Je
had het nog te goed van mij; het geboortekaartje van onze kleine Luuk van Son.
De jongste telg aan onze familieboom. Een apart kaartje vonden wij. Prachtig,
zo kleurrijk en niet zo zoetsappig. De broers en ook de twee zusjes stonden op
het kaartje. Het geboortekaartje is af. Dat wilde ik vooraf even kwijt.
Implanteren
Metalen platen, een scharnier en schroeven heb ik al in mijn been en ijzerdraadjes die mijn gespleten borstbeen bij elkaar houden na mijn open hartoperatie jaren geleden. Nu komt er binnenkort nog een geïmplanteerde ICD bij. Ik begin al aardig op de ‘bionic man’ te lijken op die manier. Ik moet er helaas wel langer op wachten dan de bedoeling is en goed voor mij is. Het is nodig, maar duurt toch nog acht weken, dankzij de nog niet ingelopen achterstand uit de tweede corona-golf, voordat ik de ingreep kan ondergaan, zo kreeg ik tijdens het introductiegesprek te horen. Hopelijk komt er dus in die tussentijd geen hartritmestoornis…. Ze zijn kundig tegenwoordig. Dat weet ik al een tijdje, maar als je te horen krijgt, dat je zo’n ding nu echt nodig hebt, dan sta je er toch wel even bij stil. Ik dacht onherroepelijk weer terug aan die dinsdagavond in maart 2004, toen ik mijn graad Maatschappijleer aan het halen was aan de fontys hogeschool. Ik had die avond veel dorst, mijn plastic flesje water was veel eerder leeg dan normaal. Ik wilde het tijdens de les even gaan vullen. Op de gang was het donker. Ik twijfelde. Liep enkele stappen en voelde toen druk op mijn borst en pijn in mijn arm. Ik ging zitten tegen de verwarming en dankzij reiki-kennis, kon ik zo veel mogelijk functies in mijn lichaam zo goed als stil leggen. Twee jongens vonden mij, zittend en verder wegzakkend en belden de ambulance. Die was er in een mum van tijd. In de ambulance mocht en kon ik na een tijdje zelf José bellen om haar op die manier enigszins gerust te stellen. Naar het ziekenhuis en daar kreeg ik ’s nachts een tweede infarct. Opereren was er niet meteen bij. Dat zou volgens de hartchirurg ‘snijden in nat karton zijn geweest’. Pas op 1 april kon ik in hartcentrum De Klokkenberg onder het mes. Een uren durende open hartoperatie met zes omleidingen. Ik zie het allemaal nog als een film langs mijn herinnering gaan. Nu heb ik dus volgens de cardioloog en het begeleidingsteam extra controle en zekerheid op mijn hart nodig.
Pakjessint
Bij oma en opa was het in verband met Corona nog niet voor ieder kleinkind pakjessint. De eerste twee gezinnetjes met kleintjes en een grote, waren eerst aan de beurt. Er werd natuurlijk eerst gegeten bij oma, feestelijk ‘van de plaat’, voordat de kleintjes de sintcadeautjes vonden op de slaapkamer van oma en opa. Drukte van jewelste en uitpakken. Opa verdeelde om beurten de cadeautjes. Iedereen was gelukkig weer tevreden. Oma en opa ook. Het was allemaal wel spannend. De andere kleinkinderen komen in de komende dagen en weken aan bod.
Nee nu niet
Nee, voor genealogisch onderzoek was deze week geen tijd. Ik heb wel een aansluiting kunnen vinden voor een andere onderzoeker, die daarmee weer wat namen kon toevoegen. Daarvoor moest ik even rondkijken in mijn eigen gegevens. Misschien komt er in de komende tijd weer wat meer mogelijkheden. We moesten teveel als hulpsinterklaas stad en land af om te zoeken naar de gewenste cadeautjes. Dat gaat natuurlijk voor.
(Bron:
familiearchief f.van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten