Je weet nog wel. Youri, onze kleinzoon moest ‘onder het mes’ zoals we dat zo fijntjes noemen.
Hij werd geholpen aan zijn neusamandelen en zijn welhaast chronisch ontstoken oortjes kregen buisjes. Onder narcose. Dat wel. Bijna iedereen was in rep en roer.
Oma José zou met mama Meike en Youri meegaan naar het ziekenhuis. Het is immers toch altijd spannend als je met je kind naar het ziekenhuis moet. Daar weet José van mee te praten.
Maar Youri moest er al om kwart over zeven zijn. Dat betekent dat José om tien voor half zeven ’s morgens al thuis werd opgehaald. En je begrijpt het al; samen met José zat ik om zes uur al een boterham te eten en een kopje koffie te drinken.
Ik zou liever in zijn plaats onder narcose zijn gegaan, maar dat kan nou eenmaal niet. Ik was dan ook blij dat ik in de loop van de ochtend het bericht kreeg dat alles ‘goed was gegaan’.
Youri zat alweer bij mama Meike op schoot te slapen. Hij was een ‘dapperheidsdiploma’ rijker. Intussen moest ook onze zoon nog naar het ziekenhuis. Misschien dat ze ook hem eindelijk kunnen helpen. Maar dat horen we pas later. En Cas, die kreeg weer eens de gebruikelijke spuiten in zijn beentje. Hij had er dit keer gelukkig geen last van.
En José, die was weer aan haar dagelijkse beslommeringen bezig alsof alles geen energie kost.
Als er één is die een standbeeld verdient, dan is zij het. Een vrouw, moeder en oma uit duizenden. Nooit is haar iets te veel. Nooit klop ik of klopt een van de kinderen of kleinkinderen te vergeefs bij haar aan. Nee. Dag in dag uit leeft zij voor een ander; is ze in touw om de verbindende schakel te zijn in ons gezin. Als ze kan zorgen, dan leeft zij. Dat mag ook wel eens gezegd worden, vind ik.
Gisteren was ze jarig. Feest dus. Uiteraard waren de kinderen en kleinkinderen van de partij. Ook mijn broer Marco en Dineke en Rob en Yolanda kwamen de feestvreugde verhogen. Een erg gezellige avond. Even stond José in het middelpunt van de belangstelling. Iets dat ze liever niet heeft. Maar soms kan zelfs zij daar niet onderuit. Ze zal blij zijn dat ze over die zesde november kan zeggen, dat ook die weer achter de rug is.
(Bron: familiearchief f.van son; Youri in het ziekenhuis 2015, Ons gezin rondom José op onze 40 jarige bruiloft).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten