Ik moest op 2 januari toch even in mijn ogen wrijven. Het was weliswaar koud toen ik op de scootmobiel naar de fysio ging, maar voor het eerst sinds weken was er een stralend blauwe lucht te zien. Zonder wolken; zonder sombere miezerregen en al dan niet dichte mist. Een eind aan een vrij troosteloze periode. We konden het jaar 2024, een uitgesproken rotjaar voor ons, afsluiten en opnieuw beginnen zo leek het.
De zon zette zijn beste beentje voor en onze 10 zonnepanelen op het dak droegen voor het eerst weer echt bij aan het beperken van ons energieverbruik. Met dat lichte weer verdwijnt als het ware ook de somberheid een klein beetje. De zon kwam stralend tussen de lamellen van onze luxaflex heen naar binnen.
Alles kan nu weer langzaam zijn gangetje gaan. De feestdagen, -ofwel de tijd dat je niet precies meer wist welke dag het was-, zijn voorbij. Maandag gaan de kleinkinderen weer naar school en maandagtussen de middag komen drie kleinzonen een boterham bij ons eten. Dit keer viel de keuze van de heren op tosti’s. De een met alleen kaas en twee met kaas en ham.
Schilderen
José ging
2 januari in de middag met oudste dochter Inge op pad naar Breda. Nog voor haar
verjaardagscadeautje was een bezoekje aan schilderwinkel Deva in Breda gepland,
inclusief een gezellige kop koffie. José kon er nog even wat gewenste
schilderspulletjes meenemen. Een boek met acrylpapier en twee mooie brede
penselen. Hopelijk vindt zij de rust om de penselen weer ter hand te nemen. Zondag
29 december was Renée jarig, ze was
blij met de ‘ficus elastica’ die we van haar verlanglijstje hadden gestreept. Op
maandag ging ik bloedprikken als voorbereiding voor mijn controlebezoek aan de
cardioloog komende week. Dat was ook precies de dag waarop vorig jaar mijn
broertje stierf. De laatste dag van het afgelopen jaar brachten José en ik door
aan zee. We lunchten op Westenschouwen, nadat we in Westkapelle de inmiddels
bekende en bij ons favoriete panoramaroute reden. Daar kan ik dicht bij de zee
komen, zonder eerst een moeilijke duinovergang, laat staan een lange trap te
moeten trotseren. Beide kan ik niet meer. Je kan daar zo heerlijk van de zee
genieten, ons hoofd leegmaken en luisteren en kijken naar de aanrollende golven
en het daarbij horende geraas. Een passende afsluiting voor een erg bewogen
jaar, dat zorgde voor heel veel stress bij José en bij mij. Het nieuwe jaar
begon voor mij met spierkrampen, dus dat was even minder. Goede voornemens?
Nee. Gewoon doorgaan waarmee we bezig zijn. Liefst nog zo lang mogelijk. Het toch wel toenemend aantal gebrekjes en gebreken moeten we maar voor lief nemen, denk ik.
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten