Pak van m’n hart…..

Woensdagochtend naar het ziekenhuis geweest. Controle op mijn ICD met pacemakerfunctie. Als je mij kent, dan weet je, dat het voor mij betekent, dat ik stress had. Zit de verbindingsspiraal in mijn hart nog vast; is er geen hartritmestoornis opgetreden; zit mijn apparaatje nog wel goed en zijn mijn bewegingen niet al te abrupt geweest. Stress betekent onder meer spierkrampen en daar had ik inderdaad weer last van. Maar laat ik een lang verhaal kort maken: de metingen waren uitstekend. Het kunstmatig verhogen van mijn hartslag via de icd verliep weer prima en er waren in de afgelopen weken geen hartritmestoornissen geweest. Dat laatste was vooral ook erg handig voor de medische verklaring van de behandelend arts voor de verlenging van mijn rijbewijs. Die kon nu zonder problemen worden ingevuld en meteen digitaal verstuurd naar het CBR. En daar werken ze inderdaad snel nu, zo merkte ik. Ik kreeg gisterochtend een telefoontje van een vriendelijke CBR-mevrouw die wat vragen stelde naar aanleiding van de gezondheidsverklaringen van huisarts en specialist. Of ik nog automaat reed en dergelijke. Slot van het liedje was tot vreugde van José en mij, dat ik volgens haar volgende week een afspraak mag maken bij de gemeente met pasfoto voor een nieuw rijbewijs, dat eigenlijk pas op mijn 75^e zou verlopen. Ze moest het alleen nog even met de keuringsarts terugkoppelen maar was erg stellig. Je begrijpt misschien dat ik even nog maar geen afspraak gemaakt heb met de gemeente. Ik wil het eerst allemaal officieel of op papier zien……

Deeltaxi

Dat ik nu niet mag rijden na de implantatie van ICD/Pacemaker, betekent, dat ik woensdag per deeltaxi naar het Amphia moest met José. Maandag dus een ritje geboekt. Voor de zekerheid om half tien de rit gereserveerd. Het busje mag immers een kwartier vroeger maar ook later komen. Stel dat hij pas om kwart voor tien kwam, dan moest ik teveel haasten en dat is nu juist niet de bedoeling. Ik had om half elf mijn afspraak. En wat denk je, ja hoor. Tegen tien over negen kwam het telefoontje al, dat de taxi eraan kwam. We waren amper klaar. De taxi moest weliswaar nog even iemand ophalen aan de andere kant van Geertruidenberg, maar al met al waren we toch al om kwart voor tien in het ziekenhuis. Dus maar even een kop koffie en thee drinken daar, want drie kwartier in de wachtruimte tegen zielig kijkende mensen aankijken, zagen wij echt niet zitten. Precies op tijd aan de beurt; toen terug naar de grote hal naar het apparaat voor het reserveren van de terugrit met de taxi en daarbij hadden we echt puur geluk. Nog geen twee minuten hoefden we te wachten. Toen werden we al in een taxi opgehaald. Niet zo’n rammelbusje. Zowel op de heen- als terugreis hadden we twee maal een dame als chauffeur; vriendelijk en behulpzaam. Da’s lekker meegenomen. De kosten waren ‘minder’. Heen en terug naar Amphia voor in totaal 17,40 euro. Voltanken van de auto in België, kost net iets meer dan twee keer dat bedrag. En daarvoor kunnen 800 kilometer worden gereden….. Maar ja, zo lang ik niet mag rijden, is het fijn dat er zo’n oplossing is.

Op visite

Oudste kleindochter Emma had een studiedag. Zij kwam dinsdag bij ons op visite en ’s middags mee-eten. Ze had geluk, want we eten dinsdagmiddag warm, omdat  José ’s avonds naar de schilderclub moet. Het was gezellig en na het eten fietste Emma weer naar Oosterhout terug. Ik heb er twee fotootjes bij gepakt uit het archief. Oma José met kleine Emma die sintcadeautjes uitpakt in 2009 en de oudste kleindochter in gesprek met oma in 2018. Nu is zij inmiddels een echte dame geworden. Zelf gingen we vorige week zaterdagmiddag ook op visite, Naar vrienden in ons dorp. Met de fiets en scootmobiel uiteraard. Het was droog maar toch wel wat koud, dat stilzitten op mijn cabrio… Maar het was erg gezellig en pas in het donker reden we naar huis terug.

Bladzijde

Donderdagochtend ging ik voor het eerst na de ingreep op 31 januari weer naar de fysio, nog geen rek- en trekoefeningen met mijn linkerarm, maar wel de rest van de training. We moeten immers de draad weer maar eens oppakken. Maar ik moet eerlijk zeggen; een enkele keer bekroop me  tijdens een rotdag afgelopen week wel eens het gevoel of het allemaal nog wel moet: elke keer maar weer een figuurlijke bladzijde omslaan als ik weer eens opnieuw moet opstarten. Eerlijk is eerlijk. Ik heb schoon genoeg van inmiddels 4 verschillende specialisten, internist, longarts, kno-arts. Ik vind de cardioloog wel genoeg. Naast corona in de afgelopen twee jaar al twee medische ingrepen, pijnen en pijntjes, tientallen medische afspraken, stress en ergernissen rondom mijn gezondheid. Ik ben binnenstebuiten gekeerd, vergelijk het met een APK. Maar soms wordt het mij toch echt  wat teveel. ‘Komt goed’ houdt José mij steeds voor. Ze heeft weer gelijk!

(Bron: familiearchief f.van son).