Marcellus was de beste !

In de zesde klas van de Onze Lieve Vrouw van Lourdesschool aan de dr. Struyckenstraat in Breda was broeder Marcellus mijn klassenleraar. Zo’n eerbiedwaardige broeder met een lange zwarte toog met tientallen kleine knoopjes aan de voorkant. Die moest je elke dag een voor een dichtknopen. hem, broeder Marcellus denk ik met veel plezier terug. Als je ooit van een leraar met een perfect invoelend vermogen kon spreken, dan was hij het wel. Hij wist met zachte hand en zonder ook de geringste stemverheffing, werkelijk elke plooi glad te strijken. Zowel tussen leerlingen onderling alsook wanneer wij als klas problemen hadden. Dat was pas een echte mens!
In de klas had niemand een hekel aan hem. Ook de ouders van zijn leerlingen droegen hem op handen. Terecht! Goed. Ik sluit met de zesde klas van de lagere school de tijd op die school af. Op weg naar het middelbaar onderwijs. Goede cijfers en ik kon met een gerust hart naar de Lambertus Mulo in de Ruusbroecstraat in Breda. Mulo, de latere mavo als vervolgschool paste wel bij ons. Je moest niet naast je schoenen lopen. Kalm aan, dan breekt hetlijntje niet. 
Op die school waren broeders van dezelfde orde. Die mannen woonden samen in het broederhuis dat vlak naast die school stond. Ik heb er ook broeder Marcellus nog een paar keer gezien.
Ik pakte een paar dagen geleden uit mijn familiearchief de klassenfoto van de zesde klas er toch nog even bij. Toen ik die op mijn gemak bekeek, kwamen er spontaan wat herinneringen aan mijn lagere schooltijd, aan de oppervlakte drijven. Een school waarbij ik me herinner dat in elke klas vrijwel iedereen het voor mij opnam.  Ik denk dat het kwam omdat ik nog al eens afwezig omdat ik weer eens in het ziekenhuis lag, op controle moest of weer eens onderzoeken had. Mijn ouders probeerden afspraken voor weer een operatie het meest in de vakanties af te spreken, maar dat lukte niet altijd. 
En…Oh ja. We kregen in de zesde klas bij voorbeeld ook ‘bezinning’. Daar kwam speciaal een man voor die met ons als klas aan het werk ging. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Hij vertelde bij voorbeeld over seks! Best spannend uiteraard. De eerste keer dat op school dat onderwerp officieel aan de orde kwam. We moesten nadenken over hoe we wilden leven. Een soort levo dus. We hadden ook zo af en toe een klassefuif bij een van de leerlingen thuis. We zaten op een jongensschool, dus de meisjes moesten komen van de St. Bernadetteschool. Maar veel mochten niet van thuis. Jammer!
Terug naar die klassenfoto. Ken ik nog enkele medeleerlingen? Ja hoor.  Naast de broeder rechts zitten op de eerste rij Jan Gademan, de zoon van een politieman en naast hem John van Gastel die erg goed kon voetballen. Als we op het Oranjeboompleintje of op het gras bij ‘Piet Severijnen’ langs de singel voetbalden, - en ik mocht na het “poten”, als ik won als eerste kiezen-. Dan koos ik altijd hem als eerste.  Aan de linkerkant zit in het midden van de eerste rij Frijters. Zijn voornaam ben ik helaas vergeten. De eerste of de vierde links (ik twijfel), was Danny Pontolaeng, tweede van links is Gabriël Cantineau en 5e van links is Cees Mathijssen, die met de bal ook aardig uit de voeten kon. Voetballen was immers alles voor ons. Ik zelf zit, -compleet met colbertje en stropdas- rechts naast broeder Marcellus op de tweede rij. Misschien was ik juist naar het ziekenhuis geweest omdat ik zo netjes gekleed was. Dat was toen immers zo. De andere gezichten op mijn klassenfoto herinner ik me nog wel, maar de namen die bij die gezichten horen, die weet ik niet meer. Zie je jezelf zitten? Neem dan even de moeite om te  reageren op genealogie.van.son@gmail.com. Dan kan ik weer wat meer gegevens aan de foto toevoegen. Alvast bedankt! Met deze foto werd mijn lagere schooltijd afgesloten. Toen begon het dus pas echt! Daarover meer in een volgend weekendbericht.
(Bron: klassenfoto Frans, 6e klas, familiearchief f.v.son)