Elke dag is anders. De ene keer kom je iets fitter en minder moe uit bed, terwijl het de dag erna helemaal mis kan zijn. Weer een week verder. Gelukkig voelde ik me woensdag erg goed. Veel beter dan de afgelopen weken. Ik voelde me dan ook weer in staat om ja te zeggen, toen José voorstelde om een keertje naar zee te gaan. Je weet wel, voor ons betekent dat meestal de panoramaroute in Westkapelle, over de Oosterscheldekering omdat ik dan niet een duin over hoef. Dat lukt immers niet meer. Soms heb ik al moeite om een drempel voor ons huis af en op te gaan. Als we dan naar zee gaan hoort daar ook bij, een broodje eten op het terras van Westenschouwen en uitkijken dat we geen snelheidsovertreding maken. Voor dezelfde weg geldt nu eens 100 en tien kilometer verder 80. We hebben dan diverse tussenstops en José zorgt telkens voor een natje en droogje voor onderweg. We praten onderweg over van alles en nog wat. Super gezellig meestal. Ook twee keer fysio deze week, en omdat ik me goed genoeg voelde, ook een raadsvergadering op donderdagavond en vrijdagochtend artikelen maken voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Hopelijk blijft dat redelijke gevoel hangen, nu de zomerse hitte voorbij is.
Robyn
De week begon met het bezoek aan Robyn, die al een tijdje geleden jarig was. Ze kreeg nog cadeautjes van oma en opa. Ze was erg blij met de teken- en schilderspullen. Want creatief is onze kleindochter zeker. Ze doet aan musical, acteren en dan thuis ook nog het maken van prachtige tekeningen en schilderijtjes. Het was erg gezellig zaterdagmiddag. En ook kleine Luuk wilde af en toe wel een hapje nemen van al het lekkers, dat op tafel werd gezet. We hebben gezellig bijgepraat. We mochten donderdagmiddag nog een keertje op Luuk passen. Ik haalde hem en zijn mama thuis op, bracht haar naar het werk in Raamsdonksveer en nam Luuk mee naar ons huis. Gelukkig ging ook José mee. Papa Pieter haalde hem na vijven weer op. Het was een gezellige middag met een volop pratende Luuk, die alles lijkt te snappen, zo klein als hij is. Maar hij weet duidelijk wat hij wel en niet wil. José was ’s avonds danook erg moe. Kortom, al met al een drukke week.
Herfst
En nu is het echt herfst. Het is ’s morgens en aan het einde van de middag al donker aan het worden. Dus lampjes in huis aan; samen gezellig op de bank of aan tafel. Er zijn ook weer andere groenten en de maaltijden veranderen dus ook. José bakt en kookt er elke keer iets aparts van. Ik ben alleen toch wat bang voor de wintermaanden, zo merk ik. In de zomer was het vaak veel te warm voor mij. Maar in de winter kijk ik absoluut niet uit naar gladheid, sneeuw en ijs. Ik vrees, dat ik dan veel binnen moet blijven. Wat dat betreft pakt de opwarming van de aarde voor mij misschien wel goed uit. We moeten ons voorbereiden op een strenge winter, zeggen veel “experts”. Ik hoop dat het wel meevalt. Wat is er nou aan sneeuw en ijs geweest afgelopen paar jaar. Ja, in Thialf inderdaad. Maar dat is voor de sport. Afwachten maar. Ik heb er zelf toch geen invloed op. Koude op zich doet mij niets. Als ik maar tijd van leven heb. Ik wil zo graag nog lang bij José, onze (schoon)kinderen en kleinkinderen blijven. Maar elke dag blijft het afwachten. Als het aan mij zou liggen, zou ik jaren bijtekenen. Oh ja, je merkt wel, dat het familieonderzoek nog steeds op een heel laag pitje staat. Dat komt wel terug als de ‘r’ een paar weken in de maand is, denk ik.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten