Coupe Corona

Onze basisschoolkleinkinderen (mooi woord voor scrabble), hebben hun eerste halve schoolweek achter de rug. Spannend vooral voor de jongsten. Mama of papa mochten niet eens mee het schoolplein op, laat staan mee naar binnen. Cas vond het zo spannend, dat hij in de nacht van zondag op maandag bij zijn ouders in bed kroop. Zijn grootste angst was, dat hij te dicht bij de andere kinderen en de juf zou komen en zijn handjes niet goed zou wassen, vertelde hij mama. Youri was na de eerste dag op dinsdag doodmoe. Ook Robyn ging pas dinsdag en had school tot 2 uur. En Daan is aangenomen op het Dongemond. Gezellig, goede keuze. Sem had het na even wennen ook weer naar zijn zin. Anouk, ach die vond het allemaal weer best. 

Na de eerste dag was de onzekerheid bij Cas verdwenen. De juf stond de kleuters op te wachten op een met slingers en ballonnen versierde speelplaats. Kinderen snappen het en zij rooien het wel. Ze zijn flexibel.

Maar volwassenen.. Ergerlijk vind ik het groeiend aantal mensen, dat wat mij betreft het nog altijd niet snapt of beter gezegd niet wil snappen.

We kunnen eindelijk naar buiten en ja hoor, meteen gaan de kuddedieren naar datzelfde plekje om bij elkaar te gaan zitten, liggen of te winkelen. Vooral in die grote steden in de Randstad maar zelfs ook hier.

Toegegeven, Corona heeft niet in heel Nederland zo erg toegeslagen, als bij ons, maar toch. Die lui daar kijken toch ook allemaal TV en zien toch ook allemaal hoe zorgmedewerkers nog altijd veel te lange dagen moeten maken. We zouden er met z’n allen juist alles aan moeten doen om te voorkomen dat het virus weer toeslaat. Maar nee hoor. ‘Eigenwijs’ zijn ze. Misschien wordt het anders als door hun egoistische gedrag bij voorbeeld de horeca op 1 juni niet open kan, geen terrassen en ook toiletgebouwen op de campings niet. Of dat de verzorgingshuizen nog dicht blijven voor normale bezoekjes die zo noodzakelijk zijn.

Daar hebben die mensen, dan niet alleen zichzelf mee, maar ook die miljoenen goedwillenden, die zich wel aan de corona-regels iets gelegen willen laten liggen. Die groep uit de ‘ik-cultuur’ is eigengereid. Of met andere woorden: wil koste wat het kost de dingen doen, zoals en hoe zij zelf willen. ‘Moet kunnen’ is hun motto. Ik kan me daar werkelijk kapot aan ergeren.

Gelukkig start de economie weer op. Ondernemers moeten geholpen worden met ons belastinggeld. Maar vooral die groten verrijken zich liever over de rug van medewerkers. Er komen daar zonder meer massa-ontslagen. ‘Pik binnen die steun met belastinggeld’. Het zijn vooral de grote bedrijven, zelf niet zo scheutig met betalen van belasting, die weinig moreel besef hebben als het om hun werknemers gaat. Geef mij maar die kleine hardwerkende plaatselijke ondernemers en zzp-ers. Gelukkig kan een groepje kleine zelfstandigen opgelucht ademhalen. De kappers bij voorbeeld. Die opluchting was er ook bij veel klanten. Het leek zo langzamerhand of meerkleurenhaar bij vrouwen in de mode was. Evenals ‘matjes’, haar en bakkebaarden tot over je oren bij mannen. Ik zelf moet nog. De valys- en deeltaxi rijdt nog niet. Na een dikke week knippen op extra lange werkdagen, zien heel wat mensen er weer wat beter uit, -of ze vinden dat zelf-, gewoon omdat ze weer eens in de spiegel van de kapper konden kijken. Of omdat de thuiskapper hen de spiegel had voorgehouden. Ik ben bijna aan de beurt en José ook. We mogen de auto van Bram lenen. Ik moet zeggen, het is voor ons twee wél hard nodig.

(Bron: familiearchief f.van son).