Over Cynegund en Wicheric…

Nu geen weekoverzicht over wat we de afgelopen week hebben meegemaakt. Dat komt je misschien de neusgaten uit.. Het is namelijk al weer een tijdje geleden, dat ik nog iets uit mijn familiegeschiedenis heb verteld in een weekendbericht. Daarom sta ik dit keer even stil bij een vroege voorouder: Cynegund ofwel Kunegunde, gravin van Trier en Ardennen. Zij werd geboren ergens tussen 890 en 895. Zij trouwde rond 910 met Widerich of Wicheric van Lotharingen. Dat was een prima partij voor Kunigunde. We zien hem voor het eerst als paltsgraaf van Lotharingen voor het klooster Prüm op 19 januari 916 in een oorkonde, die wordt uitgegeven tijdens de rijksdag, die in Herstal door Karel 'de Eenvoudige' werd gehouden. Karel, de koning van de West-franken had veel met Wicheric op. Hij schonk bij voorbeeld al in 915 bezittingen aan de abdij van Hastières, Sint Rombout in Mechelen en Saint Lambert in Luik. Maar wel met voorbehoud, dat ‘Comes Widericus et eius nomine Cunegundis et unios’ er de opbrengsten van konden genieten. Graaf Wideric is de eerste paltsgraaf in Lotharingen. Hij wordt sinds 899 vermeld: "Uuidiacus uenerandi comitis". De titels voor onze Wicherich of Widerich stapelen zich op: Graaf van Trier, Graaf van de Bidgouw en van de Ardennengouw. Voogd van de Sint-Rumuoldusabdij in Mechelen. Hij zou de grondlegger worden van het Huis Ardennen. Maar al in 918 kwam hij te overlijden en dat betekende voor Kunigunde, dat zij voor een tweede keer op zoek moest naar een passende huwelijkspartner.

Richwin

Zij vond die in Richwin van Verdun. Die Richwin wordt in bronnen de stiefvader van Adalbero genoemd. "Vitrico quoque eius (Adalberonis) Richizone."  Adalbero was, zo weten we zeker, een zoon van Widerich. Zowel het eerste als het tweede huwelijk van Cynegund of Kunegunde worden bevestigd in de bron 'Vita Iohannis Gorziensis'. Die noemt "episcopo.. Adalberone" (bisschop Adalbero, haar zoon bij haar eerste man Wicheric) en "vitrico (=stiefvader) eius Richizone"  (haar tweede man als stiefvader dus). Cynegund of Kunegunde kreeg met haar twee mannen in totaal zeven kinderen. Ik zet ze voor de volledigheid even op een rijtje: Adalbero, Giselbert, Otto I, Gozlin of Gozelo, Frederik, Lutgart en Siegfried. Even snel tussendoor: Adalbero wordt bisschop van Metz; Giselbert trouwt met Hedwige, maar had geen kinderen; Otto I trouwt met een onbekende vrouw; zoon Gozelo trouwde met Oda van Metz. Uit dit huwelijk werd onder andere Godfried van Verdun geboren, beter bekend als Godfried ‘de Gevangene'. Frederik trouwt met Beatrice Capet, dochter van de Franse koning Hugo Capet. Via het eerste huwelijk van Lutgart met Adalbert van Metz wordt de familie Metz voortgezet. Dan komen we bij Siegfried. Hij heeft veel kinderen gehad, maar ze dragen al naargelang de bron, verschillende ‘achter’namen. Het voert mij te ver om ze allemaal te noemen. Tot zo ver dit stukje. Belangrijk voor onze familie is nog, dat zoon Gozelo en zijn vrouw Oda  van Metz de volgende schakel is in onze voorouderlijke lijn. 

Moord

Oh ja, tot slot nog even dit. Met en ook wel door haar tweede man, kreeg ‘Cynegund’ veel ellende en verdriet te verduren. De kroniekschrijver Flodoard van Reims noteert in 921 dat Ricwin (‘...Ricuni infidelis...’) opgestaan was tegen Karel de Eenvoudige. Dat gebeurde waarschijnlijk als gevolg van een opstand van edelen in 920. Ricwin werd, toen hij na een ziekte verzwakt in zijn bed lag, in 923 vermoord door Boso van Provence. Die Boso was de zoon van Richard van Bourgondië en oom van Rudolf, die in dat jaar gekozen was tot koning van Frankrijk. De moord op Richwin van Verdun gebeurde volgens sommige verhalen mogelijk zelfs op aandrang van zijn stiefzoon Adalbero, de latere bisschop van Metz (uit het eerste huwelijk van Cynegund met Widrich). Maar bewijs daarvoor kon ik in bronnen niet vinden. Richwin zelf was overigens zelf ook geen lieverdje. Hij had, voordat hij met Kunegunde trouwde, zijn eerste vrouw wegens onkuisheid laten onthoofden. Van die vrouw weet ik alleen dat zij een dochter was van Enguerrand (= Ingelram) en Friderada. Gelukkig is Richwin geen rechtstreekse familie; onze afstammingslijn loopt immers via de zoon uit het éérste huwelijk van ‘Cynegund’ met Wicheric van Lotharingen. Die zoon wordt Goslin of ook wel Gozelo genoemd.

(Bronnen: familiearchief f. van son ; lectuur: C.Wampach, Urkundenbuch und Quellenbuch zur Geschichte des alt Luxemburgischen Territirien bis zur Burgundischen Zeit, Bd I, Luxemburg, 1935. nr. 144, blz. 166. Miraeus, A. (1723) Opera diplomatica et historica, 2e ed, Louvain, Tome II, II, p. 805; Urkundenbuch Mittelrhein dl.I nr. 147, blz. 212;  Van Droogenbroeck,F.J.,'Paltsgraaf Wigerik van Lotharingen, Eigen Schoon en De Brabander 93 (2010) 113-136;  Vita Ioannis Goziensis (ed. G.H.Pertz) in MGH SS IV, Hannover 1841, 367; Vita Iohannes Gorziensis 105, MGH SS IV, blz.367; Adel-Kirche-Stiftung Studien zur Geschichte des Bistums Münster im 11. Jahrhundert, E. Balzer,  Aschendorff Verlag, Munster, 2006; Genealogische onderzoeksdatabase van De Graafschap in de Middeleeuwen).

 

Het is maar goed…..

Het is eigenlijk maar goed, dat je niet weet, wat boven je hoofd hangt. Deze week was het weer zo een. Het leek allemaal weer gewoon te worden. De vakantie achter de rug, de kleinkinderen weer naar school en dus komen maandag tussen de middag Youri, Cas en Sem gewoon weer bij oma en opa eten. Sem koos dit keer voor knakworstjes als extraatje. Volgende week is het de beurt aan Youri. Hij koos voor pannenkoeken. Ze vinden het altijd erg leu, om bij ons te komen eten. Ik haal Sem en breng hem weer naar school, de andere twee komen op de eigen fiets. Kleintjes worden groot.  Dinsdag weer fysio zoals elke week en wat boodschappen gedaan.

Woensdag was anders. Zo anders. We gingen met lood in de schoenen naar de buitenplaats Tessloo in Oisterwijk voor de afscheidsbijeenkomst van Alex. Veel te jong plotseling overleden. Net 50 geworden. Nu is een afscheidsbijeenkomst nooit iets om naar uit te kijken. Zeker ook nu niet voor ons. We weten wat ook ons te wachten staat. Het heeft ons compleet leeggezogen, hoe mooi die dienst ook was. We waren van slag en lagen voor half tien al op bed ’s avonds. Soms wordt het me wel eens teveel.

Gelukkig staat er nog iets leuks op ons programma. Zondag verzorgt José een etentje voor twee van onze vriendenpaardjes. En wie José kent, die weet, dat het dan smakelijk wordt en in elk geval met liefde bereid. Vrijdag nadat we even naar mijn orthopedisch schoenmaker waren geweest in Drunen, haalden we kaas in Oisterwijk. We waren toch in de buurt. Daarna een paar nieuwe broeken gekocht voor José. Ik heb veel gelopen en dat lukte. Het gaf me een fijn gevoel. ’s Avonds deed José samen met een vriendin de boodschappen voor komende zondag. En dat was het dan. Veel heb ik deze week niet meer te vertellen. Ik moet dringend aan het werk om te proberen de geslonken energievoorraad weer aan te vullen. Hopelijk gaat me dat lukken. José trekt me wel weer mee. Ik doe in elk geval mijn best om zo lang mogelijk bij mijn grote gezin te blijven, maar heb het zelf niet voor het zeggen. Volgende keer naar ik hoop een prettiger week. Ik zie ernaar uit. Heb behoefte aan wat rustiger vaarwater. Maar ik schrok alweer toen ik merkte dat het komende woensdag en donderdag rond 30 graden ligt. Die hitte nekt me, terwijl ik er vroeger zo ontzettend goed tegen kon.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Langzaam maar zeker....

Langzaam maar zeker neemt het normale leven de draad weer op. Een deel van de kleinkinderen gaat maandag weer naar school. Dan komen drie kleinzonen maandag tussen de middag weer bij ons eten. Ik haal Sem op school op en breng hem er weer op tijd naar toe. Hij mag nu langs de deur van de grote kinderen naar binnen en naar buiten, want hij gaat nu naar groep drie. De kleinste van het stel, Luuk, is naar de kapper geweest. Zonder problemen, zo is mij gemeld. Dat bericht ging vergezeld van een foto van Luuk in een speelauto. Bij Meike en Ronald is een vakkundige wijze een mooie overkapping gemaakt. Daar laat ik je ook even iets van zien.

Die afschuwelijke hittedagen van dertig graden en meer, zijn gelukkig achter de rug. Voor mij in elk geval. Die hitte zuigt me volkomen leeg. Deze week hebben we het eigenlijk wat rustig aan gedaan. Thuis alle ramen, deuren en luxaflexen dicht en de ventilatoren op volle kracht om de hitte buiten te houden. Toen het wat behaaglijker werd, hebben we de auto gepakt om een ritje naar het mastbos te maken. Daar hebben we zo een uurtje op een bankje in de schaduw gezeten. Donderdag zijn we naar Oisterwijk geweest om kaas te halen en hebben we een forelsalade gegeten bij de kikkerspeeltuin ofwel de ‘Gulle Brabander’ in Biest houtakker. We zagen daar toevallig Carlie van Biljouw uit onze Oisterwijkse tijd en nog enkele andere mensen, die José herkenden en haar aanspraken. Vrijdag gooide de regen roet in het eten. Het was de bedoeling om naar speeltuin De Zevenster te gaan in Meerseldreef met een paar kleinkinderen, maar het weer deugde niet. We zoeken noodgedwongen wel een andere datum.

Genealogie

Het genealogisch onderzoek zit in de wachtrij. De dagen in deze zomer breng ik samen met José door en we doen zo veel mogelijk leuke dingen. Dan kom ik niet toe aan mijn hobby genealogie. Ik heb op dit moment nog een paar onderzoek items, maar zowat alle plekken in ons land, België en Duitsland, die met mijn voorouders te maken hebben gehad, heb ik al met een bezoekje vereerd. José maakte de foto’s en ik stippelde de routes uit. Zo hebben we veel gezien en kunnen controleren. Als het herfst wordt, dan zal ik het onderzoek weer opnemen, denk ik. Als tenminste mijn gezondheid het toelaat, want ik zit immers al ruim in de extra tijd. Op 22 juni vorig jaar werd mij nog maximaal 1 jaar gegeven. En dat is al achter de rug. Ik dank mijn extra tijd vooral aan de niet aflatende zorg van José en het feit dat ik op tijd rust neem en alles in slow motion doe. Wij gaan stug door en plakken, als het aan mij ligt, er nog een flinke periode aan. Hopelijk is ons dat gegeven.

Ooievaars

We reden donderdag op de terugweg vanuit Oisterwijk zoals altijd langs de Moer en het landgoed Huis ter Heide. We hebben een hekel aan snelwegen op korte ritjes. We werden getrakteerd op iets moois. We zagen er werkelijk waar meer dan twintig ooievaars in het gras. Ik heb geprobeerd ze te fotograferen, maar het was eigenlijk te ver weg. We hebben er enkele minuten stil gestaan om dat te aanschouwen. Mooi zeg!

Komt er weer een…

We krijgen wéér een campagne om mensen te bewegen niet op een weghelft met een rood kruis te rijden. Ik ken die campagnes in ons ‘pamper’-landje: dat wordt weer zoiets als ‘een rood kruis is niet pluis’ bij voorbeeld. Kost bakken met geld en doet die steeds in aantal toenemende verkeershufters niks. Regels gelden niet meer in dit land. ‘Alles moet kunnen, want ík wil het zo’ is het devies. Een beroep doen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen. Ja alsof dat ook maar iets helpt….. Wanneer doen we eens echt iets en maken ze een einde aan dat pamperen?

(bron: familiearchief f. van son).

 

Smakelijk en gezellig....

We hebben het deze week noodgedwongen wat rustiger gedaan. Ik had last van een hamstring. Dat maakte elke stap met krukken pijnlijk. Met smeren en rust is het uiteindelijk weer goed gekomen. We fietsten (ik per scootmobiel) door de polder onder Raamsdonksveer. Achter de put om, langs de put van Caron, een grote bocht door de polder tot aan Oosterhout en via de andere kant naar het Huntingtonhuis en via een ijsje bij Enzo terug naar huis. We reden ook een keer met de auto naar de Biesbosch in Werkendam en aten daar, zoals je op de foto ziet, met een prachtig uitzicht op een bankje op ons gemak een boterhammetje en dronken een kopje thee uit de thermosfles. Gisteren pasten we op Luuk en zijn grote zus Robyn kwam mee. Het is immers nog steeds vakantie. Ze had een mooi schilderijtje voor oma gemaakt. Zij is zo creatief. We wilden gisteren eerst naar een buitenspeeltuin, maar de regen strooide roet in het eten. Het werd daarom Monkey town in Waalwijk. Daarna naar huis, waar oma haar geliefde zelfgesneden en gebakken verse friet met snacks serveerde. Over Robyn gesproken; die werd elf deze week. We hebben haar uiteraard gebeld om haar te feliciteren. Het bracht mij ertoe om uit mijn familiearchief een paar aardige fotootjes te lichten bij dit weekendbericht. 

Haardos

Robyn werd met een grote zwarte haardos geboren en was natuurlijk diverse malen bij oma om samen pannenkoeken te bakken en om te knutselen, want dat doet Robyn het liefste als ze bij ons is. Ze tekent naar hartenlust en speelt uiteraard ook met haar kleine broertje. Maar haar grootste hobby is toch wel het acteren en de musical. Ik zie haar nog ver komen. We hebben al een paar keer naar een optreden van haar kunnen kijken. Geweldig!

Etentje

We hebben nog een paar cadeaus te goed van onze gouden bruiloft. Gisteravond mochten we met Elke en Wouter, Cas en Sem mee naar ‘Me Gusta’, het Spaanse tapasrestaurant in Oosterhout. Uiteraard werd het gezellig. Ik werd zelfs voor de deur afgezet, zodat ik niet al te vermoeid aan tafel kon. Heerlijk toch, die kleine hapjes. Het was erg smakelijk en we konden zelfs buiten zitten. Toch weer eens wat anders dan aardappelen groenten en vlees. Ook de smaakjes die zo goed in elkaar opgingen en die heerlijke olijven. We waren er al enkele keren eerder geweest, nog voordat het restaurantje afbrandde. Het al tijd leuk om met de jongens, Elke en Wouter uit eten te gaan. 

Pffft

Met angst en beven kijk ik naar komende maandag. Als ik het goed begrepen heb, wordt het zelfs 30 tot 35 graden. Ik wordt nu al totaal uitgeknepen door de temperaturen van nu. Ik heb geen energie, kan nauwelijks bijtanken en soms voel ik met ziek. Vroeger kon ik zo goed tegen de hitte. Nu zet ik noodgedwongen een petje op als ik op de scootmobiel zit of als ik uit de auto stap en José reikt me mijn krukken aan. Als ik haar en haar niet aflatende goede zorgen niet zou hebben, was ik nooit zo ver gekomen als nu het geval is. Genoeg. We gaan ook komende week weer ons uiterste best doen. Dat ben ik zeker ook aan haar verplicht.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Over mooie natuur gesproken....

 

Zo, iedereen in ons uitgebreide gezin is weer veilig thuis. De Turkijegangers waren nog even voorzichtig om op visite te komen, want er werd gehoest in het gezin en er was sprake van keelpijn. Ze zijn voorzichtig in verband met mijn gezondheid. Elke kwam zaterdag en Inge zondag gezellig een paar uurtjes langs. Vermeldenswaard is natuurlijk ook, dat onze Sem verjaarde. Uiteraard hebben we hem en zijn papa en mama gefeliciteerd. Zijn verjaardag mocht hij al voor de vakantie vieren, samen met zijn broer Cas. Op de foto die vorig jaar genomen werd, zie je Cas en Sem in speeltuin de Financiën in Loon op Zand.

Trips

Wij beperken ons tot tripjes met fiets en scootmobiel of met de auto als we verder weg willen. Zoals vorige week naar de Eifel in Duitsland, naar Heimbach en Gerolstein. Deze week stonden de Ardennen nog op het verlanglijstje. Dat deden we dinsdag. We hebben genoten van de prachtige natuur. Op onze uitgebreide trip bezochten we in Luxemburg het Müllertal met de rotspartijen van ‘petit Suisse’ bij Echternach en deden aan een stukje nostalgie door ook langs Esch-sur-Sure te rijden. Daar hebben we ooit eens langs de Sure twee keer gekampeerd bij Camping Hotel Bissen. We kunnen ons nog goed herinneren, dat kleine Inge toen met schoentjes en al in de Sure stapte. En wat te denken van ‘Opa Bissen’, de oude man die vroeger bij de ingang van het Hotel zat en met de vliegenmepper honderden vliegen naar het hiernamaals stuurde. Het was allemaal nu een stuk toeristischer geworden in het toen kleine plaatsje. Verder trokken we ook naar Clervaux, waar we iets aten en een ‘diekirch 0.0 flesje leeg maakten. Dat was erg prettig in de hitte van zo’n 32 graden, lekker uit de zon. Helaas was ‘Los 2 gringos’, waar we een paar jaar geleden gegeten hebben, toen we op de terugweg waren vanuit Monschau, niet open. Dat blijkt enkel van donderdag tot en met maandag te zijn… Maar ach.

Mooi was ook het gebied bij la Roche en Ardenne en omgeving. Wat we zeker van deze trip ook niet zullen vergeten is Luik. Ik wist van vroeger, dat het een vieze stad was. Wat heet. Het was nu nog een graadje erger, zo merkten we toen we door de routeplanner over de Maasoever werden geleid. Eerlijk waar, het stonk. Je proefde de vieze lucht en rook die ook. Je zal daar de hele dag in moeten leven. Natuurlijk maakte de natuur daarna voor ons on elk geval veel goed, zeker ook bij de baraque de Fraiture en die van Michel en omgeving. Mooie stijgende en dalende weggetjes, hier en daar compleet met haarspeldbochten. Dat alles temidden van prachtige natuur. Al stonden er hier en daar wel wat dode bomen.

Op de weg naar huis hadden een bus en twee auto’s een aanrijding gehad. De beide auto’s waren, zoals wij het konden bekijken, zowat total loss. Het was ook niet gemakkelijk om de scherpe afdaling en snelle stijgende weg zo te nemen, dat je rekening houdt met vrachtauto’s en bus. We zagen de ziekenauto enkele minuten later naar die plek rijden. Donderdag was het na die lange trip weer tanken uiteraard. In Luxemburg was de benzine 1.57,4 en in Brecht 1.52,2 Daar is dus geen peil op te trekken.

Op ons verlanglijst staan nu nog oost Nederland. Dat zal er waarschijnlijk volgende week of de week daarna wel een keertje van komen.

(Bron: familiearchief f. van son)