Het is maar goed…..

Het is eigenlijk maar goed, dat je niet weet, wat boven je hoofd hangt. Deze week was het weer zo een. Het leek allemaal weer gewoon te worden. De vakantie achter de rug, de kleinkinderen weer naar school en dus komen maandag tussen de middag Youri, Cas en Sem gewoon weer bij oma en opa eten. Sem koos dit keer voor knakworstjes als extraatje. Volgende week is het de beurt aan Youri. Hij koos voor pannenkoeken. Ze vinden het altijd erg leu, om bij ons te komen eten. Ik haal Sem en breng hem weer naar school, de andere twee komen op de eigen fiets. Kleintjes worden groot.  Dinsdag weer fysio zoals elke week en wat boodschappen gedaan.

Woensdag was anders. Zo anders. We gingen met lood in de schoenen naar de buitenplaats Tessloo in Oisterwijk voor de afscheidsbijeenkomst van Alex. Veel te jong plotseling overleden. Net 50 geworden. Nu is een afscheidsbijeenkomst nooit iets om naar uit te kijken. Zeker ook nu niet voor ons. We weten wat ook ons te wachten staat. Het heeft ons compleet leeggezogen, hoe mooi die dienst ook was. We waren van slag en lagen voor half tien al op bed ’s avonds. Soms wordt het me wel eens teveel.

Gelukkig staat er nog iets leuks op ons programma. Zondag verzorgt José een etentje voor twee van onze vriendenpaardjes. En wie José kent, die weet, dat het dan smakelijk wordt en in elk geval met liefde bereid. Vrijdag nadat we even naar mijn orthopedisch schoenmaker waren geweest in Drunen, haalden we kaas in Oisterwijk. We waren toch in de buurt. Daarna een paar nieuwe broeken gekocht voor José. Ik heb veel gelopen en dat lukte. Het gaf me een fijn gevoel. ’s Avonds deed José samen met een vriendin de boodschappen voor komende zondag. En dat was het dan. Veel heb ik deze week niet meer te vertellen. Ik moet dringend aan het werk om te proberen de geslonken energievoorraad weer aan te vullen. Hopelijk gaat me dat lukken. José trekt me wel weer mee. Ik doe in elk geval mijn best om zo lang mogelijk bij mijn grote gezin te blijven, maar heb het zelf niet voor het zeggen. Volgende keer naar ik hoop een prettiger week. Ik zie ernaar uit. Heb behoefte aan wat rustiger vaarwater. Maar ik schrok alweer toen ik merkte dat het komende woensdag en donderdag rond 30 graden ligt. Die hitte nekt me, terwijl ik er vroeger zo ontzettend goed tegen kon.

(Bron: familiearchief f. van son).