Inderdaad. We gingen er afgelopen week op uit. Veel met de fiets en scootmobiel naar ons favoriete bankje in de Biesbosch. Daar vinden José en ik de rust, die we zo hard nodig hebben. Het weer was er dan ook naar. Tot zelfs 18 graden toe op de woensdag. José maakt dan vooraf een thermoskan thee klaar en een paar boterhammetjes. Ze blijkt ook steeds weer voor een bakje fruit te hebben gezorgd, want in haar zorg en aandacht voor mij, is niets haar teveel. Eenmaal op ons bankje aangekomen; -dat blijkt na precies 12,1 kilometer te zijn-, rusten we uit en drinken een bakje thee. Ik merk dat ik sneller moe ben. De fiets en scootmobiel staan aan de kant. Nu is het nog erg rustig. Vrijwel niemand op het water. Het enige wat we horen zijn de vogels en af en toe het zoemen van de bandjes van een wielrenner, die langs ons bankje zoeft. Als het echt voorjaarsweer wordt en vaarseizoen, dan genieten we van langsvarende bootjes en van de voorbijrijdende fietsers, die vrijwel allemaal groeten. Als we dan een uurtje, of misschien twee gezeten hebben, dan rijden we weer naar huis. Daar rust José en ga ik even op de bank liggen, want ook op de scootmobiel rijden kost de nodige energie. Ik moet dan echt weer bijtanken. In de loop van de middag zette ik de tv op de Ronde van Catalonië. Interessante wedstrijd. Uiteraard laten niet alle toppers zich in dezelfde wedstrijd al zien. Eerste nog wat klassiekers, zoals de Ronde van Vlaanderen. Dan begint de Giro, ofwel ronde van Italië. Vaak is die wedstrijd interessanter dan de Tour, vind ik. Maar en hele middag kijken doe ik enkel bij de echte bergetappes. Op andere dagen zijn we vaak weg en kijk ik het laatste half uur of misschien druk ik wel op de knop ‘terugkijken’, als we later thuis zijn. Geen probleem. Zo fanatiek ben ik niet meer.
Schilderclub
Er moest ook nog getankt worden deze week, want vandaag moeten we met de schilderclub van José naar een museum in Breda. Weliswaar dichtbij en maar een halfuurtje rijden en daarna zoeken naar een parkeerplek. Maar het wordt voor José rolstoelduwen, ondanks haar gezwollen en pimpelpaarsgekleurde arm, na een val over onze kat. Ze kan het zegt ze, dus ga ik ook mee naar Breda, anders zou zij ook niet zijn meegegaan. Zo is ze ook wel weer.
Onze Juna Elynn
Donderdag was het weer 21 maart. Dat betekende dat zij weer nog meer terug dachten aan ons overleden kleindochter Juna Elynn. 21 maart 2018 was een erg verdrietige dag voor ons. Juna was het enige kleinkind, dat wij niet in onze armen konden houden. Zij blijft voor altijd in ons hart en zal altijd ons kleinkind blijven. Ik wordt telkens aan haar herinnerd, als ik onderweg of achter in de tuin een vlinder zie. Ik groet haar dan even. Blij, dat ik aan haar terugdenk, al huilt mijn hart. Op het internet brandt voor altijd een lichtje voor onze schat. Grote zus Robyn gaf een laatste kus op het mandje waarin haar zusje haar laatste reis begon. Ik ga straks voor je zorgen, meisje.
Honderd
Mijn moeder werd geboren op 19 maart 1924. Dat was afgelopen dinsdag precies honderd jaar geleden. Uiteraard heb ik er even bij stilgestaan. Zij heeft het niet gehaald; zij overleed op 22 mei 2015. Ik diepte een fotootje uit ons archief. Daarop staat ‘omi’ als zij voorleest aan haar eerst achterkleinkind Emma.
(Bron: familiearchief f.v.son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten