Het gaat zijn gangetje…..

Om te beginnen even een vervelend bericht. Tante Regien, bij wie wij vorige week nog op bezoek gingen in het Eindhovense Catharinaziekenhuis, is overleden. Zij is inmiddels zelfs gisteren al in Heeze begraven. Toch nog snel gegaan allemaal. Wij vinden het prettig, dat wij haar nog even een bezoekje hebben gebracht en kort met haar hebben kunnen praten. Dat geeft toch een tevreden gevoel. Het was tenslotte mijn lievelingstante. Uiteraard waren wij bij het afscheid vrijdagmiddag in haar woonplaats Heeze. Ze werd 90.

Deze week stond verder in het teken van onze tafel en 6 stoelen. Wij boden ze te koop aan. Er zijn weliswaar voldoende sites, waarop je dat tegenwoordig kan doen, maar vooral dankzij Ronald zijn ze inmiddels verkocht. Wij hebben binnenkort een nieuwe tafel en stoelen, dus gaan de huidige naar een tweede leven. De kamer is al wat veranderd, want de nieuwe tafel is nog iets groter dan deze. Dat heb je met een uitgebreid gezin met kinderen, schoon- en kleinkinderen.

Ik heb het ook druk gehad deze week met mijn artikelen voor de Langstraat. Volgende week staan er een paar mooie artikelen in ons weekblad. De moeite van het lezen waard, denk ik.

Donderdag moest ik wel mijn aandacht verdelen. Cas en Sem waren er weer. Cas moest naar school gebracht worden en van school gehaald en Sem bleef bij ons spelen. Dat betekent ’s morgens na het ontbijt eerst even samen naar de liedjes zingende peuters kijken op mijn laptop. Hij weet dat als geen ander. Daarna gaat hij weer spelen. Dat kan hij erg goed. Ik sta versteld van zijn fijne motoriek. Ik zorgde ervoor dat Cas op de scootmobiel naar school werd gebracht en weer van school gehaald, zowel ’s morgens als ’s middags. José zorgde voor Sem en deed een boodschapje met hem. ’s Middags had zij het druk. Sem werd al snel wakker, maar wilde toch nog wel even bij opa blijven liggen op de bank. Zo kon José het avondeten voorbereiden. Cas was moe na school en wilde toch wel even bij opa “teeveetje kijken”. Deze keer had Cas een ander idee over wat we moesten eten. Zijn gebruikelijk “nasi en toetje op het bord” veranderde dit keer in “zelfgemaakte frietjes, oma”. Heerlijk. Met uitzondering van het ‘toetje op het bord’ is dat ook voor mij een van mijn lievelingsgerechten. Het liefste als er ook AH-kippenpoten bij zijn, al is het alleen al om die club Wakker Dier te jennen. Alle supermarkten verkopen kip en ook goedkopere. Dit keer geen kippenpoten. Dat wordt geknoei voor de kleintjes. Maar frietjes… hmmm. Zeker als José ze snijdt, voorbakt, laat afkoelen en afbakt. Je zou er je vingers bij aflikken en dat doe ik dan ook. Oh ja. Ik hoorde ook nog even dat Renée met plezier terugkijkt op haar eerste hockeytraining bij de nieuwe club. En tot haar grote vreugde werd ze in de klas eindelijk "de koele kikker"en nog wel met algemen stemmen. Want je mag niet op jezelf stemmen, zo liet ze weten. 

Fijn als het leven op zijn gemakje doorgaat. Belangrijk tot slot nog: José heeft nu officieel AOW! Of er veel zal veranderen waag ik te betwijfelen. Ik weet zeker dat zij geen tijd en zin heeft om achter de geraniums te kruipen. Je snapt, dat ik deze week weinig tijd kon besteden aan mijn nieuwe boek over de geschiedenis en genealogie van onze familie. Veel te druk. Gepensioneerd? Ik snap dat ik ’s avonds best moe ben. Maar als je gepensioneerd bent, dan ben je toch in de periode van ‘genieten van je welverdiende rust’. Welke rust?

(Bron: familiearchief f. van son).