Neus op de feiten....

We wisten dat het komen zou, maar toch was het vreemd, dat ik een week geleden een telefoontje kreeg van Dineke, de vrouw van Marco, dat hij, mijn jongere broertje, die ochtend is overleden. José en ik waren zaterdag 30 december in het nationaal park De Hoge Veluwe om wat rust te zoeken. Die hebben José en ik nodig in deze zware verdrietige tijd.

Ja. Mijn jongere broer Marco is er niet meer. Ik pikte een foto van zijn rouwkaart en een en ander uit ons archief. Ook zijn geboortekaartje heb ik nog. Ik realiseer me pijnlijk, dat ik nu nog de enige ben uit ons gezin. Ik kan met niemand meer mijn herinneringen uit mijn jeugd delen. Er is niemand meer. Mijn vader stierf in 1972, veel te jong op 54-jarige leeftijd aan kransslagaderproblemen. Mijn moeder werd 92 en stierf op 22 mei 2015. Mijn zusje Lieke overleed aan longkanker op 5 oktober 1978. Ze werd slechts 25 jaar. Mijn jongste zusje Marianne stierf aan leukemie op 10 april 2008. Zij was slechts 49. En op 30 december vorig jaar kwam er een einde aan het leven van mijn broer Marco. Hij stierf aan de gevolgen van een agressieve vorm van longkanker en koos zelf zijn moment. Hij was slechts enkele maanden ziek; werd 67 jaar. Ik vind ook dát veel te jong.

Dat alles drukt ons hard met de neus op de feiten, nadat ik op 22 juni nu zo’n half jaar geleden, van de cardioloog hoorde, dat ik nog maximaal een jaar te leven heb, vanwege hartfalen. Je weet dus dat het komt, maar niet wanneer. Dat zet je leven elke dag weer op zijn kop. Je kan niet alles meer wat je wel zou willen en al zeker niet in het tempo, dat ik gewend was. Maar we zijn zo positief als mogelijk is; ik spaar mijn hart en we maken samen leuke herinneringen. Ik ben niet van plan om de pijp al aan Maarten te geven, maar heb het niet zelf voor het zeggen. Lastig, als je je hele leven al de regie op je eigen leven hebt willen houden. Maar voor mij is in mijn hart dat 'maximaal een jaar', dat ik op 22 juni 2023 kreeg, niet heilig. Ik ga door met alles wat ik altijd al deed en probeer dat zo goed mogelijk te doen. Het kost dagelijks veel moeite en vaak kom ik energie te kort. Maar opgeven staat nu eenmaal niet in mijn woordenboek.

Maar ik ben natuurlijk wel afhankelijk van wat mijn hart wil. Daarom zorg ik daar goed voor: zo weinig mogelijk stress, als dat in mijn vermogen ligt; niet overbelasten; wel naar de fysio blijven gaan twee keer per week en elke dag beginnen op de hometrainer en vooral erg veel fruit eten. De rest deden we al: gezond eten, niet roken, geen alcohol, een normaal leven zonder losbandigheid. Hopelijk mag ik het nog erg lang volhouden. Ik heb er nog steeds zin in. Ik kan José, onze fantastische (schoon) kinderen en al onze kleinkinderen echt niet missen.

Hartverwarmende dingen helpen ons om door te gaan, zoals het feit dat al onze kinderen gisteren in crematorium Zegestede aanwezig waren en José en mij steunden. Ook helpen de reacties van velen uit onze fijne straat en van elders, op het overlijden van mijn broertje.

Wij zullen samen met zijn vrouw Dineke en Linda en Stefan met hun gezinnen, de draad moeten oppakken. ‘Opa trein’ is naar zijn ster’, zullen de kleinkinderen van Marco zeggen, als je ernaar vraagt. Het leven gaat door. Gelukkig maar! Maar moeilijk is het wel…

(Bron: familiearchief f. van son).