Toen ik nog een Fransje was hadden wij thuis in Breda een kachel. Ik kan me die nog goed herinneren. Niet die potkachel die we achter de groentenwinkel hadden, al zie ik daar in gedachten nog die grote ketel op staan voor de was. Nee. Wij hadden zo’n oude kolenhaard met van die rokerige glasplaatjes ervoor, waardoor je naar het spel van de vlammen kon kijken. Mama maakte die glaasjes zo nu en dan schoon, zodat je er weer goed doorheen kon kijken.“Heet”. Dat woord komt in mij op als ik aan die haard terugdenk. Van de kolen in de kolenkit bleef je af, anders had je zwarte vingers.
We zongen in die
hitte, zittend voor de haard Sinterklaasliedjes vol overgave. We gaven onze
mooie tekening of het knutselwerkje waar we goed ons best voor hadden gedaan, aan
mama die het vervolgens keurig op de schoorsteenmantel zette. Dan een schoen, een
bakje met water en een winterwortel voor het paard en natuurlijk een sigaar
voor de Sint. Je weet wel, zo’n dikke Elisabeth Bas. Als dat allemaal gebeurd
was, dan gingen we naar bed. Snel slapen, want deste eerder was het morgen.
‘sNachts zou de Sint zonder twijfel ‘rijen” ofwel ‘cadeautjes brengen’. Het heerlijk avondje
in vele opzichten was dan achter de rug. De Sint terug naar Spanje en al snel
vergeten op weg naar Kerstmis.
Toen ik iets ouder
was, kwam er een extra cadeautje bij. Ik was misdienaar bij de zusters op de
Haagdijk en daar mochten we op zondag na de mis in een speciale grote kamer. Op
de hele lange tafel lag wit damast en met rode linten was de tafel in net zo
veel partjes gedeeld als er misdienaars waren. In elk deel lag een naamkaartje
en snoep, een Parkerbalpen met inscriptie van je eigen naam en een
chocoladeletter. Zuster Matthea had elk jaar weer haar beste beentje voorgezet
om het ons naar de zin te maken. Dat was vroeger...
Gisteravond was het
voor onze kleintjes Sinterklaas bij Oma en Opa. Een traditie in ons
uitgebreide gezin. Iedereen was er.
De hele dag was Oma
José in de weer geweest met het maken van soepen en het regelen van alles.
Tegen vijven kon ze de tafel klaarmaken zoals je op de foto kan zien. Rond half
6 kwamen ze met hun papa en mama binnendruppelen om zich te goed te doen aan de
heerlijke zelfgemaakte soepen van Oma en de broodjes; ook zo langzamerhand een
traditie. Daarna werd door een van de kleintjes als bij toverslag op en rond
onze slaapkamer een grote stapel cadeautjes aangetroffen en kon het
uitpakfestijn beginnen. Schilder- en knutselspullen en alles voor kok Cas. Voor
Youri bleek vooral de handpop van een dinosauruskop die zijn bek met tanden
open kon doen, het einde. De dinosaurus zong mét dinostem zelfs een
sinterklaasliedje, zoals je op de video kan zien die ik hiervoor postte. Het
leverde rode koontjes op en uiteraard konden de allerkleinsten bijna niet wachten
tot er ook voor hen bij toerbeurt weer een pakje was. Een heerlijk avondje en
iedereen voldaan en tevreden weer naar huis. Oma en ook ik tevreden. Uit de
mailtjes van de papa’s en mama’s later op de avond konden we opmaken dat het
weer een geslaagde Sinterklaasavond was geweest. Cas wilde zelfs niet naar bed,
want hij wilde spelen... Op naar de Kerst nu en de jaarwisseling. Dan is er
weer een jaar om.. Tot slot nog even een tegenvaller. De auto is kapot. Flink
kapot! Laten maken is voor de auto niet meer verantwoord.
(Bron: familiearchief
f.v.son; pakjesavond kleinkinderen 2017).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten