Achtertuinbaden open...

Voor de commerciële baden kan het officieel nog niet, maar in menig achtertuin staan ze al te pronken en wordt er al volop genoten. De zwembaden. Het was een week waarin onze kleinkinderen in het centrum van de belangstelling stonden. Zo kregen Emma en Renée hun zwembad in de tuin en er staat er nu ook een bij Anouk en Youri. Ook Daan en Robyn en Joël hebben er al een staan. Het vakantiegevoel kan beginnen. Cas en Sem hebben ook een badje én een trampoline, die al aardig wat buurtvriendjes weten te vinden. 

Voor Anouk was het nog meer feest deze week. Zij kreeg een vervroegd verjaardagscadeau. Een mooie nieuwe fiets. Een stevig exemplaar, waarvan ze jarenlang plezier kan hebben. Ze kwam de nieuwe fiets -zodra hij in elkaar was gezet-, uiteraard blij showen aan oma en opa. Hartelijk. Zo is Anouk. Maar ze had nog meer geluk. Omdat niet alle cadeautjes op tijd konden worden afgeleverd, kreeg ze een paar dagen achter elkaar een cadeautje. Zeg maar eens dat je dan niet jarig bent.

Morgen is ze pas echt jarig en Oma en Opa zijn op de koffie uitgenodigd. Wij hebben zelf morgen ook een jubileum te vieren. Wij trouwden immers op 24 mei 1974 en morgen is het weer 24 mei, vandaar. Komende donderdag zijn wij bij de kapper aan de beurt komende week. Daarom nog even snel een foto gemaakt van onze neanderthalerkoppies ‘coupe corona’. Ik doe er al een week geen gel meer in. Dan is het helemaal geen gezicht meer namelijk.

Er is afgelopen week vrijwel geen tijd geweest om aan mijn genealogie te werken. Enkel wat mailtjes met vragen beantwoorden en verder ‘praten per mail’ met Guus van het CBG, het Centraal Bureau voor Genealogie in Den Haag, over ons familiewapen. En woensdagmiddag even iemand bijgepraat over hoe je genealogisch onderzoek zou kunnen aanpakken.

Ik zou het haast vergeten. Gelukkig gaat ons gemeentebestuur kijken of er een opstelling kan worden gemaakt om weer ‘gewoon’ te vergaderen in de Raadzaal. Uiteraard iedereen op anderhalve meter. Ik kan niet wachten na wederom, al dan niet technisch, gebroddel bij de vorige digitale Raadsvergadering. Hopelijk mogen mediavertegenwoordigers ook op afstand weer in het echt meekijken en meeluisteren. Het debat zal hopelijk minder met horten en stoten verlopen dan. Technisch bedoel ik.

Op een van onze tochtjes kwam ik ook grenspalen tegen. Met het wapen en de naam Brabant aan de ene kant en Holland en het wapen aan de andere. Inmiddels is me duidelijk waar dat vandaan komt. Op de avond van Hemelvaartsdag kwamen Tara, Pieter en Robyn nog even ‘dag’ zeggen. Het ging ze gelukkig goed. Vrijdag kwamen Cas en Sem weer even binnen. Wij op afstand uiteraard. Ze speelden heerlijk. Hopelijk kan dat weer snel, zoals het altijd was, zodat Sem aan mij kan komen vragen of ik iets wil maken.

En dan tot slot nog van dit weekendbericht: gisteren 22 mei was het precies vijf jaar geleden, dat mijn moeder ’s morgens even na zes uur haar laatste adem uitblies. Uiteraard moest ik daar ook gisteren weer even aan denken. Het is al vijf jaar geleden, maar voelt nog als de dag van gisteren. Met haar dood verdween mijn hele vorige generatie. Nu zijn José en ik de oudste nog levenden. Het leven gaat gelukkig gewoon door, alhoewel, gewoon is in deze coronatijd nu niet direct het juiste woord. We missen de kinderen en kleinkinderen. Dat geeft een verdrietig gevoel. Het kan ons niet snel genoeg weer echt normaal zijn.

(Bron: familiearchief f. van son)