Nee, er is geen sprake van huiselijk geweld. Dat zou je misschien kunnen vermoeden als je de titel van mijn weekendbericht ziet: vanwege de slogan ‘het houdt niet op, niet vanzelf’. Nee. Het gaat niet over huiselijk geweld maar over pijntjes en kwaaltjes die ons de laatste maanden van dit jaar toch te vaak aan huis gekluisterd houden. Ik denk zelf, dat het allemaal nevenverschijnselen zijn van de wekenlange onzekerheid en stress, toen onze dochter in Malaga moest worden geopereerd en vervolgens wekenlang in het ziekenhuis lag. Zij werd opgevolgd door haar zus, die in het Elisabeth in Tilburg met spoed een operatie moest ondergaan. Beiden zijn nu al een tijdje thuis en knappen gelukkig langzaam maar zeker op. Maar die gebeurtenissen hebben ook hun nasleep bij ons. Ze moeten immers niet aan je kinderen komen… Gelukkig komen we nu langzaam in rustiger vaarwater, al geven de ‘donkere dagen voor Kerst’ daar niet direct een positieve bijdrage aan.
Slecht slapen door alle ellende en onzekerheid zorgde voor minder weerstand. Krijg je -misschien als gevolg daarvan- dan, zoals in mijn geval, een virus onder de leden, dan komt dat behoorlijk binnen. Zo zelfs, dat ik toch even met José samen langs de huisarts ging. Hoesten en proesten, koorts en verkouden en ook dat mat mij op zichzelf ook weer af. José komt er ook niet ongeschonden uit. Buikpijn en verkoudheid. Maar zij is nog altijd ijzersterk en lijkt gewoon door te gaan, ondanks het gebrek aan slaap elke nacht en het feit dat ook zij zich allerminst lekker voelt. Bij mij kwam er begin deze week plotseling rugpijn bij. Die is nog niet over helaas. Kortom. Bij mij thuis zeiden ze vroeger al ‘gekunt oeweige beter late overbakke in Gils bij bakker…’. De naam van die speciale bakker ben ik helaas vergeten en ik kan het ook niemand meer vragen, want ben als enige van mijn ouders, broer en zusjes nog in leven. Overigens denk ik, dat het in mijn geval ook niet meer zoveel zou helpen. Thee met afwisselend honing en citroen helpt misschien een klein beetje.
Af en toe gingen José en ik er desondanks, -wel goed aangekleed-, nog een paar keer tussenuit om cadeautjes voor kleinkinderen te kopen. Zondag krijgen die hun verlate sintcadeautjes bij oma thuis. Die cadeautjes is een jaarlijks terugkerende traditie. Ik heb wat fotootjes opgediept uit 2009, toen Sint aan onze oudste kleindochter de cadeautjes bij oma bracht. Ze kon trots voortaan mama meehelpen met stoffen en vegen.
Dit keer hadden we vanwege de onzekerheid of Elke en Wouter op tijd voor de sint uit het ziekenhuis zouden zijn en weer thuis bij de jongens, nog geen datum willen plannen. Daaraan hadden we geen behoefte, als een van de kinderen er immers niet bij kon zijn. Nu heeft de sint ons vanwege drukte gevraagd om dit jaar als oma en opa even zelf de cadeautjes te kopen voor onze lieve kleinkinderen. En braaf als ook wij zijn, hebben we dat dan maar gedaan. Hoe leg je het anders uit aan de gelovige kleinkinderen.
Acteertalent
Ja, toch nog iets echt leuks. Houd die naam in de gaten: Robyn van Son. Het zal misschien nog een tijdje duren, maar ons acteertalent kom je later zeker nog tegen. Ze had weer een kort optreden, zo merkten wij, toen ons een leuke video werd toegestuurd. Wat kan ze toch goed uit de voeten als jonge actrice. Ik kon het niet nalaten om te proberen uit het korte optreden van haar als de ‘suikerboonfee’ in de Notenkraker nog even een prentje te pikken, zodat je kan zien waartoe zij in staat is. Helaas, het lukte mij niet. Zoals ik al schreef: onthoud die naam Robyn maar! In mijn nieuwsoverzicht op mijn facebookaccount kon je haar gelukkig wel zien schitteren.
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten