ik begin dit weekendbericht met een nieuwtje, dat José en ik met blijdschap en vervangende trots vervulden. Dochter Meike belde ons woensdag trots en blij, dat zij de Opstap module onderwijs, met liefst een 9,7 had afgesloten. Geslaagd uiteraard. Hoger wordt niet gegeven, want er moet altijd ruimte voor verbetering blijven… Ze werkt op het Dongemond college, waar ik ook ooit, tot zo’n zeven jaar geleden, jaren werkte.
We hebben het deze week relatief wat rustiger gehouden. Op kaas halen en de Biesbosch met de auto na, valt alleen de woensdag op. We besloten naar zee te gaan. Zwaar bewolkt hier, maar we weten uit ervaring, dat het dan aan de kust heel goed kan meevallen. Op weg naar Westkapelle, want daar kan je met de auto op het meest westelijke puntje van Nederland komen; de westkaap. Op 10 meter vanaf de zee, zonder trappen lopen of door los duinzand met de krukken, want dat kan niet meer.
We hebben er een heerlijk kopje thermosflesthee gedronken, koesterden ons in het zonnetje dat verwoede pogingen deed door het wolkendek te dringen en ik heb even met de krukken op de stenen bij het strand gestaan. José is zelfs zowat naar de waterlijn gelopen, om mooie foto’s te kunnen maken.
Na een uurtje zijn we weer gaan genieten van onze vernuftige waterwerken, zoals de Oosterscheldekering. Dan naar Westenschouwen, want daar wisten we, dat we konden lunchen. Gezellig met zijn tweeën. En regen? Op 5 minuten na bij ons vertrek ’s morgens vanaf thuis, hebben we maar 1 bui gehad in Zeeland. Tien minuten stortregenen, terwijl we gezellig binnen lunchten. Uiteraard met vis. José een broodje zalm zonder sausjes en verdere poespas en ik een heerlijk bord met gebakken kabeljauwfilet. Met friet en groen. We hebben nog in de zon kunnen rijden, als we maar dicht bij de kust waren. Het was een heerlijke dag.
Over de terugtocht heb ik het maar even niet. We hadden Zierikzee een kwartiertje achter ons gelaten en toen begon het flink te regenen. En dat duurde totdat we thuis waren. Gelukkig was het op die route zelfs tijdens de spits niet al te druk. Die gezellige dag konden ze ons niet meer afpakken. Nu moeten we een dezer dagen nog even tanken in België. Voor vier dubbeltjes per liter rijd ik graag een stukje om, als we weer naar Meerseldreef gaan bij voorbeeld om een lekkere zak friet met tartaarsaus te halen. Ja… daar ben ik nu eenmaal gek op. En zo’n heerlijke nassibal. Zo’n ouderwetse, niet zo’n hedendaagse meelschijf zonder smaak, die ze nasischijf noemen. Voor vis of frietjes kan je me ’s nachts wakker maken.
Stamboom
En mijn genealogie, mijn familieonderzoek. Dat staat op een wat lager pitje. Ik beantwoord wel de mailtjes allemaal, maar ben nauwelijks verder gekomen dan pagina 430 bij het nakijken van mijn boek. Nog zo’n honderddertig pagina’s te gaan. Het verhaal is af, maar moet nog even gefatsoeneerd worden. Ik hoop dat ik dat kan afmaken.
Gezondheid
Op 1 april was het precies twintig jaar geleden, dat ik een open hart operatie onderging in de Klokkenberg. Dat voelde toen als een nieuw leven. Daar dacht ik ook aan op 1 april. Ik hoop door positief te zijn en fijne dingen te doen samen, mijn leven zo lang mogelijk te verlengen. Wie weet. Ik voel met moe en energieloos; de rolstoel ligt in de auto, want lopen gaat niet zo meer. Maar leuke en gezellige dingen doen we zeker. Onkruid vergaat niet, zeggen ze wel eens. Daar houd ik me gewoon aan vast.
Vanochtend al vroeg begonnen. Renée moest in de buurt hockeyen en zo vond het leuk als oma en opa kwamen kijken. Doen dus...
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten