Kleine Teun in zijn rieten koffertje……..

Woensdag en donderdag was het de beurt aan kleindochters Emma en Renée. Zij mochten bij Opa en Oma slapen en – bijna gebruikelijk- volgt dan op de dag erna steevast een uitje. Beide zussen zijn rasechte museumliefhebsters. Ze hebben ook een museumjaarkaart. Dus zochten wij ook in die richting. Het werd Ouwerkerk in de buurt van Zierikzee; het Watersnoodmuseum dat vrij onlangs de titel ‘Nationaal’ aan zijn naam mocht toevoegen. Bushalte voor de deur!
In ‘the middle of nowhere’ vonden we na ruim tachtig kilometer rijden, – dankzij TomTom- gemakkelijk, de vier betonnen caissons waarin het museum is ondergebracht. Ik vind ‘museum’ eigenlijk een begrip dat tekort doet aan wat het Watersnoodmuseum te bieden heeft. Het is een rasecht kennis- en belevingscentrum. Nadat je de vier caissons, -met elkaar verbonden door gangen- doorlopen hebt, dan kan je je een hele duidelijke voorstelling maken van de omvang en impact van de ramp, maar ook van de lering die wij als Nederlanders eruit getrokken hebben en hoe we de strijd tegen het water hebben aangepakt. Voor de kinderen is er een rondleiding met vragenlijst waarbij een certificaat te winnen is. Uiteraard konden de beide dames dat certificaat mee naar huis nemen! Indruk maakte het rieten koffertje waarin de baby Teun de watersnoodramp overleefde. 
Na de rondleiding namen we nog een kop Thee en de kinderen chocomel en appelsap. Een stroopwafel of een andere grote koek. Oma en Opa kozen voor warme thee, vooral om een beetje op te warmen, want in de caissons is het ronduit koud! Je voelde het aan je spieren. Emma en Renée hadden daarvan geen last. Ze moesten van de immers zorgzame Oma wél hun jas aanhouden…..
Het was aanvankelijk de bedoeling om nog een strandwandelingetje te maken aan zee, maar in plaats daarvan kozen we voor de warmere auto op weg naar een mogelijkheid om de kinderen hun energie kwijt te laten raken. Het werd een overdekt speelpaleis in Roosendaal. Ranja en een zakje chips en de kinderen konden enkele uurtjes naar hartenlust ravotten. “We hebben al een keer friet op Oma!”, zo liet Renée weten, toen we vertelden dat we ook nog iets gingen eten natuurlijk. Het werd het lievelingsrestaurant van de twee kleindochters: Oma’s huis! Oma bakte pannenkoeken en de kinderen smulden, waarna we ze weer thuis bij papa en mama afleverden. Tot de volgende keer! Dan mogen ze alletwee alléén komen. Beloofd is beloofd! 
(Bron: familiearchief f.v.son: Emma en Renée een dagje met Oma en Opa februari 2016).