Eindelijk. Het weer is omgeslagen. We hebben er deze week volop van kunnen genieten. Zowat dagelijks weg vanaf vorige zaterdag. Met mijn cabrio en José op de fiets. Naar Drimmelen, in de modder spelen met Cas en Sem, op de fiets door de polder, naar de Biesbosch op ons favoriete plekje, langs de oevers van de Donge tussen ’s Gravenmoer en Raamsdonksveer, achter de Put langs en via Geertruidenberg naar huis. Dat zijn zo maar een paar mooie tochtjes, die wij maakten. De wind was er wel, maar niet meer die koude wind, die het onprettig maakt.
Croky
Aan het begin van dinsdagavond ging onze kater Croky zoals gebruikelijk even naar buiten achter in de tuin. Hij is al zestien en kan nauwelijks nog op de bank springen. Normaal krijgt hij rond kwart over acht een paar vitaminesoepjes. Met zijn ingebouwde klok is hij er als de kippen bij, als José rond die tijd naar de keuken gaat om iets te drinken in te schenken. Maar dit keer bleef Croky, of Crokus, zoals we hem ook wel noemen, buiten in de tuin. Meestal ligt hij dan op de scootmobiel of op het kussen op een ligstoel. Maar toen hij ook om tien uur nog niet binnen was, ging José toch even kijken. Van Croky geen spoor. Nog even de poort open gedaan en gekeken, maar niets. De hele nacht was hij niet thuis. Wij dachten zo langzamerhand dat hij er niet meer was. Onze vorige poes, Siebke, of voluit Sheebah, ging op een avond ook weg en werd dood teruggevonden onder de geparkeerde auto van de buren. Deze niet. Croky zat doodgemoedereerd alsof er niets aan de hand was, in de voortuin. Hij had wel honger, want toen José hem weer eten gaf, wist hij niet hoe snel hij zijn bakje moest leegeten. Niets aan de hand, zo lijkt het. Hij was gewoon even een nachtje stappen, zo denken wij. En dat terwijl hij nog nauwelijks kan springen. Een kat is onberekenbaar.
Ons Inge
Onze oudste dochter Inge was gisteren jarig. Wij uiteraard even gaan feliciteren. Ik heb een fotootje van haar uit ons archief opgediept. Die is uit 2019, toen met haar man de officiële trouwdag met ons vierden. José had uiteraard weer voor een passend cadeautje gezorgd. Het was –dankzij corona- al weer even geleden, dat we bij haar en Bram thuis waren geweest. Gezellig dat ook Emma en Renée er ware. We mochten blijven eten. Erg gezellig en lekker hoor!
Holter
En na nog een paar keer bellen en mailen, kon ik eindelijk mijn holterkastje voor onderzoek laten aanmeten. Er stond 24 uur op de lijst. Ik heb toen zelf gezegd dat het 48 uur moest zijn. Dat werd aangepast en nu draag ik dus dat ding. Op de lijst stond dat uitslagen 15 juni gereed moesten zijn. Ook dat was onjuist. De 10e! Zondagochtend na elf uur moet ik het kastje weer afgeven aan de balie bij de ingang van het Amphia. Druk druk druk allemaal. Je moet er wat voor doen om je gezondheid op peil te krijgen….
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten