Oisterwijk, dat was pas genieten !

In januari 1985 kwam ons hele gezin in Oisterwijk wonen. Pa, Ma, Inge, Meike en bijna Pieter. Die werd geboren in februari 1985. Ik ging er werken bij de gemeente. Aanvankelijk op zolder, maar daar kwam al snel een einde aan. Voorlichting en communicatie op zolder werkt niet. Dat begrepen ook burgemeester en wethouders. Ik verhuisde naar het kamertje net naast de voordeur van het Raadhuis midden op de Lind. Met rekken vol nieuwe informatiefolders, die ik spoorslags had gemaakt. In de zomer van 1985 gooide ik de ramen open; transparantie voor nog betere contacten met de bevolking. Ik kende Oisterwijk en Oisterwijk kende mij. Ik was weer thuis in Brabant en voelde mij er ook thuis. Het was weer volop lachen en genieten. 
De tijd in Oisterwijk was een gevarieerde en erg drukke tijd. Heerlijk werken. Ik maakte beleidsnota na beleidsnota. Over Communicatie met de burger, of over ‘Beginspraak’. 
Ik was presentator en interviewer van het verkiezingsprogramma “in Oisterwijkse Kringen”, dat op de lokale tv en in een gesloten tv-circuit werd uitgezonden. Carel Brands en ik ontwikkelden dat programma. Hij zorgde voor de techniek. Ik vor de communicatieve kant. 
Samen met Carel ontwierp ik ook ‘de Parelfontein’, een projectplan over gehandicapten. Het plan leverde ons de landelijke titel ‘Zorgstad van Nederland’ op. 
Ik startte de Oisterwijkse jeugdgemeenteraad op, die in het landelijk nieuws op radio, tv en in de kranten kwam omdat de jongerenraad in plaats van 1 minuut stilte zijn woede uitgilde tijdens de dodenherdenking. Jongeren die boos zijn, zijn immers niet stil! Ik was communicatief adviseur van het college en nog veel meer. Ook naast mijn werk als communicatieadviseur was ik actief. Ik schreef al dan niet met anderen diverse boeken over Oisterwijk en Oisterwijkse onderwerpen en over Udenhout en was binnen en buiten de gemeente voorzitter van vele forums, debatten, informatie- en inspraakavonden over alle mogelijke onderwerpen. Ik deed mee aan een toneelstuk in het kader van veranderingen in het ambtelijk apparaat. Het college van burgemeester en wethouders begreep maar al te goed wat communicatie inhield en dat gaf mij alle mogelijkheid om me te ontplooien. Ik kon alles wat ik geleerd had in Apeldoorn daar tot zijn recht laten komen. Bij mijn vertrek uit Oisterwijk in 2000 kreeg ik een gemeentelijke onderscheiding als blijk van waardering in ‘de Parel van Brabant’. Ik ben er eigenlijk best trots op. 
(bron: familiearchief ; krantenknipsels Oisterwijkse periode, foto voorzitter verkiezingsdebat 1994, toneel in de Kunstkring, In Oisterwijkse Kringen.