Dat was lang geleden….

Het was zes maanden geleden. Toen zagen we onze oudste zoon en zijn vrouw voor het laatst in levenden lijve. Na de verjaardag van José alleen nog bij een andere verjaardag denk ik. Op Tweede Pinksterdag konden we naar Vleuten toe. Zo maar een kort bezoekje uiteraard en op afstand. Lekker in de achtertuin gezeten, want toen was het nog stralend weer. En lekker gezellig bijgepraat.

’s Avonds mochten wij bij Inge en Bram en de meiden komen barbecuën. Heerlijk. Voornamelijk vis en je weet dat wij visliefhebbers zijn. Inge had een coescoessalade gemaakt en het was erg gezellig.

Het was een week met normale dingen, die toch prettig waren. Zo maakte José voor mij een nieuwe lange broek, zoals ze dat jaren geleden al deed. Nu een stuk moeilijker omdat mijn knie steeds verder naar binnen gaat staan. Gevolg denk ik van de terugloop van mijn spierkracht in de coronaperiode zonder fysio. En natuurlijk omdat ik nu eenmaal met die handicap opgescheept zit.

We zijn nog een keertje gaan fietsen in de Biesbosch, maar toch merk je daar dat de wind je aardig parten kan spelen in dat open gebied. We rijden liever zo nu en dan onder de bomen een klein beetje beschut. Gelukkig was de griendwerkershut, die in brand was gestoken, weer prachtig gerestaureerd. Aan het einde van de middag kwamen Cas en Sam met mama nog even achterbuiten spelen en de dag erna was het met fietsen en buiten zitten deze week gedaan. Het weer sloeg om.

Aan mijn hobby heb ik vrijwel niets gedaan, op het beantwoorden van enkele genealogische vragen na. Maar een zekere Marlies zorgde voor een extraatje. Een echt lichtpuntje uit het verleden. Zij had een foto, gemaakt in de Efteling, waar mijn vader, moeder, mijn zusje Lieke en ik nog opstaan. Leuk zo’n foto, al kan ik me van dat tripje niets meer herinneren.

Het doet me weer denken aan vroeger. Misschien kan ik dezer dagen de moed weer oppakken om verder te werken aan mijn boek over onze familie.

En ja. Maak je borst voor de komende periode maar nat. De rupsenplaag komt eraan. Over de demonstratie in Amsterdam – hoe nodig en belangrijk ook- houd ik er het zwijgen toe, op een opmerking na, die ik aantrof op een cartoon van Bas van der Schot in de Volkskrant.

Het coronaleed en de ploeterende zorgmedewerkers waren bij haar ‘min of meer toevallig waarschijnlijk’ even uit beeld. “My political live matters”. Zweverige Halsema in de bocht in haar slachtofferrol. Ik vind hem erg sterk. Ja, voor de duidelijkheid, die cartoon dan…… Van haar krijg ik braakneigingen met haar button, maar zonder ambtsketen, samen met haar politieke en andere geestverwanten de straat op, de anderhalve meter gewoon negerend en een middelvinger opstekend naar alle die ploeterende verzorgenden. Even niet aan gedacht? Ik hoop dat de Amsterdamse Raad zijn plek weet en wél aan corona denkt. Er zijn immers, naast de geteste doden nog eens evenveel niet getesten die het slachtoffer zijn geworden. Live matters! Daartegen steek je geen middelvinger op.

(Bron: familiearchief f.van son; De Volkskrant 5 juni 2020, blz. 27; Marlies ).