Over 4 februari en de toekomst……

Elk jaar op 4 februari loopt bij mij niet alles op rolletjes. En toch doe of laat ik niets bewust om dat te bewerkstelligen. Ik voel me op die dag niet op mijn gemak; kan me moeilijker concentreren dan anders en de dag blijft als het ware maar duren. Afgelopen donderdag was het weer zo’n dag.
Die vierde februari is de sterfdag van mijn vader. Hij stierf plotseling op 4 februari 1972. Al 44 jaar geleden dus. Maar het slijt niet. Ik sta er elk jaar bij stil en kan me nog als de dag van gisteren herinneren, hoe die zwarte vierde februari verliep. Dit jaar zou mijn vader 99 worden. Hij werd slechts 54. Veel te vroeg moesten mijn moeder, mijn twee zussen, mijn broer en ik Papa missen. We hebben nooit echt afscheid van hem kunnen nemen en dat vreet nog steeds aan mij, merk ik. Ik had hem nog zo veel willen vragen en vertellen. Kon ik nog maar één keer…….
Ik denk elke vierde februari weer terug aan de leuke en minder leuke momenten van toen. Aan de thuiswedstrijden van NAC die ik steevast met mijn Pa bezocht. Hij had immers ook zelf ooit bij NAC gespeeld. Ik denk ook aan de bezoekjes aan de Wereldkampioenschappen wielrennen, samen met hem. Ik spaarde en zorgde voor busreis en toegangsbewijzen naar Zolder-Terlaemen en naar Heerlen-Terwinselen. Oh, wat kon ons Pa genieten van de sport.
Die rotdag 4 februari is dit jaar weer verleden tijd. Ik kijk zo nu en dan nog eens naar de prachtige tekening die Dianka Blankers in 2001 van mijn vader maakte vanaf een klein pasfotootje. De tekening hangt ingelijst in onze woonkamer. Zo is hij er toch bij, net als ons Ma. Haar foto –enkele weken voordat zij in mei vorig jaar stierf – staat op de kast. Ik koester mijn ouders in mijn herinnering.
Ik schreef het al in mijn boek ‘Negen eeuwen Van Son’: ‘In het verleden ligt het heden, in het nu wat komen zal…. zo citeerde ik toen –weliswaar vrij- Bilderdijk. Ik heb veel van mijn ouders meegekregen en dat merk ik steeds meer. José, noch mijn kinderen of kleinkinderen hebben Opa van Son gekend. Jammer. Ik gelukkig wel, al was het veel te kort. Oh ja Pa, NAC heeft gisteravond uit gewonnen van Dordt. 0-2.
Genoeg teruggekeken. Weer tijd om aan het nu en aan de toekomst te denken. De jongste telgen van onze familie, Cas, Youri en Robyn hullen zich weer in carnavalskostuums. De kwajongensstreken kan je in hun ogen zien. Voor mij weer een week om rustig bij te tanken en te genieten van blije gezichtjes van de bengels van onze jongste generatie. Die foto’s van onze kleinste bengels kan ik jullie toch eigenlijk niet onthouden. Bij deze dus!
(Bron: familiearchief f.v.son: Tekening Cor van Son door Dianka Blankers 2001; Cas, Youri en Robyn, onze jongste telgen in carnavalsoutfit).