Het kan vriezen of dooien....

 Elke dag is anders. De ene keer kom je iets fitter en minder moe uit bed, terwijl het de dag erna helemaal mis kan zijn. Weer een week verder. Gelukkig voelde ik me woensdag erg goed. Veel beter dan de afgelopen weken. Ik voelde me dan ook weer in staat om ja te zeggen, toen José voorstelde om een keertje naar zee te gaan. Je weet wel, voor ons betekent dat meestal de panoramaroute in Westkapelle, over de Oosterscheldekering omdat ik dan niet een duin over hoef. Dat lukt immers niet meer. Soms heb ik al moeite om een drempel voor ons huis af en op te gaan. Als we dan naar zee gaan hoort daar ook bij, een broodje eten op het terras van Westenschouwen en uitkijken dat we geen snelheidsovertreding maken. Voor dezelfde weg geldt nu eens 100 en tien kilometer verder 80. We hebben dan diverse tussenstops en José zorgt telkens voor een natje en droogje voor onderweg. We praten onderweg over van alles en nog wat. Super gezellig meestal. Ook twee keer fysio deze week, en omdat ik me goed genoeg voelde, ook een raadsvergadering op donderdagavond en vrijdagochtend artikelen maken voor mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Hopelijk blijft dat redelijke gevoel hangen, nu de zomerse hitte voorbij is.

Robyn

De week begon met het bezoek aan Robyn, die al een tijdje geleden jarig was. Ze kreeg nog cadeautjes van oma en opa. Ze was erg blij met de teken- en schilderspullen. Want creatief is onze kleindochter zeker. Ze doet aan musical, acteren en dan thuis ook nog het maken van prachtige tekeningen en schilderijtjes. Het was erg gezellig zaterdagmiddag. En ook kleine Luuk wilde af en toe wel een hapje nemen van al het lekkers, dat op tafel werd gezet. We hebben gezellig bijgepraat. We mochten donderdagmiddag nog een keertje op Luuk passen. Ik haalde hem en zijn mama thuis op, bracht haar naar het werk in Raamsdonksveer en nam Luuk mee naar ons huis. Gelukkig ging ook José mee. Papa Pieter haalde hem na vijven weer op. Het was een gezellige middag met een volop pratende Luuk, die alles lijkt te snappen, zo klein als hij is. Maar hij weet duidelijk wat hij wel en niet wil. José was ’s avonds danook erg moe. Kortom, al met al een drukke week.

Herfst

En nu is het echt herfst. Het is ’s morgens en aan het einde van de middag al donker aan het worden. Dus lampjes in huis aan; samen gezellig op de bank of aan tafel. Er zijn ook weer andere groenten en de maaltijden veranderen dus ook. José bakt en kookt er elke keer iets aparts van. Ik ben alleen toch wat bang voor de wintermaanden, zo merk ik. In de zomer was het vaak veel te warm voor mij. Maar in de winter kijk ik absoluut niet uit naar gladheid, sneeuw en ijs. Ik vrees, dat ik dan veel binnen moet blijven. Wat dat betreft pakt de opwarming van de aarde voor mij misschien wel goed uit. We moeten ons voorbereiden op een strenge winter, zeggen veel “experts”. Ik hoop dat het wel meevalt. Wat is er nou aan sneeuw en ijs geweest afgelopen paar jaar. Ja, in Thialf inderdaad. Maar dat is voor de sport. Afwachten maar. Ik heb er zelf toch geen invloed op. Koude op zich doet mij niets. Als ik maar tijd van leven heb. Ik wil zo graag nog lang bij José, onze (schoon)kinderen en kleinkinderen blijven. Maar elke dag blijft het afwachten. Als het aan mij zou liggen, zou ik jaren bijtekenen. Oh ja, je merkt wel, dat het familieonderzoek nog steeds op een heel laag pitje staat. Dat komt wel terug als de ‘r’ een paar weken in de maand is, denk ik.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Bijpraten en dichte deur….

Zaterdagmiddag kwamen onze oudste zoon Tommy, Nienke en Sven weer eens afzakken naar Raamsdonksveer. Weer even bijpraten natuurlijk maar vooral ook samen aan tafel met het gourmetstel. Zoals gebruikelijk had José weer voor alles gezorgd en we mogen het best zeggen: het smaakte weer heerlijk. Ik kreeg nog een boek als verlaat verjaardagscadeautje. Ze weten precies wat ik leuk vind. Leuk om te zien dat Sven echt een jongetje wordt, dat volgend jaar naar de basisschool gaat. Zondag zijn José en ik weer even de Biesbosch ingereden. Het blijft daar heerlijk ontspannend. Ik voelde me niet goed en dat deed ons besluiten weer naar huis te gaan, nadat we op een bankje aan het water onze meegebrachte boterhammen hebben gegeten.  Er stonden aardig wat mensen met uit de kluiten gewassen telelenzen naar een grote vogel in de lucht te staren. Ik had meer aandacht voor mijn gezondheid op dat moment. Mijn bloeddruk bleef erg laag en ik had aanhoudend dorst. Na een waterijsje kroop ik later thuis op de bank met een kruik om de spieren te ontspannen en na een hele middag op de bank te hebben gelegen en af en toe wat te zijn ingedommeld, togen we ’s avonds na Expeditie Robinson weer op tijd naar bed en na een goede nacht slaap, al was het tot half drie, voelde ik me gelukkig weer iets minder slecht. Ik heb na half drie zo nu en dan weer een hazenslaapje kunnen pakken om fitter te zijn op de maandag. Dan komen immers traditiegetrouw  ‘de jongens’ weer bij ons lunchen. De keuze was aan Youri en die vond hamburgertjes wel een goed idee.

Over de jongens gesproken: het was deze week teampresentatie bij de voetbal van RFC. Youri, Cas en Sem werden elk met hun team persoonlijk gepresenteerd aan de mensen die waren komen kijken. Die foto’s kan ik je natuurlijk niet onthouden.

Deur dicht

Je zal maar uit bed komen, naar beneden gaan per trap of traplift en in de gang voor een dichte kamerdeur staan. En die deur ging met geen mogelijkheid open. Geen sleutel om aan de achterkant het huis binnen te komen, want alle sleutels lagen toevallig in de kamer. Dat betekende zoon en schoonzonen bellen. Die kwamen, compleet soms met gereedschap maar konden niets doen vanuit de gang. De tussendeur was dicht en bleef onwrikbaar. Dat werd dus uiteindelijk intrappen, want andere opties leken er niet te zijn. Alles kwam daarna weer op zijn pootjes terecht gelukkig. Niet zo veel schade. Dat komt omdat je met beleid trapt….. Maar het zorgde weer wel voor de nodige stress. Gelukkig kwam Luuk een paar uurtjes, waardoor we onze zinnen konden verzetten. Tara moest voor haar werk weer eens een keer een examen doen. Het ging uiteraard goed. Een fantastische 9 behaalde zij. We hebben samen met haar en Luuk gezellig bij ons samen een boterham gegeten. Dat zie je op de foto.

Robyn

En vandaag? Vanmiddag gaan we naar Robyn, onze kleindochter uit groep 8. We gaan haar cadeautjes brengen. Ze was al eerder jarig, maar vanmiddag gaan we even bij haar op visite. Het is het laatste weekend zomerweer, zeggen ze. Nou met zo’n 18 of 19 graden ben ik dik tevreden. De zomerse hitte zie ik met plezier gaan. Sorry!

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Het went nooit....

De ergste hitte is eindelijk verdreven. Toch was het weer even wennen. Moet ik wel of geen jas aan. In de loop van de week in elk geval wél. Het was gewoon kil en nat. Je hoort me niet klagen. Ik ben blij dat die brandende zon en temperaturen boven de 25 graden achter de rug zijn. Ik geloof ook niet meer dat ze dit jaar nog terug komen. Vroeger kon ik prima tegen de hitte. Ik genoot ervan. Maar sinds ik op advies van de cardioloog mijn petje op mijn hoofd moet zetten, om te voorkomen dat de zon brandt en al teveel verwarmt, ben ik niet meer zo van die hitte. De warmte van mijn lichaam kan onvoldoende worden afgevoerd en met anderhalve liter vocht per etmaal kan ook daar nauwelijks een bijdrage van te verwachten zijn. Dus vandaar. Het lijkt alsof alle restenergie opgebruikt is.  Ik moet diep graven om nog een dag te vinden waarop ik echt fit ben geweest.Het went nooit...

Opofferen

José zou aanvankelijk woensdagmiddag een middagje zijn gaan schilderen met wat penseelvrienden, maar ze zegde af. Zij vond het niet verantwoord en wilde mij niet alleen laten. Hoe ik ook heb aangedrongen, ze was niet op andere gedachten te brengen. Ik vind het vervelend, als José meent iets te moeten afzeggen dat zij graag doet, vanwege mijn gezondheidstoestand.  Ze offert zich zo-wie-zo al teveel op voor, vind ik. Het duurt soms tot de avond, voordat ze rustig op de bank kan zitten. Ze draagt me de hele dag op handen en blijft in de buurt. Ze vraagt of ik iets wil drinken of eten en is er gewoon voor mij; dag en nacht. Ik denk natuurlijk: Ik red me wel, maar dat is wishfull thinking. Ik kan nog erg weinig met heel weinig energie. Eigenlijk leun ik op José en dat zal ook voor haar erg zwaar zijn. Maar klagen doet zij niet. We gaan -zo lang het kan- vaak even er tussenuit; al is het maar een paar uurtjes. Even uit huis weg. Even aan iets anders denken en naar iets anders kijken. Mijn gezondheid zit dag en nacht in ons hoofd. Dat merk ik ook bij José. Ik hou van rust en kom mijn dag echt wel door.  Zij is als het ware steeds met mijn welbevinden bezig. Ze zorgt voor me en koestert mij. Ik hou van haar en zou me geen betere vriendin kunnen wensen. Of het nu warm is of niet, regent of waait. Niets is haar teveel, terwijl ik zelf nauwelijks iets kan terugdoen om het haar naar de zin te maken. Als we nou om te beginnen eens zouden kunnen afspreken dat het overdag droog is en af en toe zonnig, en ’s nachts regent, dan zal vrijwel iedereen tevreden zijn, denk ik. Ik ga door zo lang me gegeven is. Intussen trekken de kleinzonen zich voorlopig nog niet zoveel van het weer aan. Zij kozen afgelopen maandag tijdens de lunch voor knabbelspek en voor komende maandag staat zelfs een eigen hamburger á la Oma José op het verlanglijstje. “Maar wel een blaadje sla erbij”, liet Youri weten. Cas wilde zelfs nog verder: “en gesmolten kaas”. Dat laatste wees oma af. Dan hebben jullie  ’s avonds geen honger meer. Ze komen graag, die mannen. Het is druk, maar ze zijn erg gezellig en dankbaar.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Wat gaat er in hem om…..

Gistermiddag was ons jongste kleinkind Luuk een middagje bij ons. Het is een echte wijsneus. Hij observeert constant. Hij speelt zo graag bij ons, al is het maar een paar uurtjes. "Ik niet naar bed", laat hij weten, zodra hij binnen is. Hij blijft ook volhouden, -zo klein als hij is-, dat José “óma josé” is en niet de mama van zijn vader. Hij heeft zijn ogen niet in zijn zak, die kleine Luuk. Hij laat oma zien hoe opa het doet met zijn bril. Met een speciale speelgoedbril op zijn borst, komt hij laten zien en vertellen hoe ik altijd mijn bril draag. Hij blijft rustig onaangeroerd staan, als ik daarvan een foto wil maken. Hij praat honderd uit. Toen zijn moeder hem kwam brengen en naar haar werk ging, vulde hij snel aan, dat hij bij opa en oma bleef spelen. Bang dat hij op de fiets weer mee moest. Het was voor ons een gezellige afsluiting van de week. Een paar uurtjes oppassen is niet te belastend. We merken namelijk echt, dat we ouder worden.

Fit

Ik was de afgelopen week op diverse dagen niet fit. Last van mijn rug en gewricht van mijn knie. Spieren in mijn been verkrampen. Dat zeurt en kost erg veel energie. Ik heb er een paracetamol aan besteed, maar ik moet zeggen, dat het niet echt hielp. Ik heb duidelijk ook erg veel hinder van de hitte. Ik heb al eerder verteld, dat die ervoor zorgt, dat mijn energie als het ware wordt weggeslurpt. Als welkome afwisseling zijn we donderdag een flink eind gaan rijden naar Morres in Hulst. De hele dag bewolkt overigens. Geen zon gezien. José wilde dat graag weer een keertje. Heen via de Westerscheldetunnel en terug via de weg ten noorden van Antwerpen met als stopplaats Brecht om te tanken. Als je er toch langs komt, dan is de literprijs van 1.51,8 nog steeds aangenamer en in schril contrast met de benzineprijs hier.  Ik heb in Hulst bij Morres in de rolstoel gezeten en inde winkel van Depot Zeven daar tegenover met José meegelopen. Het duurt een tijdje, maar ik merkte, dat ze ervan genoot. Dat is me alles waard.

Emma

Onze oudste kleindochter Emma is geslaagd voor de middelbare. Dat is een klein cadeautje waard. Het liefste gaat ze met José mee om zelf iets uit te zoeken. Dat ziet José ook wel zitten, want die houdt er niet zo van, als ze een cadeaukaart moet geven. In de loop van de ochtend gaan wij haar daarom thuis oppikken.

Schilderen

Komende woensdag gaat José naar Dordrecht om daar gezellig te schilderen met onze schildervrienden. Ik blijf lekker thuis genieten van de rust en de stilte na al die sportmanifestaties in de afgelopen maanden, al moet ik zegen, dat ik lang niet alles heb gekeken. Er zijn nog zat andere dingen te doen. Vervelen doe ik me nog steeds niet.

(Bron: familiearchief f. van son).