Noem dat maar feestelijk….

Mijn vader moest in 1947 op eigen benen gaan staan. Hij had er de leeftijd voor. Zijn vader bleef in hetzelfde huis wonen achter en boven de winkel. Mijn Pa haalde met de bakfiets groenten en fruit bij de veiling die toen nog in de Belcrumpolder was. Aardappelen kwamen van Vermunt uit Fijnaart. Dat kan ik me zelfs nog herinneren. Als de voorraad groenten en fruit weer binnen was, dan ging Pa met de bakfiets de klanten langs. Soms moest hij zelfs nog terug om bonenkruid te brengen. Riet zou in de winkel de klanten voortaan helpen. Maar er moest natuurlijk eerst getrouwd worden, want ‘hokken’ was er in die tijd niet bij. 
De 24e november 1947 moest een feestelijke dag worden. Vader Jan en schoonouders Frans en Corrie stemden in met het huwelijk. Een feestelijke dag? Het liep anders. Er kwam bijna letterlijk een kink in de kabel. De bruid was ziek, getroffen door de kinkhoest. Maar of zij nu ziek was of niet. Riet toog met haar Cor toch die dag naar het gemeentehuis in Breda. In de kerk aan de Zandberglaan werd om 10 uur het huwelijk volgens goed Katholiek gebruik door de pastoor ingezegend.  Nu konden mijn ouders hun intrek nemen achter en boven de winkel aan de Ginnekenweg 65. Vader Jan van Son blijft er wonen. In die tijd was er nog geen pensioen. 
Jan bleef meewerken in de groentenwinkel en vooral in de tuin erachter.  Op kinderen moesten mijn ouders een tijdje wachten. De pastoor zal zonder twijfel al eens poolshoogte genomen hebben, of er nog geen kinderen verwacht werden. De Geestelijkheid bemoeide zich immers overal mee, zelfs met de gezinsplanning. 
(Bron: gesprekken met mijn moeder, (familiearchief f.van son).
Trouwfoto Cor van Son en Riet Hollanders, bruidsmeisje Franca Hollanders (familiearchief f.van son).