De boerderij van José…en boten.

Dit weekendbericht staat voor een groot deel José, -nu al ruim 50 jaar mijn vrouw,- in de schijnwerper. José had jarenlang een door haar zelf opgerichte, particuliere peuterspeelzaal, zonder subsidie, toen wij in Oisterwijk woonden. Die peuterspeelzaal, ‘de Boerderij’, was gevestigd in de boerderij van Jan Verhoeven, aan de Kerkhovensestraat, aanvankelijk op de zolder, later in een deel van de begane grond. De peuterspeelzaal was erg geliefd en liep als een trein. Heel veel Oisterwijkse kinderen hebben die peuterspeelzaal met plezier bezocht. Het was er ook fantastisch, ouderwets gezellig en de kinderen hadden ook een afgesloten ‘buitenboel’, zoals José en de leidsters die bij haar in dienst waren, het noemden. Die buitenboel, waarvan nog een leuke foto bewaard bleef, was een mogelijkheid om achter de heggen en het hek van de tuin, superveilig buiten te spelen. José had driewielertjes, stepjes, kinderwagentjes, grote en kleine auto’s, poppen en trekkarren en heel veel ander speelgoed voor binnen en buiten; jongens- en meisjesspeelgoed, want dat was toen nog normaal. De fijne peuterspeelzaal hield tot verdriet van veel ouders en kinderen en ook van José en mij op te bestaan, toen een van de dochters van Jan en An Verhoeven, zelf, samen met haar man de ruimte in de boerderij nodig hadden. Jan en ook An zijn inmiddels overleden. Elders ruimte krijgen in Oisterwijk was toen vrijwel ondoenlijk, ook financieel gezien. De grote Stichting voor peuterspeelzalen zag met enig leedvermaak de vreemde eend in de bijt verdwijnen. Jammer. José heeft toen ook in een sportcentrum nog kinderopvang opgezet, voor tijdens het sporten van de ouders, maar dat werd niet echt een doorslaand succes. Veel speelgoed bleef er helaas achter. Maar niet alles. Er is toch nog een erfenis uit die tijd mee naar Raamsdonksveer gekomen: bergen speelgoed, waarvan onze kleinkinderen nu nog altijd plezier hebben. José kocht zo nu en dan uiteraard wat moderner speelgoed bij. En daarnaast…. Als er voor kinderen gezorgd moest worden, dan was José de allerbeste oplossing. Dat vond en vind niet alleen ik. We worden nu echt een dagje ouder. Dan blijkt een hele dag voor kleinkinderen zorgen, toch een hele klus. Vooral voor José, want ik kan momenteel weinig anders helpen, dan tegen de kleinkinderen lachen, het klaargemaakte namaak-eten bestellen en daarn, als ze uit het keukentje kommen, in diverse schaaltjes en potjes, tot plezier van de kleinste, smakelijk ‘verorberen’. Soms doe ik ook wel eens een spelletje aan tafel. Maar veel bouwen met de bambinosteentjes, zoals ik vroeger met onze kinderen deed, van hele vliegdekschepen, huizen of kastelen of met lego nu, zit er helaas niet meer in. De energie ontbreekt nu eenmaal. Maar de kleintjes begrijpen dat gelukkig. En….. ze kunnen goed zelf spelen. Speelgoed genoeg. Wie wat bewaart, die heeft wat.

Boten en meer...

Normaal gesproken, nemen wij er de flauwe bocht naar links. Dit keer gingen we naar rechts. Nog niet eerder gedaan. Het was de moeite waard. Behoorlijk wat bedrijvigheid daar en ik maakte er dan ook gebruik van om een paar plaatjes te schieten. Want wat ik zag, dat had ik echt daar niet verwacht. Als ik door was gereden op een smal weggetje, dan was ik op een plek beland, waar je de auto op een schip kan hijsen. Ik ben achteruit teruggereden. Het was me wat al te smal daar met water aan beide kanten. Erg koud dat water, denk ik. Vooral zo medio januari…

Biesboschmist

We waren deze week ook in de Biesbosch. Ondanks de mist. Normaal kan je er ver kijken, helaas was het wereldje ook daar een stuk kleiner. Maar ook dan blijft het genieten. Wel van achter glas in een behaaglijk warme auto. Thermoskan thee mee en een worstenbroodje. Altijd gezellig samen met José. Normaal eten en drinken we dat op een bankje en genieten van de heerlijke rust en verder van, ja van wat eigenlijk. Zijn het roerdompen of meerkoeten of misschien, waterhoen. Ze zijn zwart met witte snavel en fourageren aanhoudend. Ik heb bij biologie kennelijk toch te weinig opgelet. Maar ja, het was dan ook geen hoofdvak waarmee ik door wilde. (Bron: familiearchief F. van Son).