Langzaam maar zeker....

Langzaam maar zeker neemt het normale leven de draad weer op. Een deel van de kleinkinderen gaat maandag weer naar school. Dan komen drie kleinzonen maandag tussen de middag weer bij ons eten. Ik haal Sem op school op en breng hem er weer op tijd naar toe. Hij mag nu langs de deur van de grote kinderen naar binnen en naar buiten, want hij gaat nu naar groep drie. De kleinste van het stel, Luuk, is naar de kapper geweest. Zonder problemen, zo is mij gemeld. Dat bericht ging vergezeld van een foto van Luuk in een speelauto. Bij Meike en Ronald is een vakkundige wijze een mooie overkapping gemaakt. Daar laat ik je ook even iets van zien.

Die afschuwelijke hittedagen van dertig graden en meer, zijn gelukkig achter de rug. Voor mij in elk geval. Die hitte zuigt me volkomen leeg. Deze week hebben we het eigenlijk wat rustig aan gedaan. Thuis alle ramen, deuren en luxaflexen dicht en de ventilatoren op volle kracht om de hitte buiten te houden. Toen het wat behaaglijker werd, hebben we de auto gepakt om een ritje naar het mastbos te maken. Daar hebben we zo een uurtje op een bankje in de schaduw gezeten. Donderdag zijn we naar Oisterwijk geweest om kaas te halen en hebben we een forelsalade gegeten bij de kikkerspeeltuin ofwel de ‘Gulle Brabander’ in Biest houtakker. We zagen daar toevallig Carlie van Biljouw uit onze Oisterwijkse tijd en nog enkele andere mensen, die José herkenden en haar aanspraken. Vrijdag gooide de regen roet in het eten. Het was de bedoeling om naar speeltuin De Zevenster te gaan in Meerseldreef met een paar kleinkinderen, maar het weer deugde niet. We zoeken noodgedwongen wel een andere datum.

Genealogie

Het genealogisch onderzoek zit in de wachtrij. De dagen in deze zomer breng ik samen met José door en we doen zo veel mogelijk leuke dingen. Dan kom ik niet toe aan mijn hobby genealogie. Ik heb op dit moment nog een paar onderzoek items, maar zowat alle plekken in ons land, België en Duitsland, die met mijn voorouders te maken hebben gehad, heb ik al met een bezoekje vereerd. José maakte de foto’s en ik stippelde de routes uit. Zo hebben we veel gezien en kunnen controleren. Als het herfst wordt, dan zal ik het onderzoek weer opnemen, denk ik. Als tenminste mijn gezondheid het toelaat, want ik zit immers al ruim in de extra tijd. Op 22 juni vorig jaar werd mij nog maximaal 1 jaar gegeven. En dat is al achter de rug. Ik dank mijn extra tijd vooral aan de niet aflatende zorg van José en het feit dat ik op tijd rust neem en alles in slow motion doe. Wij gaan stug door en plakken, als het aan mij ligt, er nog een flinke periode aan. Hopelijk is ons dat gegeven.

Ooievaars

We reden donderdag op de terugweg vanuit Oisterwijk zoals altijd langs de Moer en het landgoed Huis ter Heide. We hebben een hekel aan snelwegen op korte ritjes. We werden getrakteerd op iets moois. We zagen er werkelijk waar meer dan twintig ooievaars in het gras. Ik heb geprobeerd ze te fotograferen, maar het was eigenlijk te ver weg. We hebben er enkele minuten stil gestaan om dat te aanschouwen. Mooi zeg!

Komt er weer een…

We krijgen wéér een campagne om mensen te bewegen niet op een weghelft met een rood kruis te rijden. Ik ken die campagnes in ons ‘pamper’-landje: dat wordt weer zoiets als ‘een rood kruis is niet pluis’ bij voorbeeld. Kost bakken met geld en doet die steeds in aantal toenemende verkeershufters niks. Regels gelden niet meer in dit land. ‘Alles moet kunnen, want ík wil het zo’ is het devies. Een beroep doen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen. Ja alsof dat ook maar iets helpt….. Wanneer doen we eens echt iets en maken ze een einde aan dat pamperen?

(bron: familiearchief f. van son).