Het was prima weer de afgelopen week en toch hebben wij er niet lekker in de natuur van kunnen genieten. Maandag hebben we een ritje gemaakt met scootmobiel en fiets, maar wel veel korter dan we gewend zijn. De scootmobiel maakte een aanhoudend piepend, zoemend geluid en ook het stuur bleef niet volledig op zijn plaats. Bellen dus naar de reparatiedienst van medipoint. “We laten een monteur terugbellen”, klonk het aan de andere kant. ’s Middags noodgedwongen thuis gebleven dus. Wel telefoon gehad, maar niemand van medipoint. Wachten dus.
Kapper
Dinsdag hadden José en ik een afspraak bij de kapper, deze keer fijn met een echte taxi in plaats van het schommelende busje. Goed op mijn mobieltje gelet, maar geen telefoon. Toen we net over de middag thuis waren, heb ik zelf maar weer gebeld. Aanvankelijk zag de vriendelijke medipointdame niets staan over een reparatie bij mij, maar uiteindelijk toch weer wel. “De monteur kan morgen tussen een en vijf komen” Woensdagmiddag dus. “Hij belt u tevoren, hoe laat bij komt”. Dus noodgedwongen ook dinsdagmiddag en woensdagochtend thuis, want met een piepende, zoemende scootmobiel durven wij niet weg. Dan maar in de achtertuin onder de parasol. Ook leuk.
Monteur
En inderdaad, woensdag net over de middag belde een vriendelijke monteur. Of hij over tien minuutjes bij ons terecht kon. Tuurlijk! Hij nam de scootmobiel mee naar de reparatiebus en regelde het probleem in een klein kwartiertje. Hij dacht aan een lekstroompje van de claxon. Niks ernstigs dus. Hij zette ook het stuur weer vast. Geregeld! Drinken hoefde hij niet. Hij had nog 5 klanten.
Cardioloog
Donderdag stond de controle bij de cardioloog en een hartfilmpje op het programma. ’s Morgens snel de artikelen afgemaakt voor mijn wekelijkse pagina in de Langstraat. ’s Middags weer de deeltaxi, nu een busje. Om 10 voor 2 moesten we er zijn. En ja hoor. Het taxibusje van Deeltaxi kwam om kwart voor een. “We moeten nog even op twee adressen iemand ophalen”. Gelukkig op tijd in het Amphia. Hartfilm was zo geregeld en ook het gesprek bij de cardioloog. Het holteronderzoek gaf aan dat mijn hart na de cardioversie weer regelmatig was. Maar het moest meer worden ontzien. Een splinternieuw medicijn werd voorgeschreven. Dat kon ik het beste in de Amphia-apotheek halen, meende de cardioloog. Het werd nog niet vergoed door de zorgverzekeraar, maar door de fabrikant en de Amphia-apotheek regelde dat rechtstreeks. Makkelijk dachten wij. Het betekende 35 minuten wachten nadat we een nummertje hadden getrokken. Maar we waren er nog niet, zo bleek al snel.
Deeltaxi
Via het digitale taxipoint de deeltaxi terug naar huis besteld. Die liet maar op zich wachten. Na een uur in de hal van het ziekenhuis te hebben gezeten, heb ik zelf toch nog maar eens gebeld. “We zijn iets vertraagd”, klonk het aan de andere kant van de lijn. Precies een uur en kwartier later dan besteld, kwam het taxibusje. Twee andere mensen uit Raamsdonksveer zaten toen al anderhalf uur te wachten. Slot van het liedje was, dat wij om kwart over vijf thuis de voordeur open deden. Moe van de hitte in de wachtruimte en ik daarnaast ook geërgerd door het lange wachten op de taxi. Kosten 8,44 euro heen en 8,44 euro terug. De eigen apotheek had intussen al gebeld voor het voorgeschreven herhaalrecept, dat we van de cardioloog meekregen. Apotheek ’t Veer munt uit in service. Dat mag best gezegd worden. Nou, om een lang verhaal kort te maken; ’s avonds uitgerust en vrijdagochtend vroeg eruit, want Cas en Sem kwamen weer. Om half 8 aan het ontbijt en daarna heb ik Cas met de scootmobiel naar school gebracht. Dat vindt hij leuk. Sem mocht even na tienen mee op de fiets. We gingen “diertjes” kijken. Nee dus. De kinderboerderij ging pas om 12 uur open; de runderen bij het bastion bleken nog niet aanwezig; de tientallen geitjes bij de Kloosterhoeve waren er ook niet meer; wel 4 koeien in de polder gelukkig. Daarna nog den korte picknick en nog een ijsje halen. Ook een hele onderneming. Enzo op de Markt was niet open, terwijl het toch ruim na twaalven was. Timmy op de Keizersdijk evenmin. En Sem maar geduldig wachten. Dan maar naar ’t Hooike. En ja hoor, open. Sem kreeg zijn blauwe ijsje, dat hij smakelijk opat. We hebben hem thuis afgezet en zijn naar huis gegaan. José moest toen nog boodschappen doen. Ik heb op de bank gelegen. Of het door het nieuwe medicijn kwam, weet ik niet, maar ik voelde me allerminst lekker. Maar even afwachten hoe het zich ontwikkelt. Wie zei er ook weer, dat je niks te doen hebt als je gepensioneerd bent? Gelukkig zit niet altijd alles mee…..
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten