Uitwaaien....

We worden vanaf het begin van dit jaar behoorlijk getrakteerd op fikse stormen. ’s Nachts ligt in nog al eens wakker en hoor ik de wind gieren rond ons huis. De brievenbus kleppert er af en toe van. Ik lig daar dan wel eens naar te luisteren en stel me dan voor hoe het er aan de kust aan toe moet gaan. Het was voor ons reden om woensdag naar Zeeland te rijden. Het was al lang geleden sinds ik de zee nog eens had gezien. Dat is niet zo gemakkelijk. We hebben op de meeste plekken hoge duinen en als je de zee dan wil zien. Dan moet je vaak een hoge trap op. En traplopen, dat kan ik helemaal niet meer. We hebben thuis gelukkig al jaren een traplift, anders kon ik nu niet eens bij mijn bed komen. Bij de grote boekenkasten op de zolder, kan ik jammer genoeg dus niet meer komen. Ik moet dan -als ik een boek nodig heb-, steeds José vragen, om het voor mij te pakken, evenals andere spullen voor mijn genealogisch onderzoek. Ook die liggen op zolder. Maar ik dwaal af.

We waren gebleven bij de duinovergangen aan zee. Ik kan dus vrijwel nergens terecht. Want een stuk lopen is ook al geen optie meer. Toch is het ons gelukt de golven te zien! Eerst bezochten we Westenschouwen, daarna Renesse en via de prachtige waterwerken over de Oosterschelde naar Domburg, oost- en Westkapelle. Van mijn middelbare schooltijd herinnerde ik me nog de Hondsbosse zeewering en de Westkappelse zeedijk. Die hondsbosse wering was te ver weg, van waar we toen waren, maar die Westkappelse zeedijk bracht uitkomst. Het is nog geen ‘seizoen’, dus slagbomen zijn er niet veel. Via de panoramaroute konden wij komen waar we wilden zijn. Dicht bij zee en het liefste in of dicht bij de auto. Vanachter het autovenster en even buiten om uit te waaien, parkeerde ik de auto op de zeewering op nauwelijks tien meter van de fikse golven, die op de kust sloegen. Prachtig om te zien, te horen en de wind rond je gezicht te voelen. Ik moest de auto blijven vasthouden, want zo sterk sta ik niet meer op mijn benen, helaas. Ik werd er zelfs wat emotioneel van; want ik had de idee, dat ‘de zee zien’ niet meer op mijn lijstje zou kunnen blijven. Er waren meer mensen die er hun auto neer hebben gezet om te genieten.

Ja inderdaad, het was een flink eind rijden die dag, maar een lekker dagje uit. Terug via Vlissingen en Bergen op Zoom. Jammer dat er nog niets open was voor een kop koffie. Maar José had daarop gerekend. Een worstenbroodje, een eierkoek, een banaan voor ieder en een thermosfles thee en uiteraard water. Zelfs het extra bakje fruit, dat ik dagelijks nodig heb, ontbrak niet.

We hebben veel gereden deze week. Gezellig even weg. Zo veel, dat we gisteren wéér moesten tanken in België: 1.52,5 per liter. Dinsdag reden we eerst naar Oisterwijk en vervolgens via België naar onze favoriete tankdorp. Die tank was vrijdag bijna weer leeg. Want we gingen deze week niet alleen naar zee, maar ook op zoek naar ooievaarsdorp Groot-Ammers. Waar we zegge en schrijven twee ooivaars zagen. Wel honderden zwanen. We gingen ook nog even langs Kinderdijk. Dat lag daar toch in de buurt. Al die molens daar om de laaggelegen polders droog te houden, dat intrigeert we. Jammer dat je in Kinderdijk moet parkeren wil je die molens zien. Maar van de parkeerplaats was het zeker ruim een kilometer lopen. Nee dus. Voor mij ondoenlijk. We hebben het moeten doen met een vergezicht tussen de huizen door. José ten minste, want ik bleef in de auto. Bij terugkomst hebben we nog even de Biesbosch aangedaan in Werkendam en in Hank. Blijft een schitterend gebied.

Nadat ik de artikelen voor mijn wekelijkse pagina had gemaakt, gingen we gisteren daarom weer de tank vullen. Zo lang we kunnen, willen we graag leuke dingen blijven doen. Dat lukt op die manier. Maar ook als we thuis zijn, is het gezellig. De jongens komen ’s maandags tussen de middag eten en vandaag komen eerst Tommy en Nienke en onze kleinzoon Sven bij ons eten. Gezellig!

(Bron: familiearchief f. van son)