Niet op kleinkinderen gepast deze week. Dat was niet nodig. In elk geval niet na zondagavond. Toen brachten we Robyn terug naar huis, na een weekendje logeren. Ze heeft het naar haar zin gehad en wij ook. Het is even wennen, een week geen kleinkinderen over de vloer. Gelukkig vervelen zowel José als ik ons niet. José genoot van haar wekelijkse schilderavond. Helaas niet komende week. Dan is het herfstvakantie en kan ze met haar club de ruimte niet in, die zij gebruiken. Toch hadden we het drukker dan normaal. Lees maar even mee.
Panelen
We hebben sinds deze week 10 grote zonnepanelen op het dak van ons huis, zoals je op de foto kan zien. Er moeten nog enkele grijze verbindingstrips worden vervangen door zwarte, maar ze werken al wel. Dat leggen van de panelen gebeurde gelukkig op maandag al, anders zou het vermoedelijk zijn uitgesteld. Wie kruipt er immers op dak met harde windvlagen en regen… Wij hopen dus op een winter met veel zon, zoals je zal begrijpen. Het zal vermoedelijk voorlopig enkel een positieve bijdrage zijn voor onze portemonnee. Want als je ziet hoeveel er gepraat wordt in de politiek, op tv, in de kranten en hoe weinig er werkelijk gedaan wordt, dan gaat de opwarming gewoon door. We halen keer op keer geen enkele van de afgesproken en steeds weer aangepaste uitstootcijfers. Vooral dankzij het oeverloos gedram van die fanaten op milieugebied, waardoor velen de hakken in het zand zetten; niet te vergeten het eveneens oeverloos gezever van de politiek met al hun ‘van het gas af’ en de transities’, zonder ook maar één keer echt aan de portemonnee van de gewone mens te denken. Veel van die milieumensen hebben beide beentjes niet op de grond. Ja, het is ‘ín’ om over het milieu te praten. Praten ja, want intussen gaat het bedrijfsleven gewoon door met uitstoten; worden er gewoon vergunningen gegeven voor olie- en gasboringen; blijven bruinkoolfabrieken gewoon nog jaren open, en blijven landsbesturen zich niet aan hun eigen afspraken houden. Er verandert dus in de praktijk niets!.
Mijn fysio
Ik ben best moet. Dat kan misschien aan de weersverandering liggen. In elk geval was de fysio donderdag geen onverdeeld succes. Mijn bloeddruk was veel te laag en mijn hartritme van slag. Eerder gestopt dus, luisteren naar mijn lichaam vind ik het belangrijkste. Hopelijk wordt het echt snel weer normaal, anders ga ik toch weer maar even langs de huisarts. Ik ben daar niet zo verzot op, want vorige keer moest ik per ambulance onmiddellijk door naar de eerste harthulp. Maar het beste van hopen.
Familie-Onderzoek
Geen kleinkinderen deze week dus, slecht weer en een haperende scootmobiel hielden ons voornamelijk thuis. Mooi om lekker even een weekje ook eens op de bank te hangen of aan familie-onderzoek te doen. Ik wierp me onder meer op de bron ‘Recuiél des chartes de l’Abbaye de Gembloux van de kanunnik C.G.Roland ‘. Het is een verzameling van akten en charters die in 1921, precies een eeuw geleden, werd uitgegeven. Onderwerp van mijn onderzoek zijn akten waarin de families Marbais, Orbais, Jauche of Vileyr voorkomen. Vervelend dat ze in het latijn zijn en met franse beschrijving. Gelukkig spreek en lees ik het nodige Frans, anders was het onbegonnen werk. Er is nog wel het een en ander te doen, want er zijn nog meer van dat soort werken met akten en charters uit die tijd tussen 1000 en zo’n 1200. Zojuist weer een gevonden en vertaald: "...Walterus de Marbais et Henricus frater eius..." getuigden in een charter uit 1198, waarin bisschop Albert van Luik bevestigde dat "Balduinus miles de Lapon..." heeft geschonken "decimam de villa...Rues ...et terram Culturiolam" aan de priorij van Oignies."(Bron: Poncelet `Chartes du prieuré d'Oignies' (1912), 1, p. 1). Drie broers uit Walcourt stichtten de kloostergemeenschap in 1192 in Oignies-en-Thiérache, een plaatsje tegen de Franse grens. Gilles die de eerste prior (gedurende 41 jaar) zou worden, samen met de priesters Robert en Jean. Het blijft een mooie hobby, zeker voor de wintermaanden. De vraag bij dat alles is nu vooral het vinden van de herkomst van Gislenis van Tilburg en giselbert de Nodebais, mijn voorouder en dan met name de link naar de familie van Florennes en Trognée. Jauche, Marbais en kennelijk ook Orbais en Duras spelen daarbij een rol, evenals de Randeraths, Heinsberg en anderen, zo wordt mij duidelijk. Nog een paar puzzelstukjes leggen. Want ik wil dat het door bronnen wordt bevestigd. We gaan daar uitkomen. Daarvan ben ik absoluut zeker. Geduld is een schone zaak . Maar ik ben van nature niet zo geduldig. Als ik iets vindt en het wordt door bronnen bevestigd, dan ga ik met José een kijkje nemen, of er nog iets over is uit die tijd. Zo reden we naar Randerath om daar te merken, dat de oprijlaan naar wat er eens de oude burcht was, nog steeds bestaat compleet met plaquette die uitleg geeft. Altijd mooi.
Ons pa
Komende dinsdag 26 oktober is het precies 104 jaar geleden, dat mijn veel te jong overleden vader werd geboren. Je weet dat zowel op zijn sterfdag als zijn geboortedag jaarlijks mijn gedachten extra naar hem uitgaan. Daarover schreef ik al eerder. Op Andere dagen komt het best wel eens voor dat ik me afvraag, hoe hij bepaalde dingen gedaan zou hebben. Ik weet het, de tijd gaat door. Binnenkort wordt er weer een kleinzoon Van Son geboren. Maar toch… Het is op 4 februari komend jaar al vijftig jaar geleden, dat ons pa plotseling stierf. Nee. Dat slijt nooit.
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten