Vier op een rij...

We hebben een ietwat vreemd carnaval achter de rug, geregeerd door wind en hier en daar regen. Deze week kregen wij ook vijf kleinkinderen over de vloer. Door het bezoek aan het ziekenhuis in Eindhoven naar tante Regien, konden wij dit jaar niet bij de optochten zijn. Normaal gesproken gaat oma José wel met de een of andere mee. Dat zou dit keer zonder twijfel Oosterhout zijn geweest, omdat in Oosterhout kleindochter Renée mee liep. Toch even een fotootje van fotograaf Renée. We hebben natuurlijk geen foto van de optocht. Zij maakte nepfoto’s van publiek en gaven een keurig nepfotootje af….. Toen we de auto dinsdagavond terugbrachten, vertelde Renée honderd uit. Zoals ik al schreef: er kwamen er deze week vier.

Cas en Sem kwamen donderdag de hele dag. Mama moest werken. Ik zat een deel van de weg ook te werken aan mijn wekelijkse artikelen. In zijn fantasie was ook Cas aan het schrijven voor de Langstraatkrant. Over een verbrand huis en nog wat andere plaatselijke nieuwtjes. Niet te vergeten een belangrijke brief naar kantoor. Sem vond het allemaal prima. Die kwam met een mandarijn aanlopen en bij mij op schoot zitten. Je raadt wel waarom.

Vrijdagmiddag kwam Robyn spelen. Het is haar afgelopen week kennelijk goed bevallen. Haar moeder bracht haar en papa pikte haar na het werk weer op. Zodra Youri er lucht van kreeg, stond ook hij bij oma voor de deur. Uiteraard wisten ze ook dit keer prima waarmee ze wilden spelen, want het was eigenlijk te koud om buiten in de speeltuin aan het werk te gaan.Aan dce aanrecht moest de stand bij het voetballen worden opgetekend.

Dinsdag bezochten José en ik mijn tante Regien. Ze is al behoorlijk op jaren, 90 om precies te zijn. Wij probeerden altijd nog contact met haar te houden. Regien is de weduwe van Jac, lievelingsbroer van mijn moeder uit Heeze. Toen Jac nog leefde, was hij mijn moeders steun en toeverlaat . José en ik zijn diverse malen ook met ons ma naar Heeze gereden, op bezoek bij Jac en sinds het midden van de jaren tachtig ook Regien. Zij bezochten mijn moeder diverse keren per jaar en dat werd bijzonder op prijs gesteld. Ook na de dood van Jac eind 2011. Mijn moeder ervaarde dat contact altijd als erg gezellig. Toen zij overleed, zijn wij naar Regien blijven gaan in Heeze. Tot nu toe dan. De kans is groot, zo merkten we, dat dit een van de laatste keren zal zijn. Haar lichaam is ‘op’, zoals ze dat noemen. Blij dat we toch nog een keer naar haar toe konden, al lag zij nu al in het ziekenhuis. Ik werd gevraagd om tijdens haar komende afscheid van deze wereld, een woordje te doen. Vreemd dat het nu al werd gevraagd op verzoek van haar, maar ik vind het een eer. Maar zo ver is het nog niet.

(Bron: familiearchief f.van son).