alarmfase rood...

Toen ik vanochtend uit het raam keek, begonnen de alarmbellen te rinkelen. Een witte wereld. Dat betekent het een en ander als je met twee krukken loopt. Alarmfase rood, zou je kunnen zeggen: glibberen, glijden, geen zicht op oneffenheden en dus oppassen geblazen.
Vroeger zag je, zodra het wat lichter werd, heel veel buren naar buiten gaan om met de sneeuwschuiver of de bezem aan de slag te gaan. Het paadje schoonvegen en het "eigen stukje" van de stoep. Als je oudere buren had, dan nam je ook hun stoepstukje even mee. Nu was José ook al vroeg in de weer. Zij maakt -nu de sneeuw nog niet is ingetrapt, haar paadjes voor ij en anderen schoon. Dank je wel!
En al vroeg ging ook de telefoon vanochtend. Ons kleinkind Anouk (4 jaar en 7 maanden) aan de lijn, hoewel, onze telefoons zitten tegenwoordig niet meer aan de lijn. "Heb je de sneeuw gezien, Oma?" meteengevolgd door "Mag ik de slee komen lenen oma". Natuurlijk mocht dat!
Helemaal ingepakt met warme jas, das en handschoenen kwam ze met haar papa. Ze wilde zo vlug mogelijk weer weg. Buiten spelen natuurlijk. 
De sneeuw was eigenlijk te laat. Witte Kerst, het zat er ook dit jaar niet in. Maar wel fijn dat het nog vakantie is. Dan kunnen alle sneeuwliefhebbers er nog volop van genieten. Nu moet het eigenlijk even gaan vriezen en dan bijsneeuwen. Dat is het allemaal niet zo'n slappe, natte, glibberige zooi.
Veel plezier allemaal. Ik kruip achter mijn laptop voor nog meer genealogisch onderzoek. Oma gaat nog een cadeautje halen voor onze kleindochter Renée, want die viert morgen haar verjaardag. Dan ook nog even op visite bij mijn moeder vandaag. Die heeft inmiddels een transfer gehad van Amphia naar Aeneas in Breda. Waren ze bij NAC maar zo voortvarend met transfers in deze winterstop! 
Mijn moeder gaat nu een zware tijd tegemoet. Ze kan met heel veel moeite enkele kleine zinnetjes zeggen. "Maandag komt de therapeut". Ze wil wel revalideren, maar op dit moment ontbreekt nog altijd de energie om dat te doen. Na een paar uurtjes in haar stoel te hebben gezeten, viel ze als een blok in slaap, nadat de verpleging haar in haar bed legde. Ze heeft ons niet eens meer weg horen gaan gisteren. Straks gaan we kijken hoe het vandaag gaat.
(bron: familiearchief f.v.son 27-12-2014, sneeuw, foto José van Son-Mathijssen).