genoten van het Nederlandse damesvoetbalteam. De Oranje Leeuwinnen. Dat zie ik graag. Een en al passie en de wil om tot het uiterste te gaan. Geen gekerm om niks als er op je voet wordt gestaan, geen misbaar en geen vedette-neigingen die ik teveel zie bij Nederlandse voetbalmannen. Ik heb het al lang verleerd om te kijken naar wedstrijden van het Nederlandse mannenteam. Zoals ze lopen op weg naar de training alleen al. Ik noemde dat soort lieden vroeger “showpik”. Walgelijk, alsof ze alles al bereikt hebben wat ze kunnen bereiken en mijlenver boven anderen verheven zijn. Die pseudo-vedette-neigingen ook tijdens de wedstrijden kan ik missen als kiespijn. Wat een verademing die voetbalvrouwen.  Ze blijven 90 minuten gaan, Zijn bereid om constant voor elkaar te werken. Het mag dan misschien technisch wat minder lijken dan bij de mannen, maar dat compenseren de vrouwen voor meer dan honderd procent met hun inzet. Daaraan alleen al kan het mannenteam nog een puntje zuigen..... Ik vond de finalewedstrijd spannend. Na de vroege 0-1 door die penalty zakte het team niet in, integendeel. Het werd een vechtshow tot het laatste fluitsignaal. Wij zaten naar die finale te kijken op de bank. José en ik, Elke en Wouter. We hadden zelfs het eten aangepast. Zelfgemaakte heerlijke tapa’s tijdens het voetbal leek ons wel iets. Een goede keuze. En 4-2 en de titel op het toernooi in eigen land. Wat konden we meer wensen? En de toekomst lijkt ook verzekerd: het damesteam tot 19 jaar heeft zich deze week geplaatst voor de finale van het EK. Ook als groepswinnaar.

Ik zat ook alleen toen de huldiging maandag was. Lekker kunnen kijken, terwijl de rest in het nieuwe huis aan het werk was. Ik wil je deze keer –gewoon omdat het zo uniek was- nog wel een paar foto’s laten zien deze week. Niet dat het zo extra belangrijk is. Maar ik heb genoten. En verder? Nou ja. Donderdag controle bij de cardioloog. De hartecho was stabiel, mijn hart heeft twee zwakke plekken, een aan de achterkant, de tweede bovenin als gevolg van de twee infarcten in 2004. De medicijnen blijven zoals nu, dus een halve bêtablokker minder en over een jaar pas weer terugkomen. Nou ik heb er onmiddellijk maar voor getekend. Over tekenen gesproken;  vanavond speelt NAC met een aantal nieuwe spelers die getekend hebben voor de 'Parel van het Zuiden'. Ze openen -niet gemakkelijk- tegen Vitesse, maar zijn gelukkig terug in de eredivisie. Gisteren was het maar behelpen met de wedstrijd tussen Ado en Utrecht. Op tv was speciaal voor mij deze week de Binckbanktour, de vroegere Eneco-tour en over een week begint de ronde van Spanje al weer. Zo blijven we toch lekker bezig. En dan is het nog maar vakantie... Wat moet dat worden als over een paar weken het ‘normale’ jaar weer begint?

(Bron: familiearchief f.van son. EK-dames in eigen land 2017).