De kleinkinderen kwamen afgelopen zondag bij oma en opa hun cadeautjes uitpakken. Uiteraard had oma José weer voor de nodige hapjes en twee pannen soep gezorgd met voor elk wat wils, inclusief de drankjes. Op de soep na was alles mooi op. Dat komt mooi uit. Dan hoefde José maandag niet te koken; hoewel. Youri mocht tussen de middag kiezen en zijn keuze viel op pannenkoeken….. Toch nog achter de kookplaat dus. Maar het belangrijkste van die zondag was dat Elke en Meike er ook bij konden zijn en iedereen was tevreden, zowel met de cadeautjes, -waarvoor oma en opa stad en land afgingen-, als met de verzorging van de inwendige mens. Inge en Bram en de beide meiden waren er niet. Wij zij immers door hen uitgenodigd voor Kerstavond voor een gezellig etentje en daarna cadeautjes. Renée en Emma krijgen hun cadeautjes dus nog op die avond. We kijken ernaar uit! We merken dat zo’n drukke zondag met voorbereidingen en een gezellig samenzijn ons veel energie kost. José was dan ook blij, dat Tommy en Nienke na afloop onder meer hielpen bij het weer op zijn plaats zetten van de meubels. José wordt ook een dagje ouder en ik kan ze niet helpen.
Zo’n 70 jaar geleden
Kerst nadert met rasse schreden. Komende week, zo’n zeventig jaar geleden speelde ik de rol van Jozef in het Kerstverhaal op school, naast Maria, die gespeeld werd door Corrie Stofmeel. De engelen stonden ter aanbidding van het kindje ook op de foto. Ik heb nog maar even die foto uit die tijd opgediept. Mama had toen speciaal een ruwe mantel voor mij gemaakt en ik kreeg uiteraard ook een bezemsteel als stok mee. Ik heb, als ik zo terugkijk, niet zo heel veel gedaan sindsdien met mijn ‘acteertalent’, al werd me door de jaren heen vaak verteld, dat ik de hele dag toneel speelde. Nee. Ik was wel lid van de Apeldoornse komedie in de tijd dat ik in Apeldoorn werkte. In mijn tijd in Oisterwijk, was ik bij een ‘spel zonder grenzen’ sjeik Ibn El Flippo. Je weet wel, in die tijd waren de flippo’s, die ronde plastic schijfjes, razend populair. Ik had uiteraard de bij een sjeik passende hoofdbedekking en een prachtige donkere fluwelen mantel, die toen in gebruik was bij de gemeente door de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik speelde daarna ook nog een keer een rol als tovenaar in de Kunstkring aan de Stationsstraat in Oisterwijk. Daar bleef het bij. Ik kijk er wel allemaal met plezier op terug.
Een zwart randje
Maandag begint voor ons een Kerstweek met een zwart randje. Vorig jaar was deze laatste week van het jaar behoorlijk verdrietig. Mijn enige broer was ernstig ziek en met de komende week begon een jaar geleden zijn laatste week dat hij fysiek bij ons kon zijn. Tot het einde toe helder en vastberaden was hij. Zijn agressieve longkanker zou niet van hem winnen. Op 30 december 2023 overleed hij tegen de middag. Ik weet nog goed dat José en ik die dag in nationaal park de Hoge Veluwe waren. Daar kregen we het telefoontje van Dineke, zijn vrouw. Daarbij hebben we het nu aflopende jaar diverse keren stil gestaan. We zijn ook een aantal keren op visite geweest bij Dineke en zij bij ons. Ook waren we dit jaar te gast bij haar dochter Linda. Met het vertrek van mijn broertje Marco uit deze wereld bleef ik als oudste kind alleen over uit ons gezin. Mijn ouders waren overleden, mijn zus Lieke en mijn zus Marianne. En nu ook Marco. Ik pakte er de foto bij uit 2006, gemaakt op 19 mei op het huwelijk van onze dochter Meike. Op die foto Marco met zijn vrouw en José en ik. Gelukkig hebben we ook nog foto’s.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten