Ze waren ook niet meer te openen… Destijds stond op het scherm de mededeling dat de gegevens weer beschikbaar zouden komen, als ik zou betalen. Nou betalen voor dit soort ongein doe ik principieel niet. Gelukkig stonden vrijwel alle door José, mij of anderen in de loop der jaren gemaakte foto’s en opgezochte akten, gegevens, video’s en filmpjes nog op internet achter slot en grendel en uiteraard heb ik backups op externe schijven en op dropbox. Aan de bestanden op Googledrive had ik weinig. Ook daar bleek er een aantal versleuteld te zijn: “zbtxszd”.
Jammer genoeg had ik geen backup van de database zelf, die
ik steeds aanvulde. Dat betekent dus eigenlijk, dat ik ‘gewoon’ opnieuw moest
beginnen met inventariseren, noteren, hyperlinken aanbrengen en classificeren. Een
akelig tijdrovend klusje is het, dat maken van de nieuwe database voor mijn
familiearchief. Eén voordeel; je komt weer eens oude foto's en documenten tegen.
Je mag denken, dat ik als gepensioneerde tijd genoeg heb, maar dat is een misverstand. Gelukkig mogen wij, sinds een aantal weken in de coronatijd, weer twee keer in de week voor kleinkinderen zorgen, zoals wij dat ook bij vrijwel alle andere kleintjes hebben gedaan, totdat zij goed en wel naar de basisschool gingen. Af en toe komen Youri en Anouk. We mochten maandagavond het avondeten bij voorbeeld weer even voor ze zorgen. Mooie gelegenheid om samen met hen hun favoriete ‘gourmet’ te doen. Daarnaast ben ik wekelijks uren bezig met het verzamelen van gegevens, schrijven van artikelen en maken of uit mijn archief halen van bijpassende foto’s voor ‘mijn’ wekelijkse pagina over het doen en laten van het Geertruidenbergse gemeentebestuur in weekblad De Langstraat. En ook mag je daarbij nog optellen, al die uren, die het volgen van vergaderingen kost.
Er is nog meer. Ik ben, zoals je weet, nog altijd bezig met het schrijven van ons familieboek over 15 eeuwen voorouderfamilie, Speciaal om gegevens daarvoor te verzamelen, maakten José en ik, toen we nog een auto hadden, vele zogenoemde ‘stamboomritjes’ naar diverse archieven en ook naar dorpen en informatiepunten in Vlaams en Waals België en in Duitsland. Ook die ritjes bereidde ik thuis voor, zodat José en ik wisten, wat we waar konden verwachten. Wel zo makkelijk..
Dan mag ik niet onbesproken laten, dat wij in het voorjaar, de zomer en het najaar vrijwel dagelijks op pad gaan in de directe omgeving: José op de fiets, ik op de scootmobiel. Pakje brood mee, zo lang de horeca dicht is. Ik hoor je al zeggen, dat ik nu, in de winterperiode dus, tijd over heb. Het is inderdaad een ‘voordeel’ dat ik in de winter, vrijwel niet weg kan. Beneden een graad of 8 is het al echt te koud voor mijn spieren en botten op de scootmobiel. Dan blijven enkel nog over het korte ritje naar de fysio, een keertje naar de kapper, als het tenminste tussen de lockdowns door, weer mag en kan, en nog wat medisch noodzakelijke ritjes per deeltaxi naar het ziekenhuis, of gebracht en gehaald worden door een van de kinderen naar de orthopedische schoenmaker. Ik heb intussen nog een zware operatie ondergaan ook, waarvan ik na enkele maanden nog steeds niet volledig ben hersteld.
Met tweeën naar de kinderen is nu ook nog verboden. Gek eigenlijk. José en ik mogen niet naar de kleinkinderen met z’n tweeën, maar die kleinkinderen mogen gelukkig wél naar ons…, als ma of pa ze brengt. Ze zijn jonger dan 12 jaar.
En José? Die heeft altijd werk volop, ondanks dat zij niet naar de schilderclub kan vanwege corona. Ze zorgt voor de kleintjes, runt ons hele huishouden, wast, strijkt, kookt en noem maar op. Ze doet in haar eentje alle boodschappen en ziet ook nog tussendoor kans om een nieuwe broek voor mij te maken. Dat kan ze als de beste, zoals ze ook vroeger, toen onze kinderen nog klein waren, heel veel van hun kleertjes zelf maakte. Ze zagen er toen altijd piekobello uit. ‘made by mom’. Werk meer dan genoeg dus. Om wat mij betreft een inmiddels lang verhaal kort te maken: ik kruip vrijwel elke ochtend achter laptop. Rust ’s middags noodgedwongen uit.
Als je het mij zou vragen: van mij mag dat virus vertrekken. Anders en beter gezegd: coronaweigeraars, wappies-met-pan-en-deksel, egoïsten, illegale feestvierders en andere misselijkmakenden, probeer nou eens even een paar weken normaal te doen en volg ook de regels op. Net als de meeste weldenkende mensen doen. Dan kunnen jullie, maar ook wij, straks misschien ons normale leven weer stukje bij beetje oppakken. Ach, ik vrees, dat ze dat niet snappen of willen begrijpen. Daarom zal corona mijns inziens nog lang ons leven en onze bewegingsvrijheid bepalen. Wat is onze maatschappij toch veranderd… Bah!
(Bron: familiearchief f.van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten