Een totale mislukking!

Ik heb iets met 1 april. In 1968 en in 2004 was die datum erg belangrijk in mijn leven. Op beide data werd ik geopereerd. In 1968 aan mijn knie en bovenbeen, in 2004 een open hartoperatie. In tegenstelling tot in 2004, kan die operatie van 1968 de boeken is als een totale mislukking. Door alle operaties aan mijn been tussen 1953 en 1968 en door mijn aangeboren afwijking was mijn linkerbeen krom gegroeid. Mijn knie kon niet meer recht. Er werd besloten om een vrij ingewikkelde operatie uit te voeren: knie breken en vastzetten, een stuk uit het bot van mijn bovenbeen zagen en net boven de knie een scharnier aanbrengen, waarop mijn been voortaan net boven de bestaande knie zou kunnen scharnieren: één schroef in mijn knie en enkele schroeven in het bot van mijn bovenbeen. Voor die tijd toch een bijzonder pittige ingreep. 
De uren durende operatie was gelukt. Al na enkele dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik moest thuis “aansterken”. Zeg dat wel. 
Er moest enkele malen per week een “achtje slagroom” worden gekocht. Banaan er doorheen prakken en eten maar. Zelf eten kon ik in het begin niet. Zo verzwakt bleek ik. Dat werd dus dagelijks enkele malen “het voederen der dieren”. Er werd een stretcher in de voorkamer gezet naast het raam. Mij naar boven tillen was te zwaar en zo kon ik de straat inkijken, want ik zou een half jaar op bed moeten. Been in het gips van teen tot lies. Dat was bedoeld om het been recht te krijgen. 
Ik heb toen een schrift aangelegd en elke vriend en vriendin, bekende of onbekende die aan het raam of binnen kwam om te vragen hoe het ging, schreef naam en handtekening in dat schrift. Ik bewaar het nog steeds. 
Na een half jaar eindelijk terug naar het ziekenhuis. Ik zou voortaan een recht been hebben. Het gips kon eraf. Jammer, het mislukte jammerlijk! Zodra het gips verwijderd was, trokken de spieren in mijn knieholte spontaan alles weer krom. Operatie voor niets geweest. Ik moest meteen in het ziekenhuis blijven en met gewichten werd mijn been via een hele stellage boven mijn bed recht getrokken en de gewichten bleven hangen, dag en nacht. Laatste poging! Na anderhalve week geloofden de artsen het kennelijk wel, want mijn been bleef krom. Geprobeerd en verloren dus. Een totale mislukking.
 (Bron: familiearchief, foto Frans met gipsen been voor het raam 1968).