Zondag buitenshuis eten, op maandag de voeten onder andermans tafel schuiven en op dinsdag ook nog eens eten zonder zelf iets klaar te hoeven maken. Het leek wel vakantie. Het moet voor José misschien wel wat onwennig zijn geweest, dat ze zelf niet in de weer moest om boodschappen te halen, eten te maken en een huis vol visite te krijgen. We hadden weliswaar gevraagd om wat rust in verband met de slechte gezondheidstoestand van mijn broer, maar dit hadden we niet voorzien. Zondag uit lunchen met Inge en Bram en de kinderen, maandag brunch bij Ronald en Meike, de kinderen en het nieuwe hondje Marley en de dag later brunchen bij Elke en Wouter en de mannen. Eén ding hadden al die uitnodigingen gemeen. Ze waren erg lief, gezellig en van harte gemeend. Dat maakte ons weer warm van binnen. Zo maar een fotootje van de brunch bij Meike. Zij zit met Anouk en Youri aandachtig te luisteren.
Moniekske
Laten we het maar derde Kerstdag noemen. Woensdag dus. ’s Middags kwamen mijn oud-collega Moniek en haar man Joop op visite. We hadden ze jarenlang niet gezien, op een appje op verjaardagen en met oud en nieuw na dan. Mijn beste college ooit was niet veranderd. Ja, ouder geworden natuurlijk, maar nog altijd die frisse blik en kijk op alle mogelijke zaken. Dat was ook toen al in Oisterwijk. Zij vulde mij aan en zag zelf als ik hulp nodig had. Was altijd even positief en maakte het een feest om met haar te werken. Het was ‘ouwerwets’ gezellig woensdagmiddag.
Luukie…
En donderdag kwam Luuk weer een aantal uurtjes. Je hebt er heel wat mee te doen, want hij gaat van de hak op de tak en vraagt veel oplettendheid met die boevenblik van hem. Maar die hartelijke kijk van ons ventje zou ik voor geen goud willen missen.
En nu komt er nu weer zo’n raar lang weekend aan. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik er niet echt naar uit zie. Gewoon normaal vind ik het meest aantrekkelijk, maar er begint nu eenmaal een nieuw jaar komende week. Voor de extra vrij dagen hoef ik het niet te doen. Ik heb immers elke dag een vrije dag…
Ons gezin
Omdat ik een ietwat vakantiegevoel had, zocht ik even bjj de vakantiefotootjes van weleer. Ik word wat emotioneel als ik naar deze foto kijk. Hij is gemaakt aan het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw op onze vakantie aan het Zilverstrand in Mol in België. Ons hele gezin staat er op. Mijn vader en moeder, mijn zusjes Lieke en Marianne en mijn broertje Marco en ik, compleet met geelzwarte plastic NAC-hoedje. Ik hield dat zelfs op als ik ging zwemmen. Ik moest er even aan terugdenken, terwijl mijn jongere broer ook deze dagen constant in mijn gedachten is, in de laatste dagen van zijn leven. Straks ben ik de enige op de foto, die nog over is van ons gezin. Dat geeft een vreemd en verdrietig agevoel. Dat mag je best weten.
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten