Hè, hè eindelijk. De fotoshoot van de hele familie is eindelijk gelukt. Na mislukte pogingen vanwege ziekte en het slechte weer. Daarmee ging voor José haar grootste wens in vervulling: foto maken van het hele gezin, nu het nog kan. Iedereen was van de partij. Het dreigde nog even mis te gaan, toen de fotograaf liet weten ziek te zijn. Buikgriep!
Iedereen ging aan de slag op de vroege zondagochtend om nog te redden wat er te redden valt. Ronald kreeg het voor elkaar. Hij vond voor half elf een fotograaf. En wat voor een. Ik heb zelden zo’n invoelende man gezien. Hij ging –ondanks zijn leeftijd- zondagochtend door zijn knieën voor de allerjongsten en wist iedereen te boeien en betrokken te zijn. Kortom een fijne vent. Dank je wel! Het was die zondagochtend meteen gezellig, want Inge en Bram hadden hun huis opengesteld om er de foto’s te maken, wat prima lukte. Maar er was ook koffie en thee met een koekje. Buiten was intussen het weer niet erg fotogeniek en dat is nog maar zacht uitgedrukt.
Daar bleef het die afgelopen zondag niet bij. Iedereen was er en dat is een mooie gelegenheid om José haar zeventigste verjaardag te vieren, al wilde zij de kleinkinderen wel wijsmaken dat ze 61 werd. Ze trapten er niet in. Het fotograferen duurde de hele ochtend. Tijd om daarna met z’n allen naar het huis van oma te gaan. Er moest nog even gewacht worden, maar toen stonden er soep, nasi, pastasalade en stokbrood op tafel. Je hoeft niet te vragen of het in de smaak viel. Het enige dat overbleef, was een beetje soep. Dat konden José en ik de volgende dag opmaken. ’s Middags zorgde José nog eens voor een hapje en een drankje. Het was tenslotte feest. De hele zondag was het feest en José straalde. Het was en bleef gezellig en ze kon er niet over uit, dat ze zo’n mooi cadeau had gekregen van allemaal samen. De elektrische fiets kan ze binnenkort met de dames gaan uitzoeken. We kijken terug op een hele fijne verjaardag, die een lach op ieders gezicht bracht in deze toch wel moeilijke tijd.
Armbandje
Ik wil niet meer gereanimeerd worden. Dat heeft geen zin en brengt meer kwaads dan goed in mijn situatie. José heeft een armbandje voor mij besteld om dat voor iedereen duidelijk te maken. Mijn ICD is ook uitgezet, dat weet je al. Maar opgeven staat niet in ons woordenboek. We vechten door en blijven zo positief mogelijk, ondanks toch wel wat stressgevoelige dingen, zoals een zieke broer en het feit dat mijn ene dag niet zo is als de andere en de mobiliteit alsmaar afneemt en de energie ook. We hebben geen keuze en krijgen geen antwoord op de vraag waarom het juist ons treft.
Zo nu en dan komen leuke foto’s op onze familiea-pp. Die zorgen weer voor een glimlach, zoals die waar Luuk net doet alsof hij leidinggevende in de zorg is. Hij zit al achter het bureau. En ook Sven hebben we weer gezien, gezellig bij het maken van de foto’s en heerlijk spelend bij oma.
En zoals elke week; ’s Maandag kwamen Youri, Cas en Sem weer tussen de middag gezellig eten. Sem had gehaktballetjes gekozen. Toen ze merkten, dat er ook nog verse worstjes waren gebakken, aten ze er ook daarvan nog op. Maar ze hielden er prima rekening mee, dat oma en opa ’s avonds boerenkool met elk een vers worstje wilden eten. Het zijn schatten! Wij barsten van de rijkdom op dat gebied met fijne kinderen en schoonkinderen en de hele schare kleinkinderen.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten